boly1_Giovanni MereghettiUCGUniversal Images Group via Getty Images_agriculture rwanda Giovanni Mereghetti/UCG/Universal Images Group via Getty Images

Jak Przekształcić Afrykańskie Rolnictwo

NAIROBI - Pandemia COVID-19, spotęgowana zakłóceniami w łańcuchu dostaw i rosnącą inflacją, uwydatniła słabość afrykańskich systemów żywnościowych, prowadząc do 60% wzrostu głodu na kontynencie w samym tylko 2020 roku. A zmiany klimatyczne, które zgodnie z oczekiwaniami mają doprowadzić do degradacji ekosystemów słodkowodnych i gruntów ornych, czyniąc ogromne obszary Afryki niezdatnymi do zamieszkania, tylko pogorszą tę sytuację.

Podczas gdy pandemia i wojna na Ukrainie zaostrzyły globalny brak bezpieczeństwa żywnościowego, wtrącając miliony ludzi w skrajne ubóstwo i niwecząc dziesięciolecia postępu, w krajach afrykańskich o niższych dochodach sytuacja jest jeszcze bardziej tragiczna. Liczba ludności tego kontynentu osiągnęła 1,4 mld i może się podwoić do 2050 r., podczas gdy wydajność rolnictwa - pomimo poprawy - pozostaje znacznie poniżej światowych standardów. Zmusiło to rządy do większego uzależnienia od importu żywności, co pociągnęło za sobą wzrost cen.

Są jednak pewne jasne punkty. Na przykład Etiopia, Maroko i Rwanda zdołały zwiększyć wydajność rolnictwa poprzez zdefiniowanie wizji dla swoich krajowych sektorów, zgromadzenie publicznych i prywatnych interesariuszy, zbudowanie niezbędnej infrastruktury oraz zaangażowanie w ciągłą edukację i adaptację. W rezultacie kraje te zwiększyły produkcję rolną, poprawiły bezpieczeństwo żywnościowe, podniosły dochody rolników i wzmocniły odporność lokalnych systemów żywnościowych na wstrząsy zewnętrzne.

Weźmy pod uwagę Etiopię, gdzie krajowe plony wzrosły o 76%, a całkowita produkcja żywności wzrosła o 50% od czasu utworzenia Agencji Transformacji Rolnej (ATA) w 2010 roku. Według szacunków ATA, reformy rolne uratowały 150 000 osób przed śmiercią głodową, zmniejszyły liczbę niedożywionych Etiopczyków o 11,5 miliona i wydobyły z ubóstwa około 286 000 osób.

Podobnie, marokański Plan Maroc Vert (Plan Zielonego Maroka), rozpoczęty w 2008 roku w celu modernizacji krajowego rolnictwa i promowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego, ożywił sektor rolniczy. Agencja Rozwoju Rolnictwa, utworzona w celu wspierania realizacji planu, szacuje, że PKB w rolnictwie wzrastał o 5,25% rocznie w latach 2008-18, szybciej niż cała gospodarka (3,8%). Spowodowało to 117% wzrost eksportu rolnego i 342 000 nowych miejsc pracy. Poprawiło się również zarządzanie działkami wodnymi, a systemy nawadniania kroplowego zwiększyły się czterokrotnie do 542 000 hektarów.

Od 2004 roku Rwanda opracowuje i wdraża swój Strategiczny Plan Transformacji Rolnictwa (PSTA). Według szacunku z International Food Policy Research Institute, każdy dolar, który rząd wydaje na rolnictwo, odpowiada wzrostowi PKB o 2,05 USD, co oznacza, że program dostarczył 730 milionów dolarów zysków ekonomicznych w latach 2018-2021, pomagając wydobyć 1,1 miliona osób z ubóstwa. Plan strategiczny Rwandy poprawił również zarządzanie działami wodnymi i ochronę gleby.

Subscribe to PS Digital
PS_Digital_1333x1000_Intro-Offer1

Subscribe to PS Digital

Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.

