CAMBRIDGE – Eind vorig jaar verklaarde Morris Chang, de legendarische oprichter van de grootste halfgeleiderproducent van Taiwan (en de rest van de wereld), dat ‘de mondialisering bijna dood is.’ In een wereld waar de aanbodketens zijn ontwricht door COVID-19 en de toenemende Chinees-Amerikaanse rivaliteit hebben andere commentatoren deze mening herhaald. Veel bedrijven zijn begonnen met ‘on-shoring’ en ‘near-shoring’ van hun aankoop van goederen. Maar het is een vergissing om te concluderen dat de mondialisering voorbij is. Een groot deel van de menselijke geschiedenis laat zien waarom.
Mondialisering is eenvoudigweg de groei van de onderlinge afhankelijkheid op intercontinentale in plaats van nationale of regionale afstanden. Op zichzelf goed noch slecht heeft mondialisering vele dimensies, en het fenomeen is zeker niet nieuw. Sinds onze voorouders ruim een miljoen jaar geleden Afrika begonnen te verlaten, hebben klimaatverandering en migratie de mensheid over de hele planeet verspreid, evenals vele andere diersoorten.
Deze processen hebben altijd aanleiding gegeven tot biologische interacties en onderlinge afhankelijkheid. De pest ontstond in Azië, maar doodde tussen 1346 en 1352 een derde van de Europese bevolking. Toen de Europeanen in de vijftiende en zestiende eeuw naar het westelijk halfrond reisden, droegen zij ziekteverwekkers bij zich die de inheemse bevolking decimeerden. De militaire mondialisering gaat minstens terug tot de dagen van Xerxes en daarna Alexander de Grote, wiens rijk zich over drie continenten uitstrekte. En natuurlijk ging de zon nooit onder in het negentiende-eeuwse Britse Rijk. Door dit alles heen verspreidden grote religies zich ook over meerdere continenten – een vorm van sociaal-culturele mondialisering.
CAMBRIDGE – Eind vorig jaar verklaarde Morris Chang, de legendarische oprichter van de grootste halfgeleiderproducent van Taiwan (en de rest van de wereld), dat ‘de mondialisering bijna dood is.’ In een wereld waar de aanbodketens zijn ontwricht door COVID-19 en de toenemende Chinees-Amerikaanse rivaliteit hebben andere commentatoren deze mening herhaald. Veel bedrijven zijn begonnen met ‘on-shoring’ en ‘near-shoring’ van hun aankoop van goederen. Maar het is een vergissing om te concluderen dat de mondialisering voorbij is. Een groot deel van de menselijke geschiedenis laat zien waarom.
Mondialisering is eenvoudigweg de groei van de onderlinge afhankelijkheid op intercontinentale in plaats van nationale of regionale afstanden. Op zichzelf goed noch slecht heeft mondialisering vele dimensies, en het fenomeen is zeker niet nieuw. Sinds onze voorouders ruim een miljoen jaar geleden Afrika begonnen te verlaten, hebben klimaatverandering en migratie de mensheid over de hele planeet verspreid, evenals vele andere diersoorten.
Deze processen hebben altijd aanleiding gegeven tot biologische interacties en onderlinge afhankelijkheid. De pest ontstond in Azië, maar doodde tussen 1346 en 1352 een derde van de Europese bevolking. Toen de Europeanen in de vijftiende en zestiende eeuw naar het westelijk halfrond reisden, droegen zij ziekteverwekkers bij zich die de inheemse bevolking decimeerden. De militaire mondialisering gaat minstens terug tot de dagen van Xerxes en daarna Alexander de Grote, wiens rijk zich over drie continenten uitstrekte. En natuurlijk ging de zon nooit onder in het negentiende-eeuwse Britse Rijk. Door dit alles heen verspreidden grote religies zich ook over meerdere continenten – een vorm van sociaal-culturele mondialisering.