Veel landarbeiders lijden honger

GENÈVE – Voedsel is een krachtige verhalenverteller. Uit ons dieet blijkt of we thuis koken, lokaal boodschappen doen, de voorkeur geven aan goedkope maaltijden, of zelfs maar nadenken over wat we eten. Maar de consumentenkant van de maaltijd is slechts een van de vele verhaallijnen als het om ons voedsel gaat. Er zijn ook achtergrondverhalen, waarvan er geen onsmakelijker is dan dit: landarbeiders – de mensen die ons eten mogelijk maken – zijn tevens degenen waarvan de kans het grootst is dat ze hongerig naar bed gaan.

Iedere dag gaan zo'n 1,1 miljard mensen – een derde van de mondiale beroepsbevolking – aan het werk op de landerijen in de wereld. En iedere avond keren velen van hen terug naar huis – nadat ze talloze schendingen van hun mensenrechten hebben ondergaan  – zonder genoeg geld om zichzelf of hun gezinnen te voeden.

De landbouw is een van de weinige sectoren waarin nationale wettelijke arbeidsbeschermingsconstructies regelmatig worden genegeerd. Minimumlonen, gesteund door de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) en geadopteerd door veel bedrijfstakken over de hele wereld, blijven in de landbouwsector zonder betekenis of strekken zich niet uit tot informele landarbeiders. Maar omdat migranten het grootste deel van de agrarische beroepsbevolking vormen, is dit gat in de dekking een vrijwel onoverbrugbare kloof geworden.