Subscribe Now

To, co łączy te trzy kraje, to głębokie zrozumienie stojących przed nimi wyzwań, jasna wizja sprostania im oraz silne zaangażowanie w rozwój skutecznych mechanizmów zarządzania, niezbędnych do wdrożenia rozwiązań. Opierając się na tych przykładach, zidentyfikowaliśmy cztery kluczowe zasady, które mogą pomóc innym krajom afrykańskim w skutecznym przekształceniu ich własnych sektorów rolnych.

Po pierwsze, przede wszystkim kluczowe znaczenie ma spójne planowanie. Rządy muszą ustanowić jasny pełnomocnictwo, określić swoje priorytety, dopasować polisy i zmobilizować zasoby. W Rwandzie mandat PSTA polegał na wykorzystaniu wzrostu gospodarczego opartego na zasadach rynkowych w celu zreformowania rolnictwa opartego w dużej mierze na produkcji własnej. Przygotowując najnowszą wersję swojego planu, znaną jako PSTA 4, rząd współpracował z partnerami rozwojowymi, aby opracować przyszłościową strategię aby była zgodna ze zobowiązaniami Rwandy w ramach Deklaracji z Malabo Unii Afrykańskiej oraz Celami Zrównoważonego Rozwoju ONZ. PSTA 4 skupia się na zachęcaniu do inwestycji w sektorze prywatnym i przestawieniu się na towary rolne o wyższej wartości, aby zwiększyć zyski i uchwycić wzrost produktywności, zgodnie z wizją, którą rząd Rwandy określił prawie 20 lat temu.

Po drugie, aby zapewnić trwałość projektów w dłuższym okresie, decydenci muszą zapewnić sobie poparcie najwyższych przywódców politycznych, odpowiednich władz lokalnych i innych interesariuszy, takich jak partnerzy rozwojowi i grupy społeczeństwa obywatelskiego. W Etiopii ówczesny premier Meles Zenawi publicznie poparł utworzenie ATA. Kolejne rządy nadal wspierały ten plan, dając ATA priorytetowy dostęp do rzadkiej twardej waluty w celu finansowania importu.

Po trzecie, organizując plany rolne wokół organizacji dostosowanej do potrzeb, rządy mogą stworzyć strukturę zarządzania, która umożliwia wykwalifikowanym pracownikom współpracę ze wszystkimi zainteresowanymi stronami w zakresie prowadzenia działań transformacyjnych. ATA, na przykład, łączy lokalne i międzynarodowe doświadczenie i koordynuje z ministerstwami odpowiedzialnymi za ziemię, wodę, rolnictwo i przemysł w celu opracowania i wdrożenia polityki.

Na koniec - proces wdrażania zorientowany na wyniki może prowadzić do lepszych rezultatów. Rozwijając głęboką bazę wiedzy na temat sektora rolnego, a następnie dostosowując się w miarę pojawiania się nowych danych, rządy mogą zidentyfikować szybkie sukcesy i programy o dużym potencjale rozwoju. Na przykład Maroko opracowało szczegółowe plany dla 16 regionów oraz plany działania określające ponad 700 projektów. Aby śledzić postępy, urzędnicy monitorowali określone wskaźniki wydajności, takie jak plony i produktywność dla zwierząt gospodarskich, drobiu i innych sektorów.

Afryka jest oczywiście niezwykle zróżnicowana. Jej kraje różnią się pod względem językowym, geograficznym, liczebności populacji, systemów politycznych i polityk gospodarczych, co wyklucza stosowanie jednego uniwersalnego podejścia. Jednak Etiopia, Maroko i Rwanda - choć bardzo się od siebie różnią - zdołały poprawić bezpieczeństwo żywnościowe i dobrobyt gospodarczy, stosując się do czterech przedstawionych tu zasad. Ich sukces pokazuje, że zrównoważony, odporny na zmiany klimatu kontynent jest nie tylko możliwy, ale i osiągalny.

Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer

https://prosyn.org/O0oCgYtpl