CHICAGO/KYIV – Vorige maand werd de zoveelste NAVO-top afgesloten met een vage verklaring dat Oekraïne op een gegeven moment lid zal worden van de alliantie. Maar terwijl het onmogelijk is om een precieze datum voor de toetreding van Oekraïne te geven zolang het land nog in oorlog is, moet de gebeurtenis die dit in gang zou moeten zetten duidelijk zijn: de Verenigde Staten en haar NAVO-bondgenoten moeten klaarstaan om Oekraïne volledige bescherming te bieden zodra er een vredesakkoord is bereikt. Dit zou de Oekraïense regering in staat stellen en aanmoedigen om de moeilijke keuzes te maken die nodig zijn om een einde te maken aan de gevechten.
De eerste stap op weg naar duurzame vrede in Oekraïne is erkennen dat Rusland zijn grootschalige invasie in 2022 niet alleen lanceerde om wat Oekraïens grondgebied in te nemen. Het doel was evenmin om te verhinderen dat vage beloften van een toekomstig NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne zouden worden nagekomen – hoewel het Kremlin deze beloften wel heeft gebruikt om Russen en anderen ervan te overtuigen dat de invasie cruciaal was om ernstige bedreigingen voor de veiligheid van Rusland te voorkomen.
Het doel van Rusland is altijd geweest om Oekraïne te vernietigen als een onafhankelijk democratisch land, dat door de Russische president Vladimir Poetin wordt gezien als een existentiële bedreiging voor zijn autocratische regime. Het gebrek aan veiligheidsgaranties van de NAVO voor Oekraïne voedde Poetins illusie dat het land makkelijk verslagen zou kunnen worden op het slagveld.
Na ruim twee jaar oorlog is deze illusie weggenomen. Het officiële standpunt van de Oekraïense regering is dat haar strijdkrachten zullen blijven vechten totdat ze al het grondgebied dat momenteel door Rusland wordt bezet, hebben bevrijd. Dit standpunt moet niet worden gezien als een belemmering voor vrede: als het doel van je tegenstander je totale vernietiging is, zullen territoriale concessies geen einde aan de oorlog maken; ze zullen je positie alleen maar verzwakken.
De echte barrière voor een redelijke vredesregeling is Poetin, die vastbesloten blijft om ervoor te zorgen dat een vrij en democratisch Oekraïne niet zal overleven, en die een lange staat van dienst heeft als het gaat om het niet nakomen van beloften en het schenden van verdragen. Aangezien geen enkele politieke instelling in Rusland Poetin kan dwingen om de voorwaarden van een vredesakkoord na te leven, is het redelijk om aan te nemen dat hij een akkoord makkelijk zal opgeven en Oekraïne bij de eerste gelegenheid opnieuw zal binnenvallen – tenzij de internationale gemeenschap hem een heel goede reden geeft om dat niet te doen.
Een via onderhandelingen bereikte vrede in Oekraïne kan alleen geloofwaardig zijn als er tastbare internationale toezeggingen aan verbonden zijn om de onafhankelijkheid van het land op de lange termijn te garanderen. Het opnemen van NAVO-bescherming voor Oekraïne in een vredesakkoord ligt voor de hand. Het is tenslotte de dreiging van een oorlog met de NAVO die Rusland ervan weerhoudt om bijvoorbeeld de Baltische staten binnen te vallen.
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Een plausibele weg vooruit zou beginnen met het leger van Oekraïne dat de frontlinies stabiliseert, met behulp van westerse wapens en hulp. Zodra aan deze voorwaarde is voldaan, zou Oekraïne samen met Rusland aan de onderhandelingstafel kunnen plaatsnemen, met de gedeelde afspraak dat elke overeenkomst zou worden ondersteund door NAVO-garanties. Het NAVO-lidmaatschap zou bijvoorbeeld de voorwaarde kunnen inhouden dat de bescherming van het bondgenootschap alleen geldt voor de delen van Oekraïne die op het moment van toetreding door de Oekraïense regering worden gecontroleerd. Deze aanpak zou de Oekraïners geruststellen dat eventuele territoriale concessies Rusland niet simpelweg in staat zouden stellen om meer van het land binnen te vallen.
