LONDEN – Sinds 23 juni 2016, toen 52% van de Britse kiezers het vertrek uit de Europese Unie steunde, heeft het “Brexit”-debat de Britse politiek uiteen gereten. Hoewel het Brexit-referendum niet bindend was, had de regering van de toenmalige premier David Cameron, in de verwachting dat de “Remain”-stem zou winnen, beloofd het resultaat te zullen eerbiedigen. Groot-Brittannië, dat zich pas in een laat stadium bij de EU aansloot, zal de eerste lidstaat zijn die de deur weer achter zich dicht trekt. Het vertrek zal naar verwachting nu in maart 2019 zijn beslag krijgen.
“Remainers” verwijten de ene keer Cameron zijn roekeloosheid om het referendum te houden en zijn incompetentie om het in goede banen te leiden, en overladen de andere keer de Brexiteers met kritiek omdat ze de kiezers in een moeras van leugens hebben laten verdrinken. Op een dieper niveau kan de Brexit-stem worden beschouwd als onderdeel van een transatlantische boerenopstand, die zichzelf laat voelen in Frankrijk, Hongarije, Italië, Polen, Oostenrijk en uiteraard de Verenigde Staten. Beide verklaringen hebben zo hun verdiensten, maar allebei gaan ze voorbij aan de specifiek Britse wortels van de Brexit.
Groot-Brittannië stond in 1940 in zijn eentje tegenover een door Hitler overheerst Europees vasteland, het moment uit zijn recente geschiedenis dat het land zich nog steeds met de meeste trots herinnert. Jaren later verwoordde Margaret Thatcher een algemeen gevoeld Brits sentiment op haar gebruikelijk empathische manier. “Weet je,” zei ze ooit tegen me, “wij gaan er op vakantie, en zij zijn daar.” Ondanks de uitgesproken intenties van de voormalige premier Tony Blair heeft Groot-Brittannië zich nooit “in het hart” van Europa bevonden. In de 42 jaar dat de Britten deel hebben uitgemaakt van de EU zijn ze altijd een lastige, Eurosceptische partner gebleven. De steun voor het lidmaatschap is slechts kort boven de 50% geweest, maar tegen 2010 alweer onder de 30% gezakt. Een referendum zou destijds waarschijnlijk een zelfs nog grotere meerderheid voor een vertrek hebben opgeleverd.
LONDEN – Sinds 23 juni 2016, toen 52% van de Britse kiezers het vertrek uit de Europese Unie steunde, heeft het “Brexit”-debat de Britse politiek uiteen gereten. Hoewel het Brexit-referendum niet bindend was, had de regering van de toenmalige premier David Cameron, in de verwachting dat de “Remain”-stem zou winnen, beloofd het resultaat te zullen eerbiedigen. Groot-Brittannië, dat zich pas in een laat stadium bij de EU aansloot, zal de eerste lidstaat zijn die de deur weer achter zich dicht trekt. Het vertrek zal naar verwachting nu in maart 2019 zijn beslag krijgen.
“Remainers” verwijten de ene keer Cameron zijn roekeloosheid om het referendum te houden en zijn incompetentie om het in goede banen te leiden, en overladen de andere keer de Brexiteers met kritiek omdat ze de kiezers in een moeras van leugens hebben laten verdrinken. Op een dieper niveau kan de Brexit-stem worden beschouwd als onderdeel van een transatlantische boerenopstand, die zichzelf laat voelen in Frankrijk, Hongarije, Italië, Polen, Oostenrijk en uiteraard de Verenigde Staten. Beide verklaringen hebben zo hun verdiensten, maar allebei gaan ze voorbij aan de specifiek Britse wortels van de Brexit.
Groot-Brittannië stond in 1940 in zijn eentje tegenover een door Hitler overheerst Europees vasteland, het moment uit zijn recente geschiedenis dat het land zich nog steeds met de meeste trots herinnert. Jaren later verwoordde Margaret Thatcher een algemeen gevoeld Brits sentiment op haar gebruikelijk empathische manier. “Weet je,” zei ze ooit tegen me, “wij gaan er op vakantie, en zij zijn daar.” Ondanks de uitgesproken intenties van de voormalige premier Tony Blair heeft Groot-Brittannië zich nooit “in het hart” van Europa bevonden. In de 42 jaar dat de Britten deel hebben uitgemaakt van de EU zijn ze altijd een lastige, Eurosceptische partner gebleven. De steun voor het lidmaatschap is slechts kort boven de 50% geweest, maar tegen 2010 alweer onder de 30% gezakt. Een referendum zou destijds waarschijnlijk een zelfs nog grotere meerderheid voor een vertrek hebben opgeleverd.