Het schuldensyndroom

BERKELEY – De afgelopen tien jaar heeft de politiek in het Mondiale Noorden in een staat van verhoogde waanzin verkeerd, als gevolg van de buitensporige angst voor staatsschulden en overheidstekorten. Maar twee recente gebeurtenissen duiden erop dat dit nu misschien eindelijk aan het veranderen is.

Eerder deze maand las ik een column over de Brexit in The Times van de hand van de eminente en zeer deskundige Ken Rogoff. Hij is wellicht het bekendst van zijn uitspraken begin dit decennium dat overheden hun zogenoemde debt-to-GDP ratio (de verhouding van de staatsschuld tot het bbp) niet boven de 90% uit mochten laten komen. Maar in deze column overwoog Rogoff dat het “voor [hem] nooit ook maar enigszins voor de hand liggend was geweest dat het Verenigd Koninkrijk zich zorgen zou moeten maken over het verlagen van zijn debt-to-GDP ratio [momenteel 84%], gezien de bescheiden groei, de hoge mate van ongelijkheid en de … daling van … de rente ...”

Dit volgde op een artikel in de Financial Times van eind vorige maand van de journalist Brendan Greeley, die meldde dat hij “een paniek-mailtje” had ontvangen van het Committee for a Responsible Federal Budget (CRFB), een Amerikaanse denktank die ooit een prijs voor budgettaire verantwoordelijkheidszin heeft gegeven aan Paul Ryan, de toenmalige voorzitter van de Begrotingscommissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. In deze e-mail waarschuwde de CRFB tegen “foutieve interpretaties” van een toespraak van mijn vroegere docent Olivier Blanchard voor de American Economic Association, waarin Blanchard in wezen had gezegd dat de staatsschuld een instrument is dat overheden moeten gebruiken als dat nodig is.