BENGALURU – Als er sprake is van beperkte hulpbronnen, is het het menselijk kapitaal dat de duurzame ontwikkeling van een gemeenschap definieert, vooral in het geval van kostbare misallocatie en onderbenutting, zoals die vaak voorkomen in ontwikkelingslanden. Nergens is dit méér waar dan in India, waar de waarde van het huidige demografische dividend afhangt van een enorm onderbenutte hulpbron – de vrouwelijke beroepsbevolking.
Ondanks een stijgend onderwijspeil en een alfabetiseringspercentage onder vrouwen van 65%, maakt slechts een kwart van de Indiase vrouwen daadwerkelijk deel uit van de beroepsbevolking. Het verhogen van de deelname van vrouwen aan de beroepsbevolking met slechts tien procentpunten zou tegen 2025 $700 mrd kunnen toevoegen aan het Indiase bbp. En daarvoor is het nodig dat een van de voornaamste obstakels voor het bereiken van deze doelstelling wordt weggenomen: een disfunctioneel vervoerssysteem.
Astha (haar werkelijke naam luidt anders), een 35-jarige onderwijzeres uit de districtshoofdstad Jhunjhunu in de staat Rajasthan, is een van de jongste onderwijzeressen die ooit is voorgedragen voor een promotie tot schoolleidster. Maar het aanvaarden van de promotie betekende dat de afstand tussen huis en werk voor haar groter werd. Ze aanvaardde de nieuwe positie, maar merkte dat het forenzen zwaar en onveilig was, omdat ze vroeg in de ochtend moest vertrekken en iedere dag 1,5 tot 2 kilometer moest lopen. Twee maanden nadat ze haar nieuwe baan had aanvaard, moest ze die weer opgeven en terugkeren naar een lagere positie op een nabijgelegen school, omdat ze er niet afhankelijk van kon zijn dat gezinsleden haar dagelijks naar de dichtstbijzijnde bushalte moesten begeleiden. Een gebrek aan betrouwbaar vervoer zorgde ervoor dat ze deze kans op lotsverbetering moest opgeven.
BENGALURU – Als er sprake is van beperkte hulpbronnen, is het het menselijk kapitaal dat de duurzame ontwikkeling van een gemeenschap definieert, vooral in het geval van kostbare misallocatie en onderbenutting, zoals die vaak voorkomen in ontwikkelingslanden. Nergens is dit méér waar dan in India, waar de waarde van het huidige demografische dividend afhangt van een enorm onderbenutte hulpbron – de vrouwelijke beroepsbevolking.
Ondanks een stijgend onderwijspeil en een alfabetiseringspercentage onder vrouwen van 65%, maakt slechts een kwart van de Indiase vrouwen daadwerkelijk deel uit van de beroepsbevolking. Het verhogen van de deelname van vrouwen aan de beroepsbevolking met slechts tien procentpunten zou tegen 2025 $700 mrd kunnen toevoegen aan het Indiase bbp. En daarvoor is het nodig dat een van de voornaamste obstakels voor het bereiken van deze doelstelling wordt weggenomen: een disfunctioneel vervoerssysteem.
Astha (haar werkelijke naam luidt anders), een 35-jarige onderwijzeres uit de districtshoofdstad Jhunjhunu in de staat Rajasthan, is een van de jongste onderwijzeressen die ooit is voorgedragen voor een promotie tot schoolleidster. Maar het aanvaarden van de promotie betekende dat de afstand tussen huis en werk voor haar groter werd. Ze aanvaardde de nieuwe positie, maar merkte dat het forenzen zwaar en onveilig was, omdat ze vroeg in de ochtend moest vertrekken en iedere dag 1,5 tot 2 kilometer moest lopen. Twee maanden nadat ze haar nieuwe baan had aanvaard, moest ze die weer opgeven en terugkeren naar een lagere positie op een nabijgelegen school, omdat ze er niet afhankelijk van kon zijn dat gezinsleden haar dagelijks naar de dichtstbijzijnde bushalte moesten begeleiden. Een gebrek aan betrouwbaar vervoer zorgde ervoor dat ze deze kans op lotsverbetering moest opgeven.