Het zou niet de eerste keer zijn dat de NAVO landen toelaat met onopgeloste territoriale geschillen. Maar er kunnen ook andere benaderingen worden overwogen. Oekraïne zou bijvoorbeeld een soort de facto NAVO-lidmaatschap kunnen worden aangeboden, of de onderhandelaars zouden kunnen afspreken om de normale militaire aanwezigheid van de NAVO in delen van Oekraïne te beperken, zoals tijdens de Koude Oorlog in Noorwegen werd gedaan. Een grote multilaterale verbintenis om het Oekraïense leger te ontwikkelen zou de afschrikking verder versterken.
Natuurlijk kan de NAVO Oekraïne lidmaatschap verlenen zonder de betrokkenheid van Rusland. Maar het opnemen van veiligheidsgaranties van de NAVO in een vredesakkoord, in plaats van ze apart vast te leggen, zou het moeilijker maken voor Poetin om de Russen ervan te overtuigen dat ze een bedreiging vormen voor de nationale veiligheid van Rusland. De duidelijkheid gebiedt te zeggen dat ze dat niet doen: het enorme kernwapenarsenaal van Rusland garandeert zijn veiligheid zeer effectief. Als de Russen begrijpen dat de bescherming van Oekraïne door de NAVO geen bedreiging vormt voor Rusland, zullen ze minder geneigd zijn om preventieve aanvalsoorlogen te steunen.
Veiligheidsgaranties van de NAVO voor Oekraïne – in de vorm van het lidmaatschap van de verdragsorganisatie of een andere regeling – zouden voor de VS en haar bondgenoten een grote verplichting betekenen, met aanzienlijke kosten en risico’s. Maar deze moeten worden afgewogen tegen het vooruitzicht van het verlengen van een Europese oorlog die al tot enorme verwoestingen heeft geleid en honderdduizenden levens heeft gekost, met regelmatige dreigingen van verdere escalatie.
Uiteindelijk is het aan Oekraïne om te beslissen hoe het omgaat met de moeilijke en kostbare afwegingen die vredesonderhandelingen met zich meebrengen. De Oekraïners zijn degenen die een niet-uitgelokte Russische invasie hebben moeten afweren, dus alleen zij kunnen beslissen wat ze nog meer willen opofferen om de bezette gebieden te bevrijden. Maar het is aan de internationale gemeenschap – vooral de NAVO – om ervoor te zorgen dat wanneer Oekraïne besluit te onderhandelen, elke vredesovereenkomst geloofwaardig is, en de onafhankelijkheid en veiligheid van het land op de langere termijn gegarandeerd zijn.
Net als zoveel andere waarnemers van de oorlog in Oekraïne zouden wij graag zien dat Poetin en zijn trawanten berecht werden voor het uitlokken van een niet-uitgelokte aanvalsoorlog, het doden van burgers en het terroriseren van gemeenschappen. We zouden ook graag zien dat alle door Rusland bezette gebieden weer onder Oekraïens bestuur komen. Maar de meest dringende prioriteit moet het beëindigen van de oorlog zijn en het garanderen van de veiligheid van de Oekraïners in de toekomst. Daar kunnen de veiligheidsgaranties van de NAVO aan bijdragen.
Roger Myerson, in 2007 winnaar van de Nobelprijs voor de economie, is hoogleraar wereldwijde conflictstudies aan de universiteit van Chicago. Timothy Mylovanov, voormalig minister van Economie en Landbouw van Oekraïne, is voorzitter van de Kyiv School of Economics. Konstantin Sonin, voormalig vicerector van de Hogeschool voor Economie in Moskou, is hoogleraar aan de Universiteit van Chicago.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Less than two months into his second presidency, Donald Trump has imposed sweeping tariffs on America’s three largest trading partners, with much more to come. This strategy not only lacks any credible theoretical foundations; it is putting the US on a path toward irrevocable economic and geopolitical decline.
