ISTANBOEL – Ondanks zijn grootste electorale uitdaging in de ruim twintig jaar dat hij aan de macht is, verkreeg de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan in mei na een tweede stemronde opnieuw een termijn van vijf jaar, terwijl zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) en haar bondgenoten hun parlementaire meerderheid behielden. De uitslag werd nauwlettend in de gaten gehouden, deels omdat hij de richting van de geplaagde economie van het land zou bepalen.
Toen Erdoğan, die campagne voerde met de belofte om de rentetarieven laag te houden, Mehmet Şimşek, een alom gerespecteerd voorvechter van economische orthodoxie, herbenoemde tot minister van Financiën, betekende dit een afwijking van zijn onhoudbare groeigerichte beleid. De vraag is of deze schijnbare terugkeer naar ‘rationele grond,’ zoals Şimşek het uitdrukte, van blijvende aard is.
De verslechtering van het economische klimaat in Turkije begon in 2018, als gevolg van een valutacrisis die het voor Turkse bedrijven – waarvan vele afhankelijk waren geworden van buitenlandse leningen – duurder maakte om hun in dollars uitgedrukte schulden terug te betalen. De crisis verergerde in september 2021, toen de regering het onorthodoxe New Economy Program(NEP) implementeerde. Het plan weerspiegelde Erdoğans economische mantra dat hoge rentetarieven hoge inflatie veroorzaken en riep op tot agressieve renteverlagingen om een devaluatie van de Turkse lira teweeg te brengen, wat op zijn beurt de export zou moeten doen toenemen. Een exporthausse zou dan de lira versterken, waardoor de inflatiedruk zou verminderen en de deviezenreserves van de centrale bank aangevuld zouden worden.
ISTANBOEL – Ondanks zijn grootste electorale uitdaging in de ruim twintig jaar dat hij aan de macht is, verkreeg de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan in mei na een tweede stemronde opnieuw een termijn van vijf jaar, terwijl zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) en haar bondgenoten hun parlementaire meerderheid behielden. De uitslag werd nauwlettend in de gaten gehouden, deels omdat hij de richting van de geplaagde economie van het land zou bepalen.
Toen Erdoğan, die campagne voerde met de belofte om de rentetarieven laag te houden, Mehmet Şimşek, een alom gerespecteerd voorvechter van economische orthodoxie, herbenoemde tot minister van Financiën, betekende dit een afwijking van zijn onhoudbare groeigerichte beleid. De vraag is of deze schijnbare terugkeer naar ‘rationele grond,’ zoals Şimşek het uitdrukte, van blijvende aard is.
De verslechtering van het economische klimaat in Turkije begon in 2018, als gevolg van een valutacrisis die het voor Turkse bedrijven – waarvan vele afhankelijk waren geworden van buitenlandse leningen – duurder maakte om hun in dollars uitgedrukte schulden terug te betalen. De crisis verergerde in september 2021, toen de regering het onorthodoxe New Economy Program(NEP) implementeerde. Het plan weerspiegelde Erdoğans economische mantra dat hoge rentetarieven hoge inflatie veroorzaken en riep op tot agressieve renteverlagingen om een devaluatie van de Turkse lira teweeg te brengen, wat op zijn beurt de export zou moeten doen toenemen. Een exporthausse zou dan de lira versterken, waardoor de inflatiedruk zou verminderen en de deviezenreserves van de centrale bank aangevuld zouden worden.