BRIDGETOWN – De existentiële dreiging van de klimaatcrisis werpt een lange schaduw over onze planeet. Maar de gevolgen zijn niet gelijk verdeeld. Kwetsbare landen, en in het bijzonder kleine eilandstaten in ontwikkelingzoals mijn land, bevinden zich in de frontlinie van deze crisis. Wij worden geconfronteerd met stijgende zeespiegels, steeds frequentere en hevigere extreme weersomstandigheden, en de vernietiging van onze bestaansmiddelen. Om deze uitdagingen aan te pakken, en de veerkracht van onze mensen en systemen te versterken, hebben veel leiders—waaronder ikzelf—hun beleid moeten herzien. Dit heeft niet alleen gevolgen voor onze strategieën op het gebied van klimaat en economie, maar dwingt ons ook om de relatie tussen overheid en burgers opnieuw te definiëren.
Terwijl de stijgende zeespiegel tegen het einde van deze eeuw 250 miljoen mensen direct zou kunnen treffen, is deze dreiging voor tientallen miljoenen mensen in laaggelegen kustgebieden en kleine eilandstaten nu al een harde realiteit. Elders worden gemeenschappen geteisterd door langdurige droogte en verwoestende branden. Deze krachten bedreigen niet alleen ons grondgebied, maar ook onze economieën en ons bestaan. Om deze crisis het hoofd te bieden, is meer nodig dan alleen dringende actie. Wat we nodig hebben, is een fundamentele verschuiving in het mondiale bewustzijn – een erkenning van onze gedeelde menselijkheid en ons onderling verbonden lot. Eenvoudig gezegd: deze crisis vraagt om wereldwijde solidariteit.
Als ereprijswinnaar van de Zayed Award for Human Fraternity 2025 geloof ik dat het erkennen van onze verantwoordelijkheid om voor elkaar te zorgen een essentieel onderdeel is van de wereldwijde klimaatrespons. Dit is net zo belangrijk als wetenschappelijke, technologische, financiële en diplomatieke maatregelen. Net zoals een familie haar meest kwetsbare leden ondersteunt, moet ook de internationale gemeenschap solidair zijn met de landen die de zwaarste gevolgen dragen van een crisis die zij zelf niet hebben veroorzaakt.
De huidige mondiale financiële architectuur is simpelweg niet toegerust om de klimaatcrisis effectief aan te pakken. Dit systeem werd ontworpen in een tijdperk waarin de onderlinge verwevenheid van economieën en ecosystemen nauwelijks werd erkend, en de gevaren van de klimaatverandering geen rol speelden in de economische besluitvorming. Een treffend voorbeeld zijn de Bretton Woods-instellingen, die ruim tachtig jaar geleden werden opgericht met een heel ander doel: het herstel van de Europese economieën na de Tweede Wereldoorlog.
De ongekende schaal en urgentie van de klimaatcrisis vragen om een nieuwe aanpak om de broodnodige financiering vrij te maken voor de ontwikkelingslanden, zodat zij zich kunnen aanpassen en de gevolgen kunnen beperken. Het huidige financiële systeem moet worden hervormd met als topprioriteiten duurzame ontwikkeling, klimaatbestendigheid en gelijke toegang tot financiering. Dit is geen liefdadigheid, maar een investering in onze gedeelde toekomst. Wanneer sommigen sterven of lijden, draagt de hele mensheid – nu én in de toekomst – de gevolgen.
Het Bridgetown-initiatief, dat door veel kwetsbare landen wordt gesteund, roept op tot uitbreiding van de leencapaciteit van de multilaterale ontwikkelingsbanken en aanpassing van hun risicobeoordelingskaders, zodat deze de werkelijke impact van de klimaatverandering op kwetsbare landen weerspiegelen. Het initiatief pleit tevens voor meer leningen tegen lage rente en voor subsidies, op grond van de erkenning dat landen die met een klimaatnoodtoestand kampen betaalbare financiering nodig hebben om effectief te kunnen reageren. Daarnaast stelt het Bridgetown-initiatief vernieuwende oplossingen voor, zoals de schuld-voor-natuur-ruil, waarbij schulden worden kwijtgescholden in ruil voor natuurbeschermingsmaatregelen, en de schuld-voor-klimaat-ruil, waarbij landen schuldverlichting krijgen in ruil voor investeringen in klimaatactie. Deze mechanismen bieden niet alleen een weg naar schuldverlichting, maar genereren ook nieuwe financiële middelen die kwetsbare landen nodig hebben om zelf de leiding te nemen over hun klimaattransitie, en veerkrachtigere economieën en duurzamere samenlevingen op te bouwen.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Maar financiering alleen is niet voldoende. Er is een paradigmaverschuiving nodig in de manier waarop we naar ontwikkeling kijken: niet langer als puur economische groei (bbp), maar als een brede, holistische benadering waarin sociale rechtvaardigheid, milieuduurzaamheid en menselijk welzijn centraal staan. Dit vraagt om een fundamentele herziening van onze economische modellen. Oneindige groei is eenvoudigweg onmogelijk op een eindige planeet. Daarom moeten we overstappen op een circulaire economie, waarin we hulpbronnen efficiënter benutten, afval minimaliseren en duurzame consumptie stimuleren.