Today's profound global uncertainty is not some accident of history or consequence of values-free technologies. Rather, it reflects the will of rival great powers that continue to ignore the seminal economic and social changes underway in other parts of the world.
explains how Malaysia and other middle powers are navigating increasingly uncertain geopolitical terrain.
CHICAGO/KYIV – Vorige maand werd de zoveelste NAVO-top afgesloten met een vage verklaring dat Oekraïne op een gegeven moment lid zal worden van de alliantie. Maar terwijl het onmogelijk is om een precieze datum voor de toetreding van Oekraïne te geven zolang het land nog in oorlog is, moet de gebeurtenis die dit in gang zou moeten zetten duidelijk zijn: de Verenigde Staten en haar NAVO-bondgenoten moeten klaarstaan om Oekraïne volledige bescherming te bieden zodra er een vredesakkoord is bereikt. Dit zou de Oekraïense regering in staat stellen en aanmoedigen om de moeilijke keuzes te maken die nodig zijn om een einde te maken aan de gevechten.
De eerste stap op weg naar duurzame vrede in Oekraïne is erkennen dat Rusland zijn grootschalige invasie in 2022 niet alleen lanceerde om wat Oekraïens grondgebied in te nemen. Het doel was evenmin om te verhinderen dat vage beloften van een toekomstig NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne zouden worden nagekomen – hoewel het Kremlin deze beloften wel heeft gebruikt om Russen en anderen ervan te overtuigen dat de invasie cruciaal was om ernstige bedreigingen voor de veiligheid van Rusland te voorkomen.
Het doel van Rusland is altijd geweest om Oekraïne te vernietigen als een onafhankelijk democratisch land, dat door de Russische president Vladimir Poetin wordt gezien als een existentiële bedreiging voor zijn autocratische regime. Het gebrek aan veiligheidsgaranties van de NAVO voor Oekraïne voedde Poetins illusie dat het land makkelijk verslagen zou kunnen worden op het slagveld.
Na ruim twee jaar oorlog is deze illusie weggenomen. Het officiële standpunt van de Oekraïense regering is dat haar strijdkrachten zullen blijven vechten totdat ze al het grondgebied dat momenteel door Rusland wordt bezet, hebben bevrijd. Dit standpunt moet niet worden gezien als een belemmering voor vrede: als het doel van je tegenstander je totale vernietiging is, zullen territoriale concessies geen einde aan de oorlog maken; ze zullen je positie alleen maar verzwakken.
De echte barrière voor een redelijke vredesregeling is Poetin, die vastbesloten blijft om ervoor te zorgen dat een vrij en democratisch Oekraïne niet zal overleven, en die een lange staat van dienst heeft als het gaat om het niet nakomen van beloften en het schenden van verdragen. Aangezien geen enkele politieke instelling in Rusland Poetin kan dwingen om de voorwaarden van een vredesakkoord na te leven, is het redelijk om aan te nemen dat hij een akkoord makkelijk zal opgeven en Oekraïne bij de eerste gelegenheid opnieuw zal binnenvallen – tenzij de internationale gemeenschap hem een heel goede reden geeft om dat niet te doen.
Een via onderhandelingen bereikte vrede in Oekraïne kan alleen geloofwaardig zijn als er tastbare internationale toezeggingen aan verbonden zijn om de onafhankelijkheid van het land op de lange termijn te garanderen. Het opnemen van NAVO-bescherming voor Oekraïne in een vredesakkoord ligt voor de hand. Het is tenslotte de dreiging van een oorlog met de NAVO die Rusland ervan weerhoudt om bijvoorbeeld de Baltische staten binnen te vallen.
Winter Sale: Save 40% on a new PS subscription
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Een plausibele weg vooruit zou beginnen met het leger van Oekraïne dat de frontlinies stabiliseert, met behulp van westerse wapens en hulp. Zodra aan deze voorwaarde is voldaan, zou Oekraïne samen met Rusland aan de onderhandelingstafel kunnen plaatsnemen, met de gedeelde afspraak dat elke overeenkomst zou worden ondersteund door NAVO-garanties. Het NAVO-lidmaatschap zou bijvoorbeeld de voorwaarde kunnen inhouden dat de bescherming van het bondgenootschap alleen geldt voor de delen van Oekraïne die op het moment van toetreding door de Oekraïense regering worden gecontroleerd. Deze aanpak zou de Oekraïners geruststellen dat eventuele territoriale concessies Rusland niet simpelweg in staat zouden stellen om meer van het land binnen te vallen.
