NAIROBI – Bedrijven begeven zich steeds meer op het terrein van de gezondheidszorg. Bedrijven als Amazon, Google en Microsoft worden ‘aangetrokken’ door marktkansen voor niet-traditionele actoren om de gezondheidszorg te ‘ontwrichten.’ Anderen worden ‘gepusht’ door de verplichting – benadrukt door gebeurtenissen zoals de COVID-19-pandemie – om op te treden als verantwoordelijke stakeholders van de gemeenschap, bijvoorbeeld door te helpen bij het aanpakken van ongelijkheden op gezondheidsgebied.
Als dergelijke pull- en pushkrachten elkaar kruisen, zijn er vaak belangrijke mogelijkheden om economische en sociale doelstellingen op elkaar af te stemmen. Maar wil strategische bedrijfsfilantropie de volksgezondheid verbeteren, dan moeten degenen die belast zijn met het nemen van beslissingen en het toewijzen van middelen een goed begrip hebben van het gezondheidssysteem, inclusief de instellingen, organisaties en middelen waaruit het bestaat en de complexe interacties daartussen.
Volgens een raamwerk dat door de Wereldgezondheidsorganisatie is opgesteld, hebben gezondheidssystemen zes pijlers: dienstverlening; ontwikkeling en inzet van gezondheidswerkers; verzameling, analyse en gebruik van belangrijke gezondheidsinformatie; levering van essentiële medische producten, vaccins en andere gezondheidstechnologieën; financiering; en effectief leiderschap en bestuur. Om aan de gezondheidsbehoeften van een bevolking te voldoen, moeten alle zes in harmonie samenwerken, in een uitgebreid proces van input, activiteiten, output, resultaten en impact.
Neem de COVID-19-vaccinatieprogramma’s, die afhankelijk zijn van inputs – waaronder financiële middelen, werknemers, apparatuur en de vaccins zelf – die deels outputs zijn van activiteiten zoals de ontwikkeling van medische producten en dienstverlening, met alle logistiek, infrastructuur, personeelstraining en supervisie die dit met zich meebrengt. Samen leiden al deze factoren tot een resultaat – een voldoende groot deel van de bevolking gevaccineerd krijgen – met als impact een vermindering van de mortaliteit en morbiditeit door COVID-19.
Zoals de WHO ook uitlegt, is een effectief gezondheidssysteem eerlijk en rechtvaardig, zowel in de distributie van gezondheidsgoederen en -diensten als in de manier waarop het gefinancierd wordt. Het legt ook de nadruk op efficiëntie en kosteneffectiviteit, en komt tegemoet aan de legitieme niet-gezondheidsverwachtingen van mensen die gezondheidszorg zoeken, zoals respect en medeleven. Uiteindelijk zorgt een effectief systeem ervoor dat iedereen die een specifiek gezondheidsgoed of -dienst nodig heeft, er toegang toe kan krijgen en er de relevante voordelen uit kan halen.
Dit raamwerk zou een leidraad moeten zijn voor bedrijven – en alle stakeholders – wanneer zij zich bezighouden met de volksgezondheid. Hetzelfde geldt voor het principe dat elke directe investering in het gezondheidssysteem moet dienen om één of meer van de zes pijlers van het raamwerk te versterken. Hiervoor is een duidelijke, op gegevens gebaseerde strategie voor het meten van de prestaties van het gezondheidssysteem van cruciaal belang.
Secure your copy of PS Quarterly: The Climate Crucible
The newest issue of our magazine, PS Quarterly: The Climate Crucible, is here. To gain digital access to all of the magazine’s content, and receive your print copy, subscribe to PS Premium now.
Subscribe Now
Alleen een uitgebreid monitoring- en evaluatieplan – waarin niet alleen wordt vastgesteld welke gegevens moeten worden gemeten, maar ook hoe, wanneer en door wie – kan ervoor zorgen dat beleidsmakers de informatie hebben die ze nodig hebben om effectieve volksgezondheidsprogramma’s te plannen, organiseren en implementeren. Het kan bijvoorbeeld helpen om gebieden met hoge en lage prioriteit vast te stellen, evenals gebieden waar diensten dubbel worden uitgevoerd, waardoor de toewijzing van schaarse middelen wordt verbeterd. Het kan ook laten zien welke interventies in de volksgezondheid het grootste verschil maken en kan worden gebruikt om de vooruitgang in gezondheidsresultaten te volgen, waarbij mogelijk kloven tussen segmenten van de bevolking aan het licht komen.
Organisaties die zich willen bezighouden met de volksgezondheid kunnen dergelijke gegevens – samen met een breder begrip van het raamwerk van het gezondheidssysteem – gebruiken om vast te stellen waar zij het best een verschil kunnen maken, gebaseerd op hun concurrentie- of comparatieve voordelen. Hoe beter ze het terrein kennen waarop ze zich begeven, hoe makkelijker het zal zijn om onvervulde behoeften te identificeren en te anticiperen op de waarschijnlijke impact van hun acties (inclusief mogelijke onbedoelde gevolgen).
