ABIDJAN – West-Afrikaanse politieke leiders hebben onlangs aangekondigd dat de CFA-frank – een munt die door Frankrijk in 1945 voor zijn koloniën in het leven werd geroepen en nog steeds door veertien Afrikaanse landen wordt gebruikt – dit jaar zal worden vervangen door een nieuwe munt, genaamd de eco, die aan de euro zal worden vastgeklonken. Maar uit de lessen van de eigen ervaringen van de zone van de CFA-frank en van de eurozone kunnen ernstige twijfels worden getrokken over de vraag of de regio wel klaar is voor de uitdagingen die deze nieuwe muntunie met zich zal meebrengen.
Critici van de zone van de CFA-frank hebben zich lange tijd gericht op de vermeende dominantie van Frankrijk, die volgens velen heeft geresulteerd in wat de Kameroense econoom Joseph Tchundjang Pouemi de “monetaire slavernij” van CFA-Afrika heeft genoemd. Nieuwe hervormingen hebben ten doel dit te veranderen door de banden met Frankrijk te versoepelen, onder meer door het loslaten van de voorwaarde dat lidstaten daar de helft van hun buitenlandse reserves moeten deponeren. (Voorheen omvatte deze regel tevens de Franse garantie van de convertibiliteit van de CFA-frank.)
Maar de echte uitdagingen waar een Afrikaanse monetaire unie zich voor gesteld ziet hebben niets van doen met politieke soevereiniteit. Zij hebben daarentegen alles van doen met de economie.
ABIDJAN – West-Afrikaanse politieke leiders hebben onlangs aangekondigd dat de CFA-frank – een munt die door Frankrijk in 1945 voor zijn koloniën in het leven werd geroepen en nog steeds door veertien Afrikaanse landen wordt gebruikt – dit jaar zal worden vervangen door een nieuwe munt, genaamd de eco, die aan de euro zal worden vastgeklonken. Maar uit de lessen van de eigen ervaringen van de zone van de CFA-frank en van de eurozone kunnen ernstige twijfels worden getrokken over de vraag of de regio wel klaar is voor de uitdagingen die deze nieuwe muntunie met zich zal meebrengen.
Critici van de zone van de CFA-frank hebben zich lange tijd gericht op de vermeende dominantie van Frankrijk, die volgens velen heeft geresulteerd in wat de Kameroense econoom Joseph Tchundjang Pouemi de “monetaire slavernij” van CFA-Afrika heeft genoemd. Nieuwe hervormingen hebben ten doel dit te veranderen door de banden met Frankrijk te versoepelen, onder meer door het loslaten van de voorwaarde dat lidstaten daar de helft van hun buitenlandse reserves moeten deponeren. (Voorheen omvatte deze regel tevens de Franse garantie van de convertibiliteit van de CFA-frank.)
Maar de echte uitdagingen waar een Afrikaanse monetaire unie zich voor gesteld ziet hebben niets van doen met politieke soevereiniteit. Zij hebben daarentegen alles van doen met de economie.