anis1_Manish RajputSOPA ImagesLightRocket via Getty Images_women labor data Manish Rajput/SOPA Images/LightRocket via Getty Images

Bewijs voor gelijkheid

NEW DELHI – ‘Wat gemeten wordt, wordt gedaan.’ Het is een welbekende uitspraak, toegeschreven aan vele mensen, van managementgoeroe Peter Drucker tot natuurkundige Lord Kelvin. Ongeacht wie het het eerst zei, is het een cruciaal punt: als er geen gegevens zijn die een probleem of onevenwichtigheid illustreren, is het onwaarschijnlijk dat degenen die in een positie verkeren om het aan te pakken dat ook zullen overwegen, laat staan dat ze het als een prioriteit zullen zien. En als er al oplossingen worden gezocht, zullen die waarschijnlijk niet doelgericht of efficiënt zijn. Dit geldt zeker voor gendergelijkheid.

Je zou veronderstellen dat beleidsmakers in de huidige wereld van informatieovervloed over voldoende gegevens beschikken om problemen te diagnosticeren, innovatieve oplossingen te bedenken, de uitvoering ervan te controleren en het beleid aan te passen om het effect te maximaliseren. Maar zelfs in een tijdperk van big data ontbreekt het beleidsmakers vaak aan nauwkeurige, consistente, tijdige en representatieve informatie. Daardoor werken ze met een onvolledig beeld van de sociaaleconomische omstandigheden.

Uit gegevens blijkt bijvoorbeeld dat de arbeidsparticipatie van vrouwen in India sinds 2005 is teruggelopen. Volgens het McKinsey Global Institute zou het bbp van India tegen 2025 met 770 miljard dollar kunnen toenemen als deze trend wordt omgebogen en gendergelijkheid wordt bereikt. Doeltreffende oplossingen moeten echter gebaseerd zijn op uitgebreide gegevens over de complexe relatie tussen de arbeidsparticipatie van vrouwen en diverse sociale, politieke en economische krachten, en moeten gendergelijkheid koppelen aan bredere ontwikkelingsresultaten.

https://prosyn.org/k5IMd87nl