Wanneer centrale bankiers het doelwit worden

LONDEN – Wie zou in 2022 verantwoordelijk willen zijn voor het monetaire beleid? Te oordelen naar de felle economische en politieke debatten die overal ter wereld worden gevoerd, lijkt het wel alsof het jachtseizoen is geopend op de centrale-bankpresidenten: van alle kanten wordt op hen geschoten.

Jerome Powell, de voorzitter van de Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken), en zijn collegaʼs worden ervan beschuldigd de eerste tekenen van een inflatoire dreiging vorig jaar niet te hebben opgemerkt. Nog in de herfst van vorig jaar betoogden zij dat de prijsstijgingen ʻvan voorbijgaande aardʼ waren. Omdat de jaarlijkse Amerikaanse inflatie vandaag de dubbele cijfers nadert, lijkt dat een slechte inschatting te zijn geweest. Maar nu de Fed haar vergissing heeft toegegeven en de rente verhoogt, beschuldigen velen haar ervan het post-pandemische herstel in de kiem te smoren, zowel de aandelen- als de obligatiemarkten te doen instorten, en een recessie te veroorzaken.

De Europese Centrale Bank is nog steeds niet begonnen met het verhogen van de rente, hoewel dit naar verwachting in juli zal gebeuren. De ECB wordt zowel besluiteloosheid verweten als het zaaien van de kiem voor een nieuwe crisis in de eurozone door te suggereren dat de kwantitatieve versoepeling (QE) mogelijk wordt teruggedraaid. De spread (het verschil) tussen de rendementen op Italiaanse en Duitse staatsobligaties is aanzienlijk groter geworden, waardoor de begrotingsstabiliteit in Zuid-Europa wordt bedreigd. Er is een anti-fragmentatiewapen beloofd, maar dat blijft voorlopig op de tekentafel liggen.