NAIROBI – Midden 2017, toen een cholera uitbraak in Somalië dreigde de lokale ziekenhuizen te overweldigen, vreesden zorgexperts het ergste. Met een al endemische verwoestende droogte, ondervoeding, en armoede leek een uitbraak van dodelijke diarree gedoemd de fragiele staat te verlammen. Maar ondanks de rampvoorspellingen werd een institutionele verlamming voorkomen. Alhoewel honderden mensen stierven en er nog veel meer ziek werden wist de collectieve respons van overheden, ngo’s, en lokale organisaties, waaronder de nationale Rode Halve Maan gesteund door het Rode Kruis, de ziekte te bedwingen.
De ervaring van Somalië geeft mij grote hoop voor de toekomst van Afrika, maar dient ook als geheugensteun dat de lokale capaciteit tijdens crises makkelijk kan verzuipen. Terwijl sommige delen van Afrika qua volksgezondheid zelfvoorzienend zijn geworden blijven andere zwaar leunen op ontwikkelingshulp. Voor deze gebieden zijn partnerschappen de beste manier om de risico’s te minimaliseren.
Er zijn dit jaar drie cruciale uitdagingen in het bijzonder die het Afrikaanse vermogen om humanitaire crises in goede banen te leiden hoogstwaarschijnlijk het zwaarste zullen beproeven.
De eerste uitdaging is het geweld in de Democratische Republiek Congo (DRC). Afgelopen jaar verdreef conflict in de centrale Kasai-regio van de DRC ongeveer 1,4 miljoen mensen, wat de totale gevluchte bevolking op 4,1 miljoen brengt – de grootste concentratie binnenlandse vluchtelingen in heel Afrika. Het geweld heeft de voedselsituatie verslechterd, en meer dan 3 miljoen mensen zijn ernstig ondervoed.
Helaas wordt verwacht dat de crisis in Kasai in 2018 zal verergeren. Een recente inschatting door het Rode Kruis in de DRC waarschuwt dat het aantal verdreven mensen nog verder zal stijgen, en met een zich snel uitbreidende uitbraak van cholera die de regio bedreigt is er urgent een gecoördineerd plan van aanpak nodig.
De tweede uitdaging dit jaar zijn de Somalische voedseltekorten, die volgens het Famine Early Warning Systems Network worden verwacht dit jaar te intensiveren. De benedengemiddelde regenval in 2017 zorgde voor slechte oogsten, en de meeste regio’s zijn hier nog niet volledig van hersteld. Terwijl we humanitaire hulp naar het land sturen moeten er inspanningen worden gedaan om tot lange termijn oplossingen te komen, zoals het verbeteren van de landbouwopbrengsten, de toegang tot onderwijs, en economische kansen. Historisch gezien is de meeste hulp voor het land altijd geoormerkt geweest voor noodhulp; zelfs de collectieve cholera respons was eng gericht op de korte termijn gezondheid. Maar Somalië heeft wanhopig behoefte aan een meer holistische lange termijn ontwikkelingsstrategie.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Als laatste zal precies die gesel die Somalië afgelopen jaar wist te bedwingen de kop elders in de regio blijven opsteken. De cholera uitbraak in Jemen is nu de grootste in de historie, en is de één miljoen bevestigde gevallen al gepasseerd, en ondanks jaren van internationale ontwikkelingshulp blijft de ziekte Afrika ook bedreigen. De afgelopen veertig jaar rapporteerden Afrikaanse landen meer dan drie miljoen vermoedelijke gevallen van cholera aan de Wereldgezondheidsorganisatie, en duiken er dit jaar nieuwe gevallen op in de centraal-oostelijke en zuidelijke regio’s van Afrika.
Gelukkig bestaat er hoop dat het Somalische succes qua indamming uit 2017 kan worden gerepliceerd, wanneer gemeenschappen en individuen zich tenminste goed bewust zijn van de ziekte en de gerelateerde gevaren, en lokale actoren de nodige hulpmiddelen ontvangen. De Global Taskforce on Cholera Control, die probeert lokale en internationale steun op te bouwen voor een verbeterde gezondheidszorg en sanitatie heeft een mondiale routekaart om cholera in 2030 te hebben uitgeroeid gepubliceerd. Alhoewel een ambitieuze doelstelling is deze wanneer internationale organisaties en lokale overheden samenwerken haalbaar.
Natuurlijke en door mensen veroorzaakte crises zullen Afrika blijven plagen, maar organisaties zoals de mijne werken er hard aan om een zonniger toekomst te bewerkstelligen door middel van een betere opbouw van capaciteiten. Om te slagen echter moeten lokale en internationale ontwikkelingspartners hun denkwijze heroriënteren; humanitaire hulp alleen zal de rijkgeschakeerde uitdagingen van Afrika niet kunnen oplossen. Alhoewel er duidelijk geld nodig is moet dit strategischer besteed worden om structurele zwaktes die de instabiliteit in stand houden tegen te gaan. Als er bijvoorbeeld meer fondsen worden besteed aan zorgprojecten op gemeenschapsniveau zouden lokale organisaties beter gepositioneerd zijn om de leiding te nemen wanneer er uitbraken dreigen.
Simpel gezegd moet de internationale ontwikkelingsgemeenschap er meer aan doen om te investeren in oplossingen aan de basis, en daarmee de Afrikanen zelf in staat stellen in plaats ze te behandelen als onderaannemers van hun eigen lijden. Niet alleen zijn lokale organisaties beter gepositioneerd om hun weg te vinden binnen complexe culturele en linguïstische landschappen; ze hebben ook meer te verliezen als ze hier niet in slagen.
Het afgelopen jaar was voor veel Afrikanen rampzalig, omdat miljoenen leden onder droogte, honger, en geweld. Maar in Somalië bood de gecoördineerde respons op een serieuze dreiging voor de gezondheid nieuwe hoop op een veiliger toekomst. Wanneer lokale vindingrijkheid en internationale steun samenkomen kan de cyclus van lijden doorbroken worden. Voor veel Afrikaanse landen is het vermogen om met vertrouwen verder te kijken dan de volgende crisis de eerste stap op de lange weg naar zelfredzaamheid.
Recent reports that millions of dollars in aid went missing during the 2014 Ebola crisis has angered many health workers in Africa. But the mishandling of Red Cross money, as outrageous as it is, holds important lessons for how to improve health-care access to and outcomes on the continent.
argues that better accounting of aid money is crucial to improving health-care access and outcomes.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
US Treasury Secretary Scott Bessent’s defense of President Donald Trump’s trade tariffs as a step toward “rebalancing” the US economy misses the point. While some economies, like China and Germany, need to increase domestic spending, the US needs to increase national saving.
thinks US Treasury Secretary Scott Bessent is neglecting the need for spending cuts in major federal programs.
China’s prolonged reliance on fiscal stimulus has distorted economic incentives, fueling a housing glut, a collapse in prices, and spiraling public debt. With further stimulus off the table, the only sustainable path is for the central government to relinquish more economic power to local governments and the private sector.
argues that the country’s problems can be traced back to its response to the 2008 financial crisis.
NAIROBI – Midden 2017, toen een cholera uitbraak in Somalië dreigde de lokale ziekenhuizen te overweldigen, vreesden zorgexperts het ergste. Met een al endemische verwoestende droogte, ondervoeding, en armoede leek een uitbraak van dodelijke diarree gedoemd de fragiele staat te verlammen. Maar ondanks de rampvoorspellingen werd een institutionele verlamming voorkomen. Alhoewel honderden mensen stierven en er nog veel meer ziek werden wist de collectieve respons van overheden, ngo’s, en lokale organisaties, waaronder de nationale Rode Halve Maan gesteund door het Rode Kruis, de ziekte te bedwingen.
De ervaring van Somalië geeft mij grote hoop voor de toekomst van Afrika, maar dient ook als geheugensteun dat de lokale capaciteit tijdens crises makkelijk kan verzuipen. Terwijl sommige delen van Afrika qua volksgezondheid zelfvoorzienend zijn geworden blijven andere zwaar leunen op ontwikkelingshulp. Voor deze gebieden zijn partnerschappen de beste manier om de risico’s te minimaliseren.
Er zijn dit jaar drie cruciale uitdagingen in het bijzonder die het Afrikaanse vermogen om humanitaire crises in goede banen te leiden hoogstwaarschijnlijk het zwaarste zullen beproeven.
De eerste uitdaging is het geweld in de Democratische Republiek Congo (DRC). Afgelopen jaar verdreef conflict in de centrale Kasai-regio van de DRC ongeveer 1,4 miljoen mensen, wat de totale gevluchte bevolking op 4,1 miljoen brengt – de grootste concentratie binnenlandse vluchtelingen in heel Afrika. Het geweld heeft de voedselsituatie verslechterd, en meer dan 3 miljoen mensen zijn ernstig ondervoed.
