TOKIO – Het Kremlin lijkt lekker bezig. Onder president Vladimir Poetin heeft Rusland in Syrië de plaats van de VS ingenomen, blijft het land zich bemoeien met het oosten van Oekraïne, en was het onlangs gastheer van een Afrikaanse top in Sotsji. Maar schijn kan bedriegen. Het is waar dat Rusland nog steeds een groot kernarsenaal heeft, van dezelfde omvang als dat van de VS, en dat het land met succes geweld heeft gebruikt in Georgië in 2008 en in Oekraïne in 2014; militaire steun heeft gegeven om het regime van Bashar al-Assad in Syrië te redden; en cyberwapens heeft ingezet om verkiezingen in de VS en elders te ontwrichten. Maar Rusland kan alleen maar een internationale dwarsligger zijn. Achter het avonturisme gaat een land schuil dat in verval is.
In 1959 pochte Sovjet-leider Nikita Chroesjtsjov op beroemd geworden wijze dat de Sovjet-Unie de VS in 1970 of 1980 zou inhalen. In plaats daarvan stortte de Sovjet-Unie in 1991 in, waarna een aanzienlijk gekrompen Rusland achterbleef, met driekwart van het grondgebied van de Sovjet-Unie, de helft van de bevolking, de helft van de economie, en een derde van het militaire personeel. Het bbp bedraagt slechts $1,7 bln, tegen $21 bln voor de VS. In 1989 was de Sovjet-economie tweemaal zo groot als die van China; vandaag is het Russische bbp een zevende van dat van China. Bovendien is Rusland zwaar afhankelijk van energie-exporten, waarbij hightech-producten slechts 11% van zijn industriële exporten voor hun rekening nemen (tegen 19% voor de VS).
Hoewel taal, geschiedenis en arbeidsmigratie Rusland voorzien van enige zachte macht in nabijgelegen landen, zijn er maar weinig buitenlanders die naar Russische films kijken, en behoren Russische universiteiten niet tot de mondiale top-100. De politieke instituties voor een effectieve markteconomie zijn grotendeels afwezig, en het roofkapitalisme van de staat ontbeert het soort regelgeving dat voor vertrouwen zorgt. Het volksgezondheidssysteem is zwak, en de gemiddelde Russische levensverwachting (72 jaar voor zowel mannen als vrouwen) is vijf jaar korter dan die in Europa. Demografen van de Verenigde Naties verwachten dat de Russische bevolking van 145 miljoen nu kan teruglopen naar 121 miljoen tegen het midden van deze eeuw.
TOKIO – Het Kremlin lijkt lekker bezig. Onder president Vladimir Poetin heeft Rusland in Syrië de plaats van de VS ingenomen, blijft het land zich bemoeien met het oosten van Oekraïne, en was het onlangs gastheer van een Afrikaanse top in Sotsji. Maar schijn kan bedriegen. Het is waar dat Rusland nog steeds een groot kernarsenaal heeft, van dezelfde omvang als dat van de VS, en dat het land met succes geweld heeft gebruikt in Georgië in 2008 en in Oekraïne in 2014; militaire steun heeft gegeven om het regime van Bashar al-Assad in Syrië te redden; en cyberwapens heeft ingezet om verkiezingen in de VS en elders te ontwrichten. Maar Rusland kan alleen maar een internationale dwarsligger zijn. Achter het avonturisme gaat een land schuil dat in verval is.
In 1959 pochte Sovjet-leider Nikita Chroesjtsjov op beroemd geworden wijze dat de Sovjet-Unie de VS in 1970 of 1980 zou inhalen. In plaats daarvan stortte de Sovjet-Unie in 1991 in, waarna een aanzienlijk gekrompen Rusland achterbleef, met driekwart van het grondgebied van de Sovjet-Unie, de helft van de bevolking, de helft van de economie, en een derde van het militaire personeel. Het bbp bedraagt slechts $1,7 bln, tegen $21 bln voor de VS. In 1989 was de Sovjet-economie tweemaal zo groot als die van China; vandaag is het Russische bbp een zevende van dat van China. Bovendien is Rusland zwaar afhankelijk van energie-exporten, waarbij hightech-producten slechts 11% van zijn industriële exporten voor hun rekening nemen (tegen 19% voor de VS).
Hoewel taal, geschiedenis en arbeidsmigratie Rusland voorzien van enige zachte macht in nabijgelegen landen, zijn er maar weinig buitenlanders die naar Russische films kijken, en behoren Russische universiteiten niet tot de mondiale top-100. De politieke instituties voor een effectieve markteconomie zijn grotendeels afwezig, en het roofkapitalisme van de staat ontbeert het soort regelgeving dat voor vertrouwen zorgt. Het volksgezondheidssysteem is zwak, en de gemiddelde Russische levensverwachting (72 jaar voor zowel mannen als vrouwen) is vijf jaar korter dan die in Europa. Demografen van de Verenigde Naties verwachten dat de Russische bevolking van 145 miljoen nu kan teruglopen naar 121 miljoen tegen het midden van deze eeuw.