LONDEN – Nu de wereld afglijdt naar een nieuwe koude oorlog, moeten democratieën en autoritaire staten bepalen wat zij van elkaar willen en wat zij elkaar verschuldigd zijn om constructieve samenwerking mogelijk te maken. Democratieën kunnen niet eenvoudigweg zeggen dat de tijd aan hun kant staat en dat zij alleen maar aan hun principes hoeven vast te houden om autoritaire regimes te doen ineenstorten. Het is makkelijker zich het einde van de planeet voor te stellen dan de ondergang van autoritaire regimes.
Het huidige brandpunt is Oekraïne (hoewel het ook Taiwan had kunnen zijn). Deze ʻniet-verklaarde oorlogʼ sluimert al sinds 2014, toen de Euromaidan-protesten leidden tot de afzetting van de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en de daaropvolgende annexatie door Rusland van de Krim en de bezetting van de oostelijke Donbas-regio. Terwijl het Westen Rusland beschuldigde van het illegaal innemen van het grondgebied van een andere soevereine staat, beweerde Rusland dat het een deel van het moederland aan het terugwinnen was.
Deze tegengestelde narratieven weerspiegelen historische verschillen. Russische beleidsmakers, en veel gewone Russen, hebben nooit innerlijk erkend dat hun land de Koude Oorlog heeft verloren, omdat dit zou hebben betekend dat zij zouden hebben moeten aanvaarden dat tussen 1989 en 1991 het mondiale machtsevenwicht beslissend is verschoven in het voordeel van de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten.
LONDEN – Nu de wereld afglijdt naar een nieuwe koude oorlog, moeten democratieën en autoritaire staten bepalen wat zij van elkaar willen en wat zij elkaar verschuldigd zijn om constructieve samenwerking mogelijk te maken. Democratieën kunnen niet eenvoudigweg zeggen dat de tijd aan hun kant staat en dat zij alleen maar aan hun principes hoeven vast te houden om autoritaire regimes te doen ineenstorten. Het is makkelijker zich het einde van de planeet voor te stellen dan de ondergang van autoritaire regimes.
Het huidige brandpunt is Oekraïne (hoewel het ook Taiwan had kunnen zijn). Deze ʻniet-verklaarde oorlogʼ sluimert al sinds 2014, toen de Euromaidan-protesten leidden tot de afzetting van de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en de daaropvolgende annexatie door Rusland van de Krim en de bezetting van de oostelijke Donbas-regio. Terwijl het Westen Rusland beschuldigde van het illegaal innemen van het grondgebied van een andere soevereine staat, beweerde Rusland dat het een deel van het moederland aan het terugwinnen was.
Deze tegengestelde narratieven weerspiegelen historische verschillen. Russische beleidsmakers, en veel gewone Russen, hebben nooit innerlijk erkend dat hun land de Koude Oorlog heeft verloren, omdat dit zou hebben betekend dat zij zouden hebben moeten aanvaarden dat tussen 1989 en 1991 het mondiale machtsevenwicht beslissend is verschoven in het voordeel van de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten.