PEKIN - Przez tysiąclecia naturalna infrastruktura - jak systemy rzeczne, tereny podmokłe, równiny przybrzeżne, wydmy czy lasy - wspierała rozwój ludzkiej cywilizacji. W rzeczywistości nasza zdolność do wykorzystania takiej infrastruktury - od żywności i wody pitnej po ochronę przed burzami i łagodzenie skutków powodzi - miała kluczowe znaczenie dla naszego sukcesu jako gatunku. I okaże się ona również kluczowa dla naszego przetrwania w przyszłości.
Postęp technologiczny napędzał ewolucję infrastruktury. Zieleń zmieniła się w szarość, a beton, kable i stal zapewniły energię, komunikację i transport - a wraz z nimi bezprecedensowy wzrost i rozwój. Ale choć szybka modernizacja przyniosła niewyobrażalny niegdyś dobrobyt, miała ona poważne niezamierzone konsekwencje, jak degradację środowiska i emisję gazów cieplarnianych, które zagrażają naszemu istnieniu.
Pytanie brzmi, jak osiągnąć pilne cele środowiskowe - redukcję emisji oraz ochronę i odbudowę przyrody i różnorodności biologicznej - jednocześnie umożliwiając gospodarkom rozwijającym się spełnienie ich uzasadnionych aspiracji wzrostu. Jak sugeruje niedawny raport Azjatyckiego Banku Inwestycji Infrastrukturalnych odpowiedź może zacząć się od otwartego uznania przyrody za infrastrukturę.
Postrzeganie przyrody jako infrastruktury jest przełomowe, ponieważ zmusza nas do myślenia w bardziej systemowy sposób. Dążąc do wzrostu i rozwoju, musimy nie tylko unikać niszczenia przyrody, ale także dążyć do wzmacniania jej i wzbogacania poprzez "pozytywne dla przyrody" inwestycje - a wszystko to przy jednoczesnym wykorzystaniu jej ogromnego potencjału do świadczenia podstawowych usług.
Biolodzy już to robią, gdy analizują, jak przywrócić zdegradowane tereny. Teraz jednak ekonomiści muszą włączyć się do tego procesu i ulepszyć swoje narzędzia, aby uchwycić wartość i złożoność kapitału naturalnego. Na przykład bioróżnorodność obejmuje nie tylko liczbę gatunków, ale także ich różnorodność genetyczną i różnorodność funkcji. Jeszcze innym wymiarem bioróżnorodności jest złożona historia ewolucji gatunków - kiedy zostały one rozdzielone na "drzewie życia." Tylko pogłębiając nasze zrozumienie bioróżnorodności, zrozumiemy pełny potencjał przyrody - i nasz wpływ na nią.
Wiedza ta jest bardzo specyficzna dla danego miejsca, a jej zdobycie będzie wymagało wkładu ze strony naukowców i lokalnych społeczności. Dobrą wiadomością jest to, że istnieją już modele takiej współpracy. Ogromny projekt ponownego zalesiania Sanbei, mający na celu zapobieganie łączeniu się dwóch dużych pustyń w północnych Chinach, był na początku wadliwym przedsięwzięciem, w którym sadzono tylko pojedyncze rodzaje drzew. Jednak w ciągu dwóch dekad głębsza znajomość lokalnego środowiska i udział lokalnych społeczności sprawiły, że projekt ten odniósł sukces.
Zarządzanie i zachęty mają również kluczowe znaczenie dla ochrony i pielęgnacji naturalnej infrastruktury. Lasy namorzynowe w Indonezji od dawna chronią społeczności - zwłaszcza biedniejsze gospodarstwa domowe - przed śmiertelnymi powodziami pływowymi, ale są one wyczerpywane w regionach o słabszym potencjale państwa. Z kolei w Egipcie wysiłki na rzecz przywrócenia lasów namorzynowych zostały wsparte dochodami z ekoturystyki i pszczelarstwa, które produkuje miód i wspiera świadczenie niezbędnych usług zapylania.
Podejście "natura jako infrastruktura" wymaga, abyśmy ocenili, co natura może zapewnić, zanim rozważymy szare rozwiązania; może ono także pomóc krajom wypełnić luki w infrastrukturze w prawdziwie zrównoważony sposób. Jednak szara infrastruktura zawsze będzie niezbędna dla wzrostu i rozwoju. Wymaga to od nas lepszego projektowania, aby zminimalizować jej wpływ na przyrodę. Na przykład infrastruktura energii odnawialnej ma duży ślad ekologiczny, a infrastruktura drogowa fragmentuje i niszczy ekosystemy. Rozwiązania takie jak kolokacja infrastruktury na terenach poprzemysłowych i zapewnienie infrastruktury pomocniczej (takiej jak przejścia dla dzikich zwierząt na autostradach, zielone przestrzenie miejskie i kompensacja przyrodnicza) mogą pomóc złagodzić te skutki.
Oczywiście finansowanie może być dużym wyzwaniem. Globalne Ramy Różnorodności Biologicznej z Kunming-Montreal, uzgodnione rok temu, zakładają, że do 2030 r. potrzebne będzie 598-824 mld USD rocznie, aby wypełnić lukę w finansowaniu różnorodności biologicznej. Takie sumy, potrzebne do ochrony, a następnie rozpoczęcia przywracania przyrody, można wygenerować tylko poprzez odpowiednią wycenę przyrody i stworzenie rynków, które zmobilizują kapitał prywatny i instytucjonalny.
W tym celu "przyroda jako infrastruktura" musi być rozwijana jako klasa aktywów, przy użyciu nowych narzędzi i instrumentów finansowych. Na poziomie mikro będzie to wymagało lepszej wyceny usług przyrodniczych (na przykład opłat za użytkowanie lub zezwoleń i podatków za szkodliwe działania) oraz dostosowania lokalnych przepisów. Polityka na poziomie mikro może wspierać rozwój innych instrumentów finansowych, a ostatecznie rynków - między innymi obligacji powiązanych z wynikami, pożyczek opartych na polisach, swapów długu na przyrodę oraz kredytów przyrodniczych - w celu skierowania większej ilości środków finansowych na przyrodę. Należy wziąć pod uwagę wnioski płynące z rynków emisji dwutlenku węgla, aby uniknąć powtarzania błędów z przeszłości.
Szczególną uwagę należy zwrócić na gospodarki o niskich dochodach, z których wiele jest bardzo podatnych na zmiany klimatu i degradację środowiska, ale posiada bogate zasoby naturalne, które należy odpowiednio docenić. Wielostronne banki rozwoju mogą katalizować podejście "natura jako infrastruktura," zapewniając, że zostanie ono włączone do wszystkich aspektów ich działalności. Ostatecznie podejście to powinno również kierować poszczególnymi projektami infrastrukturalnymi i krajowymi strategiami wzrostu.
Konsekwencje decyzji infrastrukturalnych, które podejmujemy dzisiaj, będą odczuwalne przez kolejne dziesięciolecia. Tylko zobowiązując się do inwestowania w zieleń - i lepszego budowania szarości - możemy zapewnić, że położymy podwaliny pod bardziej sprawiedliwą, zrównoważoną i inkluzywną globalną gospodarkę.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer
PEKIN - Przez tysiąclecia naturalna infrastruktura - jak systemy rzeczne, tereny podmokłe, równiny przybrzeżne, wydmy czy lasy - wspierała rozwój ludzkiej cywilizacji. W rzeczywistości nasza zdolność do wykorzystania takiej infrastruktury - od żywności i wody pitnej po ochronę przed burzami i łagodzenie skutków powodzi - miała kluczowe znaczenie dla naszego sukcesu jako gatunku. I okaże się ona również kluczowa dla naszego przetrwania w przyszłości.
Postęp technologiczny napędzał ewolucję infrastruktury. Zieleń zmieniła się w szarość, a beton, kable i stal zapewniły energię, komunikację i transport - a wraz z nimi bezprecedensowy wzrost i rozwój. Ale choć szybka modernizacja przyniosła niewyobrażalny niegdyś dobrobyt, miała ona poważne niezamierzone konsekwencje, jak degradację środowiska i emisję gazów cieplarnianych, które zagrażają naszemu istnieniu.
Pytanie brzmi, jak osiągnąć pilne cele środowiskowe - redukcję emisji oraz ochronę i odbudowę przyrody i różnorodności biologicznej - jednocześnie umożliwiając gospodarkom rozwijającym się spełnienie ich uzasadnionych aspiracji wzrostu. Jak sugeruje niedawny raport Azjatyckiego Banku Inwestycji Infrastrukturalnych odpowiedź może zacząć się od otwartego uznania przyrody za infrastrukturę.
Postrzeganie przyrody jako infrastruktury jest przełomowe, ponieważ zmusza nas do myślenia w bardziej systemowy sposób. Dążąc do wzrostu i rozwoju, musimy nie tylko unikać niszczenia przyrody, ale także dążyć do wzmacniania jej i wzbogacania poprzez "pozytywne dla przyrody" inwestycje - a wszystko to przy jednoczesnym wykorzystaniu jej ogromnego potencjału do świadczenia podstawowych usług.
Biolodzy już to robią, gdy analizują, jak przywrócić zdegradowane tereny. Teraz jednak ekonomiści muszą włączyć się do tego procesu i ulepszyć swoje narzędzia, aby uchwycić wartość i złożoność kapitału naturalnego. Na przykład bioróżnorodność obejmuje nie tylko liczbę gatunków, ale także ich różnorodność genetyczną i różnorodność funkcji. Jeszcze innym wymiarem bioróżnorodności jest złożona historia ewolucji gatunków - kiedy zostały one rozdzielone na "drzewie życia." Tylko pogłębiając nasze zrozumienie bioróżnorodności, zrozumiemy pełny potencjał przyrody - i nasz wpływ na nią.
Wiedza ta jest bardzo specyficzna dla danego miejsca, a jej zdobycie będzie wymagało wkładu ze strony naukowców i lokalnych społeczności. Dobrą wiadomością jest to, że istnieją już modele takiej współpracy. Ogromny projekt ponownego zalesiania Sanbei, mający na celu zapobieganie łączeniu się dwóch dużych pustyń w północnych Chinach, był na początku wadliwym przedsięwzięciem, w którym sadzono tylko pojedyncze rodzaje drzew. Jednak w ciągu dwóch dekad głębsza znajomość lokalnego środowiska i udział lokalnych społeczności sprawiły, że projekt ten odniósł sukces.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Zarządzanie i zachęty mają również kluczowe znaczenie dla ochrony i pielęgnacji naturalnej infrastruktury. Lasy namorzynowe w Indonezji od dawna chronią społeczności - zwłaszcza biedniejsze gospodarstwa domowe - przed śmiertelnymi powodziami pływowymi, ale są one wyczerpywane w regionach o słabszym potencjale państwa. Z kolei w Egipcie wysiłki na rzecz przywrócenia lasów namorzynowych zostały wsparte dochodami z ekoturystyki i pszczelarstwa, które produkuje miód i wspiera świadczenie niezbędnych usług zapylania.
Podejście "natura jako infrastruktura" wymaga, abyśmy ocenili, co natura może zapewnić, zanim rozważymy szare rozwiązania; może ono także pomóc krajom wypełnić luki w infrastrukturze w prawdziwie zrównoważony sposób. Jednak szara infrastruktura zawsze będzie niezbędna dla wzrostu i rozwoju. Wymaga to od nas lepszego projektowania, aby zminimalizować jej wpływ na przyrodę. Na przykład infrastruktura energii odnawialnej ma duży ślad ekologiczny, a infrastruktura drogowa fragmentuje i niszczy ekosystemy. Rozwiązania takie jak kolokacja infrastruktury na terenach poprzemysłowych i zapewnienie infrastruktury pomocniczej (takiej jak przejścia dla dzikich zwierząt na autostradach, zielone przestrzenie miejskie i kompensacja przyrodnicza) mogą pomóc złagodzić te skutki.
Oczywiście finansowanie może być dużym wyzwaniem. Globalne Ramy Różnorodności Biologicznej z Kunming-Montreal, uzgodnione rok temu, zakładają, że do 2030 r. potrzebne będzie 598-824 mld USD rocznie, aby wypełnić lukę w finansowaniu różnorodności biologicznej. Takie sumy, potrzebne do ochrony, a następnie rozpoczęcia przywracania przyrody, można wygenerować tylko poprzez odpowiednią wycenę przyrody i stworzenie rynków, które zmobilizują kapitał prywatny i instytucjonalny.
W tym celu "przyroda jako infrastruktura" musi być rozwijana jako klasa aktywów, przy użyciu nowych narzędzi i instrumentów finansowych. Na poziomie mikro będzie to wymagało lepszej wyceny usług przyrodniczych (na przykład opłat za użytkowanie lub zezwoleń i podatków za szkodliwe działania) oraz dostosowania lokalnych przepisów. Polityka na poziomie mikro może wspierać rozwój innych instrumentów finansowych, a ostatecznie rynków - między innymi obligacji powiązanych z wynikami, pożyczek opartych na polisach, swapów długu na przyrodę oraz kredytów przyrodniczych - w celu skierowania większej ilości środków finansowych na przyrodę. Należy wziąć pod uwagę wnioski płynące z rynków emisji dwutlenku węgla, aby uniknąć powtarzania błędów z przeszłości.
Szczególną uwagę należy zwrócić na gospodarki o niskich dochodach, z których wiele jest bardzo podatnych na zmiany klimatu i degradację środowiska, ale posiada bogate zasoby naturalne, które należy odpowiednio docenić. Wielostronne banki rozwoju mogą katalizować podejście "natura jako infrastruktura," zapewniając, że zostanie ono włączone do wszystkich aspektów ich działalności. Ostatecznie podejście to powinno również kierować poszczególnymi projektami infrastrukturalnymi i krajowymi strategiami wzrostu.
Konsekwencje decyzji infrastrukturalnych, które podejmujemy dzisiaj, będą odczuwalne przez kolejne dziesięciolecia. Tylko zobowiązując się do inwestowania w zieleń - i lepszego budowania szarości - możemy zapewnić, że położymy podwaliny pod bardziej sprawiedliwą, zrównoważoną i inkluzywną globalną gospodarkę.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer