SAN DIEGO/NEW YORK – In het vorig jaar verschenen rapport Pathways for Peace – het resultaat van een gezamenlijk onderzoek van de Verenigde Naties en de Wereldbank – waarschuwde secretaris-generaal António Guterres van de VN dat de wereld voor een “dramatische wederopleving” van de conflicten staat, die enorme menselijk leed hebben veroorzaakt en de wereldorde aanzienlijk hebben ondermijnd. Als de wereld de Sustainable Development Goals (Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen, kortweg SDGs) wil verwezenlijken – en miljoenen mensen tegen dodelijk geweld wil beschermen – is dringend optreden wenselijk om deze ontwikkeling te keren.
Het zijn niet alleen de conflicten die in opkomst zijn. Volgens nieuw onderzoek van de Small Arms Survey zijn in 2017 589.000 mensen – waaronder 96.000 vrouwen en meisjes – een gewelddadige dood gestorven. Dat is 7,8 sterfgevallen per 100.000 mensen, het op één na hoogste percentage sinds 2004. Deze stijging is vooral het gevolg van een toename van het aantal moorden.
Op grond van de huidige ontwikkelingen zal het aantal gewelddadige sterfgevallen in 2030 met ruim 10% zijn toegenomen en de 660.000 per jaar bereiken. Als het aantal met conflicten samenhangende sterfgevallen blijft stijgen – als gevolg van de uitbarsting van nieuwe gewapende conflicten, of van de escalatie van bestaande – en de moordcijfers van landen beginnen op te lopen naar die van de slechtst presterende staten in de respectievelijke regio's – zullen tegen 2030 ieder jaar ruim een miljoen mensen op gewelddadige wijze de dood vinden.
Zijn we bereid een werkelijkheid te aanvaarden waarin een derde van alle vrouwen tijdens hun leven fysiek of seksueel geweld ervaart? Negeren we de één miljard kinderen die ieder jaar het slachtoffer zijn van ernstig geweld? Kunnen we eenvoudigweg de andere kant op kijken als moord wereldwijd de op drie na voornaamste doodsoorzaak van jongeren is? Dan hebben we het nog niet eens over de indirecte gevolgen van geweld, zoals voor de economische ontwikkeling.
Het voornaamste doel van de internationale orde die werd gevestigd in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog was het bevorderen en overeind houden van de mondiale vrede en veiligheid. Op dezelfde manier is het een belangrijke taak van nationale overheden om hun bevolking veiligheid te bieden, ook door het in stand houden van een monopolie op het legitieme gebruik van geweld. Zelfs op gemeentelijk niveau maken burgemeesters en andere stedelijke leiders van het terugdringen van het geweld vaak een cruciaal onderdeel van hun campagneplatform, en worden ze door de kiezers beoordeeld op hun vermogen om het geweld effectief en eerlijk aan te pakken.
Nu we het jaar 2020 naderen vragen velen zich af of onze internationale, nationale en stedelijke bestuursstructuren opgewassen zijn tegen deze taak. Als we het erover eens zijn dat dit geweldsniveau niet aanvaardbaar is, is het goede nieuws dat we over de middelen beschikken om er iets aan te veranderen.
Secure your copy of PS Quarterly: The Climate Crucible
The newest issue of our magazine, PS Quarterly: The Climate Crucible, is here. To gain digital access to all of the magazine’s content, and receive your print copy, subscribe to PS Premium now.
Subscribe Now
Meer dan ooit tevoren bezit de wereld de kennis, de middelen, de institutionele structuren, de juridische instrumenten en de capaciteiten om de data te verzamelen die nodig zijn om SDG16 te verwezenlijken, het in aanzienlijke mate terugdringen van “alle vormen van geweld en de daarmee samenhangende sterftecijfers, overal ter wereld.”
De 2030 Agenda for Sustainable Development (Agenda voor Duurzame Ontwikkeling), waarin de SDGs worden opgesomd, biedt een basis voor samenwerking tussen landen uit alle regio's en inkomensgroepen. Door te beloven “degenen die het verst achterop liggen het eerst te bereiken,” moedigt de Agenda doelgerichte inspanningen aan om landen en gemeenschappen te ondersteunen, waarvan de weg naar duurzame ontwikkeling momenteel wordt geblokkeerd door geweld, onveiligheid en onrechtvaardigheid.
Voor succes zal een multi-sectorale, op bewijzen gebaseerde aanpak van de geweldspreventie nodig zijn, die gebruik maakt van data om de omvang van het probleem in kaart te brengen, risicofactoren en beschermende factoren te identificeren, de implementatie te begeleiden, en het monitoren van de impact en de kosteneffectiviteit mogelijk te maken. Gelukkig bestaan er al diverse raamwerken voor een dergelijke aanpak.
