BASEL – Hoe vaak heeft u niet gehoord dat de Amerikaanse Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) een tweeledig mandaat heeft, om zowel prijsstabiliteit als maximale werkgelegenheid te bevorderen? Wist u dat deze bewering onjuist is? Krachtens de Federal Reserve Reform Act of 1977 heeft de Fed ook een derde mandaat: zorgen voor een gematigde langetermijnrente.
Er is niets ongewoons aan deze doelstelling. Centrale banken hebben in de loop der jaren geprobeerd plotselinge stijgingen van de rente op staatsobligaties te voorkomen. In de jaren dertig bijvoorbeeld wilde het Amerikaanse ministerie van Financiën dat de Fed de rente op obligaties aan een maximum zou binden, hetgeen leidde tot een compromis waarbij de Fed ermee instemde de marktomstandigheden ordelijk te houden. Zelfs in het historische Treasury-Fed Accord of 1951, dat de onafhankelijkheid van de centrale bank na de Tweede Wereldoorlog herstelde, werd bepaald dat de Fed ʻmoest zorgen voor een succesvolle financiering van de behoeften van de overheid en tegelijkertijd de monetarisering van de staatsschuld moest minimaliseren.ʼ
In feite heeft de Fed ook nog een vierde doelstelling, omdat zij (net als vrijwel alle andere centrale banken) verantwoordelijk is voor het waarborgen van een stabiel financieel stelsel. Het addertje onder het gras is hier dat de meeste grote centrale banken vóór de financiële crisis van 2008 slechts één monetair beleidsinstrument hadden om deze taken uit te voeren: de daggeldrente op de interbancaire markten. Daarom was het conventionele wetenschappelijke denken in de jaren negentig gericht op één enkel kortetermijninstrument, dat erg handig bleek om centrale banken uit de politieke problemen te houden.
BASEL – Hoe vaak heeft u niet gehoord dat de Amerikaanse Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) een tweeledig mandaat heeft, om zowel prijsstabiliteit als maximale werkgelegenheid te bevorderen? Wist u dat deze bewering onjuist is? Krachtens de Federal Reserve Reform Act of 1977 heeft de Fed ook een derde mandaat: zorgen voor een gematigde langetermijnrente.
Er is niets ongewoons aan deze doelstelling. Centrale banken hebben in de loop der jaren geprobeerd plotselinge stijgingen van de rente op staatsobligaties te voorkomen. In de jaren dertig bijvoorbeeld wilde het Amerikaanse ministerie van Financiën dat de Fed de rente op obligaties aan een maximum zou binden, hetgeen leidde tot een compromis waarbij de Fed ermee instemde de marktomstandigheden ordelijk te houden. Zelfs in het historische Treasury-Fed Accord of 1951, dat de onafhankelijkheid van de centrale bank na de Tweede Wereldoorlog herstelde, werd bepaald dat de Fed ʻmoest zorgen voor een succesvolle financiering van de behoeften van de overheid en tegelijkertijd de monetarisering van de staatsschuld moest minimaliseren.ʼ
In feite heeft de Fed ook nog een vierde doelstelling, omdat zij (net als vrijwel alle andere centrale banken) verantwoordelijk is voor het waarborgen van een stabiel financieel stelsel. Het addertje onder het gras is hier dat de meeste grote centrale banken vóór de financiële crisis van 2008 slechts één monetair beleidsinstrument hadden om deze taken uit te voeren: de daggeldrente op de interbancaire markten. Daarom was het conventionele wetenschappelijke denken in de jaren negentig gericht op één enkel kortetermijninstrument, dat erg handig bleek om centrale banken uit de politieke problemen te houden.