NEW YORK – Op een recente persconferentie kwam een kleine groep Liberiaanse journalisten met een moedige onthulling: zij bekenden dat ze allemaal geld aannamen. De journalisten zeiden dat ze, om hun salaris aan te vullen van soms slechts $40 per maand, dikwijls afhankelijk zijn van betalingen van de mensen waar zij over schrijven.
De onthulling bevestigde een smerig geheim van de Afrikaanse journalistiek: de verslaggevers ontlenen het grootste deel van hun inkomen aan betalingen, afkomstig van hun bronnen. En het smerigste geheim van allemaal is dat de internationale hulpgemeenschap tot de meest gulle gevers behoort.
Hulporganisaties besteden grote sommen geld aan het beïnvloeden van Afrikaanse journalisten. Hoewel regelrechte omkoping zeldzaam is, komen verleidelijke betalingen vaak voor. Veel van deze transacties – van “transport”-vergoedingen die de reiskosten van verslaggevers vergaand overtreffen tot exorbitante per diems – gaan gepaard met de stilzwijgende afspraak dat de berichtgeving positief zal zijn. Hulporganisaties houden staande dat de betalingen geen nevenbedoelingen kennen; in werkelijkheid is het voor de doorgaans slecht beloonde journalisten moeilijk om te weten wat er van hun verwacht wordt.
NEW YORK – Op een recente persconferentie kwam een kleine groep Liberiaanse journalisten met een moedige onthulling: zij bekenden dat ze allemaal geld aannamen. De journalisten zeiden dat ze, om hun salaris aan te vullen van soms slechts $40 per maand, dikwijls afhankelijk zijn van betalingen van de mensen waar zij over schrijven.
De onthulling bevestigde een smerig geheim van de Afrikaanse journalistiek: de verslaggevers ontlenen het grootste deel van hun inkomen aan betalingen, afkomstig van hun bronnen. En het smerigste geheim van allemaal is dat de internationale hulpgemeenschap tot de meest gulle gevers behoort.
Hulporganisaties besteden grote sommen geld aan het beïnvloeden van Afrikaanse journalisten. Hoewel regelrechte omkoping zeldzaam is, komen verleidelijke betalingen vaak voor. Veel van deze transacties – van “transport”-vergoedingen die de reiskosten van verslaggevers vergaand overtreffen tot exorbitante per diems – gaan gepaard met de stilzwijgende afspraak dat de berichtgeving positief zal zijn. Hulporganisaties houden staande dat de betalingen geen nevenbedoelingen kennen; in werkelijkheid is het voor de doorgaans slecht beloonde journalisten moeilijk om te weten wat er van hun verwacht wordt.