Het Global Status Report on Violence Prevention identificeert bijvoorbeeld de zes “beste” strategieën voor de preventie van interpersoneel geweld. UN Women, in samenwerking met een aantal andere internationale organisaties, heeft een raamwerk voor actie voorgesteld om het geweld tegen vrouwen terug te dringen. Een soortgelijke groep heeft zeven strategieën geïdentificeerd voor de beëindiging van het geweld tegen kinderen.
Onderzoekers hebben ook op bewijzen gestoelde interventies voor het terugdringen van het geweld in stedelijke gebieden beschreven, inclusief “proactieve pogingen, in samenwerking met de politie en andere civiele partners, om de legitimiteit te vergroten en aan sociale cohesie te werken.” In sommige gevallen ging het aantal moorden dankzij dergelijke maatregelen met ruim 50% omlaag.
Deze groeiende hoeveelheid onderzoeken naar de vraag hoe geweld het best kan worden aangepakt geeft vorm aan samenhangende strategieën op subnationaal, nationaal en regionaal niveau, die tegemoetkomen aan de behoeften van landen en regio's die kampen met diverse mates van geweld. Deze strategieën mengen gerichte acties om de ergste vormen van geweld op de korte termijn terug te dringen met inspanningen op de langere termijn om vreedzamer samenlevingen in te richten. Om effectief te zijn moeten ze rekening houden met de onderling samenhangende aard van dreigingen; de best ontworpen oplossingen voorkomen meerdere vormen van geweld tegelijkertijd.
Geweld is een epidemie die kan worden voorkomen. Als we onze gemeenschappelijke kennis over het terugdringen van geweld en conflicten kunnen inzetten op de plekken die dat het hardst nodig hebben, kunnen we het mondiale geweld de komende tien jaar halveren.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
China, Iran, North Korea, and Russia do not have a formal alliance committed to defending one another. But they have formed an alignment driven by shared antipathy toward the existing US-led world order, and there is no simple way for the United States and its allies to respond.
proposes ways the US and the West can counter the entente between China, Iran, North Korea, and Russia.
As wealth inequality in the United States has grown, so has the social status and influence of the superrich, many of whom parlay their economic success into an intellectual credential. Clearly, Americans need to have a serious conversation about what they, as a society, should value.
thinks the social, cultural, and political influence wielded by the superrich has reached a dangerous level.
SAN DIEGO/NEW YORK – In het vorig jaar verschenen rapport Pathways for Peace – het resultaat van een gezamenlijk onderzoek van de Verenigde Naties en de Wereldbank – waarschuwde secretaris-generaal António Guterres van de VN dat de wereld voor een “dramatische wederopleving” van de conflicten staat, die enorme menselijk leed hebben veroorzaakt en de wereldorde aanzienlijk hebben ondermijnd. Als de wereld de Sustainable Development Goals (Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen, kortweg SDGs) wil verwezenlijken – en miljoenen mensen tegen dodelijk geweld wil beschermen – is dringend optreden wenselijk om deze ontwikkeling te keren.
Het zijn niet alleen de conflicten die in opkomst zijn. Volgens nieuw onderzoek van de Small Arms Survey zijn in 2017 589.000 mensen – waaronder 96.000 vrouwen en meisjes – een gewelddadige dood gestorven. Dat is 7,8 sterfgevallen per 100.000 mensen, het op één na hoogste percentage sinds 2004. Deze stijging is vooral het gevolg van een toename van het aantal moorden.
Op grond van de huidige ontwikkelingen zal het aantal gewelddadige sterfgevallen in 2030 met ruim 10% zijn toegenomen en de 660.000 per jaar bereiken. Als het aantal met conflicten samenhangende sterfgevallen blijft stijgen – als gevolg van de uitbarsting van nieuwe gewapende conflicten, of van de escalatie van bestaande – en de moordcijfers van landen beginnen op te lopen naar die van de slechtst presterende staten in de respectievelijke regio's – zullen tegen 2030 ieder jaar ruim een miljoen mensen op gewelddadige wijze de dood vinden.
Zijn we bereid een werkelijkheid te aanvaarden waarin een derde van alle vrouwen tijdens hun leven fysiek of seksueel geweld ervaart? Negeren we de één miljard kinderen die ieder jaar het slachtoffer zijn van ernstig geweld? Kunnen we eenvoudigweg de andere kant op kijken als moord wereldwijd de op drie na voornaamste doodsoorzaak van jongeren is? Dan hebben we het nog niet eens over de indirecte gevolgen van geweld, zoals voor de economische ontwikkeling.
