BOSTON – Met een schuld van ruim $7,5 bln aan externe crediteuren worden de aflossingskosten voor opkomende economieën een steeds zwaardere last, juist op het moment dat ze zoveel mogelijk begrotingsruimte nodig hebben om de COVID-19-crisis aan te kunnen pakken. Hoewel er veel voor te zeggen is om een groot deel van deze schulden kwijt te schelden, verzetten veel sleutelspelers zich daartegen, met als argument dat dit in de toekomst de toegang van deze landen tot de internationale financiële markten zal blokkeren, waardoor hun investeringen en groei worden geremd.
Feitelijk is de onderbouwing van dit gezichtspunt redelijk zwak. In plaats van dat internationale financiële stromen op betrouwbare wijze de investeringen en de groei bevorderen, is het veel waarschijnlijker dat ze bijdragen aan de volatiliteit in opkomende markten en ontwikkelingseconomieën. Hoe dan ook, er is in wetenschappelijke en beleidskringen lange tijd van uitgegaan dat de internationale financiële markten opkomende economieën helpen effectievere instellingen te bouwen, waardoor ze in staat zijn om bijvoorbeeld hun banksystemen en hun aandelenmarkten te ontwikkelen. Tegenstanders van schuldenkwijtschelding hebben ook betoogd dat de opkomende markten de ʻdisciplineʼ nodig hebben die de internationale aandelenmarkten bieden, omdat de dreiging van kapitaalvlucht wanbeheer door autocraten en populisten zou inperken.
Vandaar dat het de Grieken tijdens de Europese schuldencrisis werd afgeraden in gebreke te blijven bij de afbetaling van hun schulden aan buitenlandse banken, omdat ze anders hun schuldenprofiel zouden verwoesten. En zelfs nadat de Griekse kiezers de voorwaarden hadden afgewezen die door de trojka van officiële crediteuren (de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het Internationale Monetaire Fonds) waren opgelegd, sloot de linkse regering van het land uiteindelijk een overeenkomst, waardoor veel beleidsmakers tot de slotsom kwamen dat de marktdiscipline had gewerkt.
BOSTON – Met een schuld van ruim $7,5 bln aan externe crediteuren worden de aflossingskosten voor opkomende economieën een steeds zwaardere last, juist op het moment dat ze zoveel mogelijk begrotingsruimte nodig hebben om de COVID-19-crisis aan te kunnen pakken. Hoewel er veel voor te zeggen is om een groot deel van deze schulden kwijt te schelden, verzetten veel sleutelspelers zich daartegen, met als argument dat dit in de toekomst de toegang van deze landen tot de internationale financiële markten zal blokkeren, waardoor hun investeringen en groei worden geremd.
Feitelijk is de onderbouwing van dit gezichtspunt redelijk zwak. In plaats van dat internationale financiële stromen op betrouwbare wijze de investeringen en de groei bevorderen, is het veel waarschijnlijker dat ze bijdragen aan de volatiliteit in opkomende markten en ontwikkelingseconomieën. Hoe dan ook, er is in wetenschappelijke en beleidskringen lange tijd van uitgegaan dat de internationale financiële markten opkomende economieën helpen effectievere instellingen te bouwen, waardoor ze in staat zijn om bijvoorbeeld hun banksystemen en hun aandelenmarkten te ontwikkelen. Tegenstanders van schuldenkwijtschelding hebben ook betoogd dat de opkomende markten de ʻdisciplineʼ nodig hebben die de internationale aandelenmarkten bieden, omdat de dreiging van kapitaalvlucht wanbeheer door autocraten en populisten zou inperken.
Vandaar dat het de Grieken tijdens de Europese schuldencrisis werd afgeraden in gebreke te blijven bij de afbetaling van hun schulden aan buitenlandse banken, omdat ze anders hun schuldenprofiel zouden verwoesten. En zelfs nadat de Griekse kiezers de voorwaarden hadden afgewezen die door de trojka van officiële crediteuren (de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het Internationale Monetaire Fonds) waren opgelegd, sloot de linkse regering van het land uiteindelijk een overeenkomst, waardoor veel beleidsmakers tot de slotsom kwamen dat de marktdiscipline had gewerkt.