Zo’n verandering vereist uiteindelijk wereldwijde solidariteit. We moeten beseffen dat we in een onderling verbonden wereld leven, waarin onze acties impact hebben op anderen. Het beschermen van onze planeet is een gedeelde verantwoordelijkheid. Dat betekent dat we de lasten van de klimaatverandering eerlijk moeten verdelen, zodat degenen die er het minst aan hebben bijgedragen niet de zwaarste gevolgen dragen.
Het leidinggeven aan een klein eiland als Barbados heeft me waardevolle lessen geleerd over de kracht van gemeenschap en veerkracht, maar ook over het belang van een langetermijnvisie. We hebben op de harde manier geleerd hoe we ons moeten aanpassen aan een veranderend klimaat en hoe we kunnen innoveren in tijden van tegenspoed. Daarbij hebben we ontdekt hoe essentieel het is om gemeenschappen de verantwoordelijkheid te geven voor hun eigen aanpassing en om natuurgebaseerde oplossingen te benutten om veerkracht op te bouwen. Deze lessen, geboren uit noodzaak, zijn niet uniek voor Barbados. Ze kunnen landen van elke omvang en elk welvaartsniveau helpen op weg naar een duurzamere toekomst.
Ik zeg vaak dat de wereld naar de kleine eilandstaten in ontwikkeling kijkt voor leiderschap in de klimaatcrisis – niet omdat we rijk of machtig zijn, maar omdat we geen andere keuze hebben dan het voortouw te nemen. De harde realiteit is dat niemand dit alleen kan oplossen. We moeten allemaal de strijd aangaan om onze planeet veilig te stellen voor de komende generaties.
De klimaatcrisis is niet alleen een milieuprobleem, maar een mondiale uitdaging die een gezamenlijke aanpak vereist. We kunnen ons niet laten verdelen door nationale grenzen, politieke ideologieën of economische belangen. Dit is een cruciale test voor onze gedeelde menselijkheid. Alleen met wereldwijde solidariteit – waarin gewone mensen elke dag in actie komen – kunnen we deze uitdaging het hoofd bieden.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Donald Trump’s attempt to reindustrialize the US economy by eliminating trade deficits will undoubtedly cause pain and disruption on a massive scale. But it is important to remember that both major US political parties have abandoned free trade in pursuit of similar goals.
argues that America’s protectionist policies reflect a global economic reordering that was already underway.
Donald Trump and Elon Musk's reign of disruption is crippling research universities’ ability to serve as productive partners in innovation, thus threatening the very system that they purport to celebrate. The Chinese, who are increasingly becoming frontier innovators in their own right, will be forever grateful.
warns that the pillars of US dynamism and competitiveness are being systematically toppled.
BRIDGETOWN – De existentiële dreiging van de klimaatcrisis werpt een lange schaduw over onze planeet. Maar de gevolgen zijn niet gelijk verdeeld. Kwetsbare landen, en in het bijzonder kleine eilandstaten in ontwikkelingzoals mijn land, bevinden zich in de frontlinie van deze crisis. Wij worden geconfronteerd met stijgende zeespiegels, steeds frequentere en hevigere extreme weersomstandigheden, en de vernietiging van onze bestaansmiddelen. Om deze uitdagingen aan te pakken, en de veerkracht van onze mensen en systemen te versterken, hebben veel leiders—waaronder ikzelf—hun beleid moeten herzien. Dit heeft niet alleen gevolgen voor onze strategieën op het gebied van klimaat en economie, maar dwingt ons ook om de relatie tussen overheid en burgers opnieuw te definiëren.
Terwijl de stijgende zeespiegel tegen het einde van deze eeuw 250 miljoen mensen direct zou kunnen treffen, is deze dreiging voor tientallen miljoenen mensen in laaggelegen kustgebieden en kleine eilandstaten nu al een harde realiteit. Elders worden gemeenschappen geteisterd door langdurige droogte en verwoestende branden. Deze krachten bedreigen niet alleen ons grondgebied, maar ook onze economieën en ons bestaan. Om deze crisis het hoofd te bieden, is meer nodig dan alleen dringende actie. Wat we nodig hebben, is een fundamentele verschuiving in het mondiale bewustzijn – een erkenning van onze gedeelde menselijkheid en ons onderling verbonden lot. Eenvoudig gezegd: deze crisis vraagt om wereldwijde solidariteit.
Als ereprijswinnaar van de Zayed Award for Human Fraternity 2025 geloof ik dat het erkennen van onze verantwoordelijkheid om voor elkaar te zorgen een essentieel onderdeel is van de wereldwijde klimaatrespons. Dit is net zo belangrijk als wetenschappelijke, technologische, financiële en diplomatieke maatregelen. Net zoals een familie haar meest kwetsbare leden ondersteunt, moet ook de internationale gemeenschap solidair zijn met de landen die de zwaarste gevolgen dragen van een crisis die zij zelf niet hebben veroorzaakt.