Gezondheidsactoren moeten effectief samenwerken met andere stakeholders, omdat bij volksgezondheidsprogramma’s vaak diverse groepen betrokken zijn met verschillende prioriteiten en doelstellingen die op elkaar afgestemd moeten worden om overkoepelende gezondheidsdoelen te bereiken. Een dergelijke betrokkenheid werkt echter alleen als er sprake is van vertrouwen en geloofwaardigheid. Een effectieve strategie voor het meten van de impact kan hier ook bij helpen door transparantie en verantwoording te ondersteunen.
Hoewel de basisprincipes van privacy en vertrouwelijkheid moeten worden gerespecteerd, moeten organisaties bijvoorbeeld de resultaten, positief of negatief, van elke investering of interventie in de volksgezondheid – inclusief relevante datasets, waar mogelijk – delen met andere stakeholders. Naast het bevorderen van vertrouwen zou het anderen laten weten wat werkt en wat niet werkt de vooruitgang op het gebied van het verbeteren van gezondheidsresultaten versnellen. Onafhankelijke evaluaties van programma’s zouden hier ook bij helpen.
Dit alles vereist dat er een reeks belangrijke prestatie-indicatoren (KPI’s) wordt vastgesteld op verschillende niveaus van het raamwerk dat wordt gebruikt om veranderingen op de korte, middellange en lange termijn te meten die voortvloeien uit een bepaald programma. Het is niet nodig om het wiel opnieuw uit te vinden. Integendeel, KPI’s moeten worden afgestemd op wereldwijde normen, zoals vastgelegd in bestaande beleidsdocumenten, zodat alle stakeholders dezelfde taal spreken.
Het laatste cruciale inzicht voor bedrijven die zich begeven op het gebied van de gezondheidszorg is dat gezondheidssystemen niet alleen zeer complex zijn, maar dat ze ook opereren in een omgeving waarin ze voortdurend in wisselwerking staan met verschillende politieke, sociaaleconomische en socioculturele krachten. Al deze krachten – en niet alleen de interacties binnen het gezondheidssysteem – bepalen de resultaten voor de volksgezondheid. Hoe beter nieuwkomers deze interacties begrijpen, hoe groter de kans dat ze een positieve invloed hebben op de volksgezondheid.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
If UK Chancellor of the Exchequer Rachel Reeves tried to meet all the political demands that have been placed on her, her budget would likely result in disappointing growth and financial instability. Instead, the new government's first budget should be judged according to four longer-term criteria.
lists four criteria for assessing the chancellor's attempt to meet a long list of unrealistic demands.
At COP16 in Colombia this month, delegates from nearly 200 countries will discuss how to accelerate action to protect 30% of the planet’s land and maritime areas by 2030. Central to that goal will be unlocking more investment through public-private partnerships, de-risking mechanisms, and other innovative strategies.
points out that biodiversity loss and ecosystem damage jeopardize all other global development goals.
NAIROBI – Bedrijven begeven zich steeds meer op het terrein van de gezondheidszorg. Bedrijven als Amazon, Google en Microsoft worden ‘aangetrokken’ door marktkansen voor niet-traditionele actoren om de gezondheidszorg te ‘ontwrichten.’ Anderen worden ‘gepusht’ door de verplichting – benadrukt door gebeurtenissen zoals de COVID-19-pandemie – om op te treden als verantwoordelijke stakeholders van de gemeenschap, bijvoorbeeld door te helpen bij het aanpakken van ongelijkheden op gezondheidsgebied.
Als dergelijke pull- en pushkrachten elkaar kruisen, zijn er vaak belangrijke mogelijkheden om economische en sociale doelstellingen op elkaar af te stemmen. Maar wil strategische bedrijfsfilantropie de volksgezondheid verbeteren, dan moeten degenen die belast zijn met het nemen van beslissingen en het toewijzen van middelen een goed begrip hebben van het gezondheidssysteem, inclusief de instellingen, organisaties en middelen waaruit het bestaat en de complexe interacties daartussen.
Volgens een raamwerk dat door de Wereldgezondheidsorganisatie is opgesteld, hebben gezondheidssystemen zes pijlers: dienstverlening; ontwikkeling en inzet van gezondheidswerkers; verzameling, analyse en gebruik van belangrijke gezondheidsinformatie; levering van essentiële medische producten, vaccins en andere gezondheidstechnologieën; financiering; en effectief leiderschap en bestuur. Om aan de gezondheidsbehoeften van een bevolking te voldoen, moeten alle zes in harmonie samenwerken, in een uitgebreid proces van input, activiteiten, output, resultaten en impact.
Neem de COVID-19-vaccinatieprogramma’s, die afhankelijk zijn van inputs – waaronder financiële middelen, werknemers, apparatuur en de vaccins zelf – die deels outputs zijn van activiteiten zoals de ontwikkeling van medische producten en dienstverlening, met alle logistiek, infrastructuur, personeelstraining en supervisie die dit met zich meebrengt. Samen leiden al deze factoren tot een resultaat – een voldoende groot deel van de bevolking gevaccineerd krijgen – met als impact een vermindering van de mortaliteit en morbiditeit door COVID-19.
