ATHENE – In zijn begroting van maart dit jaar heeft de Britse minister van Financiën, Rishi Sunak, het mandaat van de Bank of England uitgebreid met steun voor de doelstelling van de regering om tegen 2050 een netto-nuluitstoot van broeikasgassen te bereiken. Maar in een brief aan de Financial Times van 8 juni uitte Mervyn King, voormalig gouverneur van de BOE, scherpe kritiek op de stap. King waarschuwde dat ʻeen uitbreiding van de mandaten van de centrale bank naar politieke terreinen zoals klimaatverandering [...] de facto de onafhankelijkheid van de centrale bank dreigt te verzwakken, wat leidt tot een trage reactie op tekenen van hogere inflatie.ʼ Wat is er aan de hand?
Een beetje geschiedenis kan helpen. In de jaren tachtig waren de beleidsmakers het erover eens dat inflatie het belangrijkste macro-economische probleem was. De keynesiaanse pogingen van overheden om de werkloosheid onder het ʻnatuurlijke percentageʼ te drukken, maakten hen tot onbetrouwbare hoeders van de waarde van geld.
Daarom besteedden de regeringen de inflatiebeheersing uit aan ʻniet-politiekeʼ centrale bankiers. In 1997 gaf de nieuwe Labourregering van het Verenigd Koninkrijk, die zich terdege bewust was van haar reputatie van verkwistende uitgaven, de BOE een mandaat om een inflatiedoelstelling van 2,5 procent (later verlaagd naar 2 procent) te halen. De bevoegdheid om de officiële rentevoet (Bank Rate) vast te stellen werd overgedragen van het ministerie van Financiën naar het Monetary Policy Committee van de BOE.
ATHENE – In zijn begroting van maart dit jaar heeft de Britse minister van Financiën, Rishi Sunak, het mandaat van de Bank of England uitgebreid met steun voor de doelstelling van de regering om tegen 2050 een netto-nuluitstoot van broeikasgassen te bereiken. Maar in een brief aan de Financial Times van 8 juni uitte Mervyn King, voormalig gouverneur van de BOE, scherpe kritiek op de stap. King waarschuwde dat ʻeen uitbreiding van de mandaten van de centrale bank naar politieke terreinen zoals klimaatverandering [...] de facto de onafhankelijkheid van de centrale bank dreigt te verzwakken, wat leidt tot een trage reactie op tekenen van hogere inflatie.ʼ Wat is er aan de hand?
Een beetje geschiedenis kan helpen. In de jaren tachtig waren de beleidsmakers het erover eens dat inflatie het belangrijkste macro-economische probleem was. De keynesiaanse pogingen van overheden om de werkloosheid onder het ʻnatuurlijke percentageʼ te drukken, maakten hen tot onbetrouwbare hoeders van de waarde van geld.
Daarom besteedden de regeringen de inflatiebeheersing uit aan ʻniet-politiekeʼ centrale bankiers. In 1997 gaf de nieuwe Labourregering van het Verenigd Koninkrijk, die zich terdege bewust was van haar reputatie van verkwistende uitgaven, de BOE een mandaat om een inflatiedoelstelling van 2,5 procent (later verlaagd naar 2 procent) te halen. De bevoegdheid om de officiële rentevoet (Bank Rate) vast te stellen werd overgedragen van het ministerie van Financiën naar het Monetary Policy Committee van de BOE.