Het voornaamste doel van de internationale orde die werd gevestigd in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog was het bevorderen en overeind houden van de mondiale vrede en veiligheid. Op dezelfde manier is het een belangrijke taak van nationale overheden om hun bevolking veiligheid te bieden, ook door het in stand houden van een monopolie op het legitieme gebruik van geweld. Zelfs op gemeentelijk niveau maken burgemeesters en andere stedelijke leiders van het terugdringen van het geweld vaak een cruciaal onderdeel van hun campagneplatform, en worden ze door de kiezers beoordeeld op hun vermogen om het geweld effectief en eerlijk aan te pakken.
Nu we het jaar 2020 naderen vragen velen zich af of onze internationale, nationale en stedelijke bestuursstructuren opgewassen zijn tegen deze taak. Als we het erover eens zijn dat dit geweldsniveau niet aanvaardbaar is, is het goede nieuws dat we over de middelen beschikken om er iets aan te veranderen.
Secure your copy of PS Quarterly: The Climate Crucible
The newest issue of our magazine, PS Quarterly: The Climate Crucible, is here. To gain digital access to all of the magazine’s content, and receive your print copy, subscribe to PS Premium now.
Subscribe Now
Meer dan ooit tevoren bezit de wereld de kennis, de middelen, de institutionele structuren, de juridische instrumenten en de capaciteiten om de data te verzamelen die nodig zijn om SDG16 te verwezenlijken, het in aanzienlijke mate terugdringen van “alle vormen van geweld en de daarmee samenhangende sterftecijfers, overal ter wereld.”
De 2030 Agenda for Sustainable Development (Agenda voor Duurzame Ontwikkeling), waarin de SDGs worden opgesomd, biedt een basis voor samenwerking tussen landen uit alle regio's en inkomensgroepen. Door te beloven “degenen die het verst achterop liggen het eerst te bereiken,” moedigt de Agenda doelgerichte inspanningen aan om landen en gemeenschappen te ondersteunen, waarvan de weg naar duurzame ontwikkeling momenteel wordt geblokkeerd door geweld, onveiligheid en onrechtvaardigheid.
Voor succes zal een multi-sectorale, op bewijzen gebaseerde aanpak van de geweldspreventie nodig zijn, die gebruik maakt van data om de omvang van het probleem in kaart te brengen, risicofactoren en beschermende factoren te identificeren, de implementatie te begeleiden, en het monitoren van de impact en de kosteneffectiviteit mogelijk te maken. Gelukkig bestaan er al diverse raamwerken voor een dergelijke aanpak.
Het Global Status Report on Violence Prevention identificeert bijvoorbeeld de zes “beste” strategieën voor de preventie van interpersoneel geweld. UN Women, in samenwerking met een aantal andere internationale organisaties, heeft een raamwerk voor actie voorgesteld om het geweld tegen vrouwen terug te dringen. Een soortgelijke groep heeft zeven strategieën geïdentificeerd voor de beëindiging van het geweld tegen kinderen.
Onderzoekers hebben ook op bewijzen gestoelde interventies voor het terugdringen van het geweld in stedelijke gebieden beschreven, inclusief “proactieve pogingen, in samenwerking met de politie en andere civiele partners, om de legitimiteit te vergroten en aan sociale cohesie te werken.” In sommige gevallen ging het aantal moorden dankzij dergelijke maatregelen met ruim 50% omlaag.
Deze groeiende hoeveelheid onderzoeken naar de vraag hoe geweld het best kan worden aangepakt geeft vorm aan samenhangende strategieën op subnationaal, nationaal en regionaal niveau, die tegemoetkomen aan de behoeften van landen en regio's die kampen met diverse mates van geweld. Deze strategieën mengen gerichte acties om de ergste vormen van geweld op de korte termijn terug te dringen met inspanningen op de langere termijn om vreedzamer samenlevingen in te richten. Om effectief te zijn moeten ze rekening houden met de onderling samenhangende aard van dreigingen; de best ontworpen oplossingen voorkomen meerdere vormen van geweld tegelijkertijd.
Geweld is een epidemie die kan worden voorkomen. Als we onze gemeenschappelijke kennis over het terugdringen van geweld en conflicten kunnen inzetten op de plekken die dat het hardst nodig hebben, kunnen we het mondiale geweld de komende tien jaar halveren.
Vertaling: Menno Grootveld