Helaas wordt verwacht dat de crisis in Kasai in 2018 zal verergeren. Een recente inschatting door het Rode Kruis in de DRC waarschuwt dat het aantal verdreven mensen nog verder zal stijgen, en met een zich snel uitbreidende uitbraak van cholera die de regio bedreigt is er urgent een gecoördineerd plan van aanpak nodig.
De tweede uitdaging dit jaar zijn de Somalische voedseltekorten, die volgens het Famine Early Warning Systems Network worden verwacht dit jaar te intensiveren. De benedengemiddelde regenval in 2017 zorgde voor slechte oogsten, en de meeste regio’s zijn hier nog niet volledig van hersteld. Terwijl we humanitaire hulp naar het land sturen moeten er inspanningen worden gedaan om tot lange termijn oplossingen te komen, zoals het verbeteren van de landbouwopbrengsten, de toegang tot onderwijs, en economische kansen. Historisch gezien is de meeste hulp voor het land altijd geoormerkt geweest voor noodhulp; zelfs de collectieve cholera respons was eng gericht op de korte termijn gezondheid. Maar Somalië heeft wanhopig behoefte aan een meer holistische lange termijn ontwikkelingsstrategie.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Als laatste zal precies die gesel die Somalië afgelopen jaar wist te bedwingen de kop elders in de regio blijven opsteken. De cholera uitbraak in Jemen is nu de grootste in de historie, en is de één miljoen bevestigde gevallen al gepasseerd, en ondanks jaren van internationale ontwikkelingshulp blijft de ziekte Afrika ook bedreigen. De afgelopen veertig jaar rapporteerden Afrikaanse landen meer dan drie miljoen vermoedelijke gevallen van cholera aan de Wereldgezondheidsorganisatie, en duiken er dit jaar nieuwe gevallen op in de centraal-oostelijke en zuidelijke regio’s van Afrika.
Gelukkig bestaat er hoop dat het Somalische succes qua indamming uit 2017 kan worden gerepliceerd, wanneer gemeenschappen en individuen zich tenminste goed bewust zijn van de ziekte en de gerelateerde gevaren, en lokale actoren de nodige hulpmiddelen ontvangen. De Global Taskforce on Cholera Control, die probeert lokale en internationale steun op te bouwen voor een verbeterde gezondheidszorg en sanitatie heeft een mondiale routekaart om cholera in 2030 te hebben uitgeroeid gepubliceerd. Alhoewel een ambitieuze doelstelling is deze wanneer internationale organisaties en lokale overheden samenwerken haalbaar.
Natuurlijke en door mensen veroorzaakte crises zullen Afrika blijven plagen, maar organisaties zoals de mijne werken er hard aan om een zonniger toekomst te bewerkstelligen door middel van een betere opbouw van capaciteiten. Om te slagen echter moeten lokale en internationale ontwikkelingspartners hun denkwijze heroriënteren; humanitaire hulp alleen zal de rijkgeschakeerde uitdagingen van Afrika niet kunnen oplossen. Alhoewel er duidelijk geld nodig is moet dit strategischer besteed worden om structurele zwaktes die de instabiliteit in stand houden tegen te gaan. Als er bijvoorbeeld meer fondsen worden besteed aan zorgprojecten op gemeenschapsniveau zouden lokale organisaties beter gepositioneerd zijn om de leiding te nemen wanneer er uitbraken dreigen.
Simpel gezegd moet de internationale ontwikkelingsgemeenschap er meer aan doen om te investeren in oplossingen aan de basis, en daarmee de Afrikanen zelf in staat stellen in plaats ze te behandelen als onderaannemers van hun eigen lijden. Niet alleen zijn lokale organisaties beter gepositioneerd om hun weg te vinden binnen complexe culturele en linguïstische landschappen; ze hebben ook meer te verliezen als ze hier niet in slagen.
Het afgelopen jaar was voor veel Afrikanen rampzalig, omdat miljoenen leden onder droogte, honger, en geweld. Maar in Somalië bood de gecoördineerde respons op een serieuze dreiging voor de gezondheid nieuwe hoop op een veiliger toekomst. Wanneer lokale vindingrijkheid en internationale steun samenkomen kan de cyclus van lijden doorbroken worden. Voor veel Afrikaanse landen is het vermogen om met vertrouwen verder te kijken dan de volgende crisis de eerste stap op de lange weg naar zelfredzaamheid.
Vertaling Melle Trap