Zoals de WHO ook uitlegt, is een effectief gezondheidssysteem eerlijk en rechtvaardig, zowel in de distributie van gezondheidsgoederen en -diensten als in de manier waarop het gefinancierd wordt. Het legt ook de nadruk op efficiëntie en kosteneffectiviteit, en komt tegemoet aan de legitieme niet-gezondheidsverwachtingen van mensen die gezondheidszorg zoeken, zoals respect en medeleven. Uiteindelijk zorgt een effectief systeem ervoor dat iedereen die een specifiek gezondheidsgoed of -dienst nodig heeft, er toegang toe kan krijgen en er de relevante voordelen uit kan halen.
Dit raamwerk zou een leidraad moeten zijn voor bedrijven – en alle stakeholders – wanneer zij zich bezighouden met de volksgezondheid. Hetzelfde geldt voor het principe dat elke directe investering in het gezondheidssysteem moet dienen om één of meer van de zes pijlers van het raamwerk te versterken. Hiervoor is een duidelijke, op gegevens gebaseerde strategie voor het meten van de prestaties van het gezondheidssysteem van cruciaal belang.
Secure your copy of PS Quarterly: The Climate Crucible
The newest issue of our magazine, PS Quarterly: The Climate Crucible, is here. To gain digital access to all of the magazine’s content, and receive your print copy, subscribe to PS Premium now.
Subscribe Now
Alleen een uitgebreid monitoring- en evaluatieplan – waarin niet alleen wordt vastgesteld welke gegevens moeten worden gemeten, maar ook hoe, wanneer en door wie – kan ervoor zorgen dat beleidsmakers de informatie hebben die ze nodig hebben om effectieve volksgezondheidsprogramma’s te plannen, organiseren en implementeren. Het kan bijvoorbeeld helpen om gebieden met hoge en lage prioriteit vast te stellen, evenals gebieden waar diensten dubbel worden uitgevoerd, waardoor de toewijzing van schaarse middelen wordt verbeterd. Het kan ook laten zien welke interventies in de volksgezondheid het grootste verschil maken en kan worden gebruikt om de vooruitgang in gezondheidsresultaten te volgen, waarbij mogelijk kloven tussen segmenten van de bevolking aan het licht komen.
Organisaties die zich willen bezighouden met de volksgezondheid kunnen dergelijke gegevens – samen met een breder begrip van het raamwerk van het gezondheidssysteem – gebruiken om vast te stellen waar zij het best een verschil kunnen maken, gebaseerd op hun concurrentie- of comparatieve voordelen. Hoe beter ze het terrein kennen waarop ze zich begeven, hoe makkelijker het zal zijn om onvervulde behoeften te identificeren en te anticiperen op de waarschijnlijke impact van hun acties (inclusief mogelijke onbedoelde gevolgen).
Gezondheidsactoren moeten effectief samenwerken met andere stakeholders, omdat bij volksgezondheidsprogramma’s vaak diverse groepen betrokken zijn met verschillende prioriteiten en doelstellingen die op elkaar afgestemd moeten worden om overkoepelende gezondheidsdoelen te bereiken. Een dergelijke betrokkenheid werkt echter alleen als er sprake is van vertrouwen en geloofwaardigheid. Een effectieve strategie voor het meten van de impact kan hier ook bij helpen door transparantie en verantwoording te ondersteunen.
Hoewel de basisprincipes van privacy en vertrouwelijkheid moeten worden gerespecteerd, moeten organisaties bijvoorbeeld de resultaten, positief of negatief, van elke investering of interventie in de volksgezondheid – inclusief relevante datasets, waar mogelijk – delen met andere stakeholders. Naast het bevorderen van vertrouwen zou het anderen laten weten wat werkt en wat niet werkt de vooruitgang op het gebied van het verbeteren van gezondheidsresultaten versnellen. Onafhankelijke evaluaties van programma’s zouden hier ook bij helpen.
Dit alles vereist dat er een reeks belangrijke prestatie-indicatoren (KPI’s) wordt vastgesteld op verschillende niveaus van het raamwerk dat wordt gebruikt om veranderingen op de korte, middellange en lange termijn te meten die voortvloeien uit een bepaald programma. Het is niet nodig om het wiel opnieuw uit te vinden. Integendeel, KPI’s moeten worden afgestemd op wereldwijde normen, zoals vastgelegd in bestaande beleidsdocumenten, zodat alle stakeholders dezelfde taal spreken.
Het laatste cruciale inzicht voor bedrijven die zich begeven op het gebied van de gezondheidszorg is dat gezondheidssystemen niet alleen zeer complex zijn, maar dat ze ook opereren in een omgeving waarin ze voortdurend in wisselwerking staan met verschillende politieke, sociaaleconomische en socioculturele krachten. Al deze krachten – en niet alleen de interacties binnen het gezondheidssysteem – bepalen de resultaten voor de volksgezondheid. Hoe beter nieuwkomers deze interacties begrijpen, hoe groter de kans dat ze een positieve invloed hebben op de volksgezondheid.
Vertaling: Menno Grootveld