Waarom de Russische sancties hun doel missen

CAMBRIDGE – De Amerikaanse president Joe Biden verdient alle lof voor zijn recente reis naar Oekraïne en Polen ter gelegenheid van de eerste verjaardag van de Russische invasie in Oekraïne. Met zijn tien uur durende treinreis van de Poolse grens naar Kyiv – geen geringe prestatie voor een tachtigjarige leider – stak Biden een stokje voor de propagandaplannen van de Russische president Vladimir Poetin. Het was een grote dag voor Oekraïne, de Verenigde Staten en zijn NAVO-bondgenoten.

Maar toen Biden tijdens een toespraak in het Koninklijk Kasteel in Warschau beweerde dat de huidige sancties tegen Rusland ‘het grootste sanctieregime zijn dat ooit aan een land in de geschiedenis is opgelegd,’ was zijn bewering, hoewel correct, ook misleidend. De sancties die de VS elders hebben toegepast, bijvoorbeeld tegen Noord-Korea en Iran, zijn veel strenger geweest dan de huidige sancties tegen Rusland, omdat zij secundaire sancties omvatten tegen derde landen die handel blijven drijven met deze regimes. In het geval van Rusland is dit nog maar net begonnen.

Voorlopig blijft Rusland olie verkopen aan India en China en verse groenten en fruit kopen van Israëlische exporteurs. Bovendien vindt een enorme hoeveelheid handel plaats via zogenaamde overslag. Zeker, de Europese export naar Rusland is als gevolg van het sanctieregime sterk gedaald. Maar tegelijkertijd is het handelsvolume tussen Rusland en landen als Turkije, Armenië, Kazachstan en Kirgizië sterk toegenomen.