Het zou niet de eerste keer zijn dat de NAVO landen toelaat met onopgeloste territoriale geschillen. Maar er kunnen ook andere benaderingen worden overwogen. Oekraïne zou bijvoorbeeld een soort de facto NAVO-lidmaatschap kunnen worden aangeboden, of de onderhandelaars zouden kunnen afspreken om de normale militaire aanwezigheid van de NAVO in delen van Oekraïne te beperken, zoals tijdens de Koude Oorlog in Noorwegen werd gedaan. Een grote multilaterale verbintenis om het Oekraïense leger te ontwikkelen zou de afschrikking verder versterken.
Natuurlijk kan de NAVO Oekraïne lidmaatschap verlenen zonder de betrokkenheid van Rusland. Maar het opnemen van veiligheidsgaranties van de NAVO in een vredesakkoord, in plaats van ze apart vast te leggen, zou het moeilijker maken voor Poetin om de Russen ervan te overtuigen dat ze een bedreiging vormen voor de nationale veiligheid van Rusland. De duidelijkheid gebiedt te zeggen dat ze dat niet doen: het enorme kernwapenarsenaal van Rusland garandeert zijn veiligheid zeer effectief. Als de Russen begrijpen dat de bescherming van Oekraïne door de NAVO geen bedreiging vormt voor Rusland, zullen ze minder geneigd zijn om preventieve aanvalsoorlogen te steunen.
Veiligheidsgaranties van de NAVO voor Oekraïne – in de vorm van het lidmaatschap van de verdragsorganisatie of een andere regeling – zouden voor de VS en haar bondgenoten een grote verplichting betekenen, met aanzienlijke kosten en risico’s. Maar deze moeten worden afgewogen tegen het vooruitzicht van het verlengen van een Europese oorlog die al tot enorme verwoestingen heeft geleid en honderdduizenden levens heeft gekost, met regelmatige dreigingen van verdere escalatie.
Uiteindelijk is het aan Oekraïne om te beslissen hoe het omgaat met de moeilijke en kostbare afwegingen die vredesonderhandelingen met zich meebrengen. De Oekraïners zijn degenen die een niet-uitgelokte Russische invasie hebben moeten afweren, dus alleen zij kunnen beslissen wat ze nog meer willen opofferen om de bezette gebieden te bevrijden. Maar het is aan de internationale gemeenschap – vooral de NAVO – om ervoor te zorgen dat wanneer Oekraïne besluit te onderhandelen, elke vredesovereenkomst geloofwaardig is, en de onafhankelijkheid en veiligheid van het land op de langere termijn gegarandeerd zijn.
Net als zoveel andere waarnemers van de oorlog in Oekraïne zouden wij graag zien dat Poetin en zijn trawanten berecht werden voor het uitlokken van een niet-uitgelokte aanvalsoorlog, het doden van burgers en het terroriseren van gemeenschappen. We zouden ook graag zien dat alle door Rusland bezette gebieden weer onder Oekraïens bestuur komen. Maar de meest dringende prioriteit moet het beëindigen van de oorlog zijn en het garanderen van de veiligheid van de Oekraïners in de toekomst. Daar kunnen de veiligheidsgaranties van de NAVO aan bijdragen.
Roger Myerson, in 2007 winnaar van de Nobelprijs voor de economie, is hoogleraar wereldwijde conflictstudies aan de universiteit van Chicago. Timothy Mylovanov, voormalig minister van Economie en Landbouw van Oekraïne, is voorzitter van de Kyiv School of Economics. Konstantin Sonin, voormalig vicerector van de Hogeschool voor Economie in Moskou, is hoogleraar aan de Universiteit van Chicago.