ATLANTA – Vorige week kondigde de Russische president Vladimir Poetin een ʻgedeeltelijke mobilisatieʼ van de Russische strijdkrachten aan – vermoedelijk een mobilisatie van driehonderdduizend reservisten, hoewel er berichten zijn dat het om 1,2 miljoen mensen zou kunnen gaan. Toen ik het nieuws hoorde, belde ik een vriendin in Sint-Petersburg, die me in tranen uitlegde dat haar dertigjarige zoon liever naar de gevangenis gaat dan te vechten in Oekraïne, het land waar zijn Joods-Oekraïense grootmoeder begraven ligt. Hij werkt nu op afstand, uit angst om op straat opgepakt te worden.
Het was de tweede keer dat ik mijn vriendin hoorde huilen. De eerste keer was op 24 februari, toen Rusland Oekraïne was binnengevallen.
Het verhaal van mijn vriendin is niet uniek. In heel Rusland zijn mensen die politiek ooit als ver weg en abstract beschouwden, zich nu scherp bewust van – en vaak aangeslagen door – de politieke ontwikkelingen. Maar niet alle potentiële dienstplichtigen reageren op de mobilisatie – of ʻmogilisatie,ʼ in het huidige Russische spraakgebruik (mogila betekent ʻgrafʼ) – zoals de zoon van mijn vriendin. Wie hoopt dat volksverzet de mobilisatie zal verijdelen, zal waarschijnlijk teleurgesteld worden.
ATLANTA – Vorige week kondigde de Russische president Vladimir Poetin een ʻgedeeltelijke mobilisatieʼ van de Russische strijdkrachten aan – vermoedelijk een mobilisatie van driehonderdduizend reservisten, hoewel er berichten zijn dat het om 1,2 miljoen mensen zou kunnen gaan. Toen ik het nieuws hoorde, belde ik een vriendin in Sint-Petersburg, die me in tranen uitlegde dat haar dertigjarige zoon liever naar de gevangenis gaat dan te vechten in Oekraïne, het land waar zijn Joods-Oekraïense grootmoeder begraven ligt. Hij werkt nu op afstand, uit angst om op straat opgepakt te worden.
Het was de tweede keer dat ik mijn vriendin hoorde huilen. De eerste keer was op 24 februari, toen Rusland Oekraïne was binnengevallen.
Het verhaal van mijn vriendin is niet uniek. In heel Rusland zijn mensen die politiek ooit als ver weg en abstract beschouwden, zich nu scherp bewust van – en vaak aangeslagen door – de politieke ontwikkelingen. Maar niet alle potentiële dienstplichtigen reageren op de mobilisatie – of ʻmogilisatie,ʼ in het huidige Russische spraakgebruik (mogila betekent ʻgrafʼ) – zoals de zoon van mijn vriendin. Wie hoopt dat volksverzet de mobilisatie zal verijdelen, zal waarschijnlijk teleurgesteld worden.