LONDEN – Deze maand is het een eeuw geleden dat het Verdrag van Versailles werd gesloten, een van de overeenkomsten die een einde maakten aan de Eerste Wereldoorlog. In zekere zin zijn de rollen nu omgedraaid. Waar het verdrag grote herstelbetalingen eiste van Duitsland, heeft het hedendaagse Duitsland de leiding genomen in het opleggen van een grote schuldaflossingsverplichting aan mede-Eurozone-lid Griekenland.
Hoewel de kaarten tussen crediteuren en debiteuren sinds 1919 dus opnieuw geschud zijn, blijft het spelletje hetzelfde. De crediteuren willen waar ze recht op denken te hebben, en de debiteuren willen zien te vermijden dat ze hen hun zin moeten geven. De debiteuren willen dat hun schulden worden kwijtgescholden, terwijl de crediteuren zich zorgen maken over “moral hazard” en de destabiliserende, besmettelijke effecten negeren van het armer maken van de debiteurenlanden. Helaas heeft de Eurozone de schuldenlessen van Versailles niet geleerd, en ook niet geluisterd naar de waarschuwingen van John Maynard Keynes.
Toen de Eerste Wereldoorlog ten einde kwam, waren de zegevierende bondgenoten vastbesloten dat Duitsland verplicht was tot “herstelbetalingen” voor de schade die het land in de oorlog had veroorzaakt, deels om de schulden af te betalen die de bondgenoten elkaar schuldig waren. Maar zij slaagden er niet in om het in Versailles eens te worden over een definitief bedrag aan schadevergoedingen en droegen in plaats daarvan een Herstelbetalingscommissie op dat bedrag in 1921 vast te stellen.
LONDEN – Deze maand is het een eeuw geleden dat het Verdrag van Versailles werd gesloten, een van de overeenkomsten die een einde maakten aan de Eerste Wereldoorlog. In zekere zin zijn de rollen nu omgedraaid. Waar het verdrag grote herstelbetalingen eiste van Duitsland, heeft het hedendaagse Duitsland de leiding genomen in het opleggen van een grote schuldaflossingsverplichting aan mede-Eurozone-lid Griekenland.
Hoewel de kaarten tussen crediteuren en debiteuren sinds 1919 dus opnieuw geschud zijn, blijft het spelletje hetzelfde. De crediteuren willen waar ze recht op denken te hebben, en de debiteuren willen zien te vermijden dat ze hen hun zin moeten geven. De debiteuren willen dat hun schulden worden kwijtgescholden, terwijl de crediteuren zich zorgen maken over “moral hazard” en de destabiliserende, besmettelijke effecten negeren van het armer maken van de debiteurenlanden. Helaas heeft de Eurozone de schuldenlessen van Versailles niet geleerd, en ook niet geluisterd naar de waarschuwingen van John Maynard Keynes.
Toen de Eerste Wereldoorlog ten einde kwam, waren de zegevierende bondgenoten vastbesloten dat Duitsland verplicht was tot “herstelbetalingen” voor de schade die het land in de oorlog had veroorzaakt, deels om de schulden af te betalen die de bondgenoten elkaar schuldig waren. Maar zij slaagden er niet in om het in Versailles eens te worden over een definitief bedrag aan schadevergoedingen en droegen in plaats daarvan een Herstelbetalingscommissie op dat bedrag in 1921 vast te stellen.