ABIDJAN – Bijna twee jaar na de uitbraak van de COVID-19-pandemie is de ongelijke aard van de wereldwijde reactie op de crisis overduidelijk. Terwijl zeer weinig Afrikaanse landen erin geslaagd zijn om het equivalent van zelfs maar 1 procent van hun bbp uit te geven om deze vrijwel ongekende noodsituatie op gezondheidsgebied te bestrijden, hebben de westerse economieën meer dan 10 biljoen dollar, ofwel 30 procent van hun gecombineerde bbp, bijeengebracht om de pandemie aan te pakken. Europa en de Verenigde Staten hebben respectievelijk 75 procent en 70 procent van hun volwassen bevolking volledig tegen COVID-19 gevaccineerd, terwijl nog geen 6 procent van de Afrikanen is gevaccineerd. En terwijl sommige westerse landen al boosters toedienen, kan Afrika de eerste doses niet eens krijgen.
Deze systemische ongelijkheid treedt even duidelijk aan het licht bij de inspanningen om de klimaatcrisis aan te pakken. Klimaatrampen kennen, net als virussen, geen grenzen. Maar terwijl regeringen in het Mondiale Noorden op dergelijke gebeurtenissen reageren door tegen verwaarloosbare kosten op de kapitaalmarkten te lenen om stimulerings- en investeringspakketten te financieren, moeten Afrikaanse landen vertrouwen op een druppeltje liquiditeit via initiatieven voor schuldsanering, steuntoezeggingen of exorbitant dure kapitaalmarktfinanciering. Geen van deze opties biedt deze economieën momenteel de kapitaalinvesteringen die zij nodig hebben om hun vooruitzichten op de langere termijn te verbeteren.
Nu de wereldleiders in Glasgow zijn voor de United Nations Climate Change Conference(COP26), heeft Afrika behoefte aan doortastende collectieve actie in plaats van meer bemoedigende woorden. Daarom stellen wij een pakket van strategische financiële en handelsmaatregelen voor dat de ongelijkheid op klimaatgebied kan ombuigen in inclusiviteit, door te zorgen voor een transformatieve verschuiving van middelen van de historische uitstoters van broeikasgassen naar Afrika.
ABIDJAN – Bijna twee jaar na de uitbraak van de COVID-19-pandemie is de ongelijke aard van de wereldwijde reactie op de crisis overduidelijk. Terwijl zeer weinig Afrikaanse landen erin geslaagd zijn om het equivalent van zelfs maar 1 procent van hun bbp uit te geven om deze vrijwel ongekende noodsituatie op gezondheidsgebied te bestrijden, hebben de westerse economieën meer dan 10 biljoen dollar, ofwel 30 procent van hun gecombineerde bbp, bijeengebracht om de pandemie aan te pakken. Europa en de Verenigde Staten hebben respectievelijk 75 procent en 70 procent van hun volwassen bevolking volledig tegen COVID-19 gevaccineerd, terwijl nog geen 6 procent van de Afrikanen is gevaccineerd. En terwijl sommige westerse landen al boosters toedienen, kan Afrika de eerste doses niet eens krijgen.
Deze systemische ongelijkheid treedt even duidelijk aan het licht bij de inspanningen om de klimaatcrisis aan te pakken. Klimaatrampen kennen, net als virussen, geen grenzen. Maar terwijl regeringen in het Mondiale Noorden op dergelijke gebeurtenissen reageren door tegen verwaarloosbare kosten op de kapitaalmarkten te lenen om stimulerings- en investeringspakketten te financieren, moeten Afrikaanse landen vertrouwen op een druppeltje liquiditeit via initiatieven voor schuldsanering, steuntoezeggingen of exorbitant dure kapitaalmarktfinanciering. Geen van deze opties biedt deze economieën momenteel de kapitaalinvesteringen die zij nodig hebben om hun vooruitzichten op de langere termijn te verbeteren.
Nu de wereldleiders in Glasgow zijn voor de United Nations Climate Change Conference(COP26), heeft Afrika behoefte aan doortastende collectieve actie in plaats van meer bemoedigende woorden. Daarom stellen wij een pakket van strategische financiële en handelsmaatregelen voor dat de ongelijkheid op klimaatgebied kan ombuigen in inclusiviteit, door te zorgen voor een transformatieve verschuiving van middelen van de historische uitstoters van broeikasgassen naar Afrika.