De huidige mondiale financiële architectuur is simpelweg niet toegerust om de klimaatcrisis effectief aan te pakken. Dit systeem werd ontworpen in een tijdperk waarin de onderlinge verwevenheid van economieën en ecosystemen nauwelijks werd erkend, en de gevaren van de klimaatverandering geen rol speelden in de economische besluitvorming. Een treffend voorbeeld zijn de Bretton Woods-instellingen, die ruim tachtig jaar geleden werden opgericht met een heel ander doel: het herstel van de Europese economieën na de Tweede Wereldoorlog.
De ongekende schaal en urgentie van de klimaatcrisis vragen om een nieuwe aanpak om de broodnodige financiering vrij te maken voor de ontwikkelingslanden, zodat zij zich kunnen aanpassen en de gevolgen kunnen beperken. Het huidige financiële systeem moet worden hervormd met als topprioriteiten duurzame ontwikkeling, klimaatbestendigheid en gelijke toegang tot financiering. Dit is geen liefdadigheid, maar een investering in onze gedeelde toekomst. Wanneer sommigen sterven of lijden, draagt de hele mensheid – nu én in de toekomst – de gevolgen.
Het Bridgetown-initiatief, dat door veel kwetsbare landen wordt gesteund, roept op tot uitbreiding van de leencapaciteit van de multilaterale ontwikkelingsbanken en aanpassing van hun risicobeoordelingskaders, zodat deze de werkelijke impact van de klimaatverandering op kwetsbare landen weerspiegelen. Het initiatief pleit tevens voor meer leningen tegen lage rente en voor subsidies, op grond van de erkenning dat landen die met een klimaatnoodtoestand kampen betaalbare financiering nodig hebben om effectief te kunnen reageren. Daarnaast stelt het Bridgetown-initiatief vernieuwende oplossingen voor, zoals de schuld-voor-natuur-ruil, waarbij schulden worden kwijtgescholden in ruil voor natuurbeschermingsmaatregelen, en de schuld-voor-klimaat-ruil, waarbij landen schuldverlichting krijgen in ruil voor investeringen in klimaatactie. Deze mechanismen bieden niet alleen een weg naar schuldverlichting, maar genereren ook nieuwe financiële middelen die kwetsbare landen nodig hebben om zelf de leiding te nemen over hun klimaattransitie, en veerkrachtigere economieën en duurzamere samenlevingen op te bouwen.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Maar financiering alleen is niet voldoende. Er is een paradigmaverschuiving nodig in de manier waarop we naar ontwikkeling kijken: niet langer als puur economische groei (bbp), maar als een brede, holistische benadering waarin sociale rechtvaardigheid, milieuduurzaamheid en menselijk welzijn centraal staan. Dit vraagt om een fundamentele herziening van onze economische modellen. Oneindige groei is eenvoudigweg onmogelijk op een eindige planeet. Daarom moeten we overstappen op een circulaire economie, waarin we hulpbronnen efficiënter benutten, afval minimaliseren en duurzame consumptie stimuleren.
Zo’n verandering vereist uiteindelijk wereldwijde solidariteit. We moeten beseffen dat we in een onderling verbonden wereld leven, waarin onze acties impact hebben op anderen. Het beschermen van onze planeet is een gedeelde verantwoordelijkheid. Dat betekent dat we de lasten van de klimaatverandering eerlijk moeten verdelen, zodat degenen die er het minst aan hebben bijgedragen niet de zwaarste gevolgen dragen.
Het leidinggeven aan een klein eiland als Barbados heeft me waardevolle lessen geleerd over de kracht van gemeenschap en veerkracht, maar ook over het belang van een langetermijnvisie. We hebben op de harde manier geleerd hoe we ons moeten aanpassen aan een veranderend klimaat en hoe we kunnen innoveren in tijden van tegenspoed. Daarbij hebben we ontdekt hoe essentieel het is om gemeenschappen de verantwoordelijkheid te geven voor hun eigen aanpassing en om natuurgebaseerde oplossingen te benutten om veerkracht op te bouwen. Deze lessen, geboren uit noodzaak, zijn niet uniek voor Barbados. Ze kunnen landen van elke omvang en elk welvaartsniveau helpen op weg naar een duurzamere toekomst.
Ik zeg vaak dat de wereld naar de kleine eilandstaten in ontwikkeling kijkt voor leiderschap in de klimaatcrisis – niet omdat we rijk of machtig zijn, maar omdat we geen andere keuze hebben dan het voortouw te nemen. De harde realiteit is dat niemand dit alleen kan oplossen. We moeten allemaal de strijd aangaan om onze planeet veilig te stellen voor de komende generaties.
De klimaatcrisis is niet alleen een milieuprobleem, maar een mondiale uitdaging die een gezamenlijke aanpak vereist. We kunnen ons niet laten verdelen door nationale grenzen, politieke ideologieën of economische belangen. Dit is een cruciale test voor onze gedeelde menselijkheid. Alleen met wereldwijde solidariteit – waarin gewone mensen elke dag in actie komen – kunnen we deze uitdaging het hoofd bieden.
Vertaling: Menno Grootveld