delong225_sean gladwell_getty Images_us dollar Sean Gladwell/Getty Images

De gevaarlijke verlokkingen van het bezuinigingsbeleid

BERKELEY – Tien jaar en tien maanden geleden kondigde de Amerikaanse president Barack Obama in zijn State of the Union-toespraak van 2010 aan dat het tijd was voor bezuinigingen. ʻGezinnen in het hele land trekken de broekriem aan en nemen moeilijke beslissingen,ʼ zei hij. ʻDe federale regering zou hetzelfde moeten doen.ʼ Als teken van zijn bereidheid om de overheidsuitgaven voor drie jaar te bevriezen, betoogde Obama dat we, ʻnet als ieder gezin dat krap zit, binnen de begroting zullen moeten blijven, door te investeren in wat we nodig hebben en op te offeren wat we niet nodig hebben.ʼ De vermeende noodzaak van bezuinigingen was zo groot, dat hij zelfs bezwoer ʻdiscipline af te zullen dwingen door middel van een veto,ʼ voor het geval de Democraten in het Congres iets anders in gedachten hadden.

Onmiddellijk na deze opmerkingen, die in strijd leken met het economisch gezond verstand, probeerden sommigen in de regering-Obama mij ervan te overtuigen dat de president slechts politiek theater had bedreven. De implicatie was dat de regering uiteraard het begrotingsbeleid zou blijven gebruiken om de werkloosheid omlaag te brengen, door middel van belastingverlagingen en uitgaven aan posten die waren vrijgesteld van de bevriezing: ʻnationale veiligheid, Medicare, Medicaid, en sociale voorzieningen.ʼ

Maar politiek theater kan een krachtig effect hebben op de beleidsdebatten, door te bepalen welke argumenten wel of niet op brede instemming in het publieke domein zullen kunnen rekenen. Na de financiële crisis van 2008 hadden ik en anderen betoogd dat in een klimaat met een nog steeds veel te hoge werkloosheid en extreem lage rentetarieven, de kosten van aanhoudende overheidsleningen en -uitgaven triviaal zouden zijn in vergelijking met de voordelen. Maar Obamaʼs retoriek verleende de bezuinigingen de glans die zij nodig hadden om de overhand te krijgen.

https://prosyn.org/YGwXxENnl