BERLIJN – In het licht van de huidige politieke veranderingen in de wereld wordt in de Europese Unie veel gediscussieerd over de behoefte aan ʻstrategische autonomie.ʼ In de EU-instellingen in Brussel, en onder leiders in Parijs en enkele andere hoofdsteden, wordt gedacht dat de wereldwijde verschuiving van het politieke en economische machtsevenwicht, weg van het noordelijk deel van de Atlantische Oceaan, vereist dat Europa een krachtiger veiligheids- en defensiebeleid ontwikkelt, zodat het een rol kan spelen in de geopolitiek opkomende regio van de Indo-Pacific.
Maar de Indo-Pacific ligt ver van Europa. Zelfs indien Frankrijk nog meent daar strategische belangen te hebben, op grond van zijn overzeese gebiedsdelen, geldt dit zeker niet voor Europa in haar geheel. Bovendien beschikt Frankrijk, ook al wil het een mogendheid in de Stille Oceaan zijn, niet meer over de daartoe vereiste kracht. De ambities van Frankrijk op het gebied van het buitenlands beleid moeten worden gezien als echoʼs uit een vervlogen tijdperk.
Dit is niet de achttiende of negentiende eeuw. Als een eenentwintigste-eeuwse mogendheid in de Stille Oceaan werkelijk agressieve plannen zou hebben met een van Frankrijks gebiedsdelen aldaar, zou Frankrijk niet in staat zijn die doeltreffend te verdedigen. Het zou zich in dezelfde situatie bevinden als Groot-Brittannië ten opzichte van Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog: volledig afhankelijk van de Verenigde Staten.
BERLIJN – In het licht van de huidige politieke veranderingen in de wereld wordt in de Europese Unie veel gediscussieerd over de behoefte aan ʻstrategische autonomie.ʼ In de EU-instellingen in Brussel, en onder leiders in Parijs en enkele andere hoofdsteden, wordt gedacht dat de wereldwijde verschuiving van het politieke en economische machtsevenwicht, weg van het noordelijk deel van de Atlantische Oceaan, vereist dat Europa een krachtiger veiligheids- en defensiebeleid ontwikkelt, zodat het een rol kan spelen in de geopolitiek opkomende regio van de Indo-Pacific.
Maar de Indo-Pacific ligt ver van Europa. Zelfs indien Frankrijk nog meent daar strategische belangen te hebben, op grond van zijn overzeese gebiedsdelen, geldt dit zeker niet voor Europa in haar geheel. Bovendien beschikt Frankrijk, ook al wil het een mogendheid in de Stille Oceaan zijn, niet meer over de daartoe vereiste kracht. De ambities van Frankrijk op het gebied van het buitenlands beleid moeten worden gezien als echoʼs uit een vervlogen tijdperk.
Dit is niet de achttiende of negentiende eeuw. Als een eenentwintigste-eeuwse mogendheid in de Stille Oceaan werkelijk agressieve plannen zou hebben met een van Frankrijks gebiedsdelen aldaar, zou Frankrijk niet in staat zijn die doeltreffend te verdedigen. Het zou zich in dezelfde situatie bevinden als Groot-Brittannië ten opzichte van Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog: volledig afhankelijk van de Verenigde Staten.