CAMBRIDGE – De medische innovatie is de afgelopen halve eeuw exponentieel toegenomen. En toch beperkt de aanhoudende ongelijkheid op gezondheidsgebied de potentiële voordelen van wetenschappelijke en technologische vooruitgang die levens zou kunnen redden of verbeteren.
Het debat over de toewijzing van vaccins en geneesmiddelen tijdens de COVID-19-pandemie is een levendig voorbeeld van deze ongelijkheid. In september 2022 benadrukte directeur-generaal Tedros Adhanom Ghebreyesus van de WHO nogmaals dat voor het beëindigen van de pandemie gelijke toegang tot vaccins nodig was; op dat moment was slechts negentien procent van de bevolking in lageinkomenslanden ingeënt, tegenover vijfenzeventig procent in hogeinkomenslanden.
Ondanks dit gebrek aan evenwicht leden de rijkere landen een groter verlies aan levensjaren per hoofd van de bevolking dan de armere landen – een paradox die duidelijk maakt hoe de ongelijkheid op gezondheidsgebied op vele niveaus bestaat. In de Verenigde Staten tonen cumulatieve gegevens bijvoorbeeld aan dat mensen van kleur hogere percentages COVID-19-infectie en -sterfte kenden dan witte mensen. De ongelijkheid is terug te voeren op sociale gezondheidsdeterminanten, de niet-medische factoren die een cruciale rol spelen bij klinische resultaten. Het lijden onder institutionele en structurele discriminatie, minder kennis over gezondheidszaken of culturele en taalbarrières maken het moeilijk om een zo lang en gezond mogelijk leven te leiden.
CAMBRIDGE – De medische innovatie is de afgelopen halve eeuw exponentieel toegenomen. En toch beperkt de aanhoudende ongelijkheid op gezondheidsgebied de potentiële voordelen van wetenschappelijke en technologische vooruitgang die levens zou kunnen redden of verbeteren.
Het debat over de toewijzing van vaccins en geneesmiddelen tijdens de COVID-19-pandemie is een levendig voorbeeld van deze ongelijkheid. In september 2022 benadrukte directeur-generaal Tedros Adhanom Ghebreyesus van de WHO nogmaals dat voor het beëindigen van de pandemie gelijke toegang tot vaccins nodig was; op dat moment was slechts negentien procent van de bevolking in lageinkomenslanden ingeënt, tegenover vijfenzeventig procent in hogeinkomenslanden.
Ondanks dit gebrek aan evenwicht leden de rijkere landen een groter verlies aan levensjaren per hoofd van de bevolking dan de armere landen – een paradox die duidelijk maakt hoe de ongelijkheid op gezondheidsgebied op vele niveaus bestaat. In de Verenigde Staten tonen cumulatieve gegevens bijvoorbeeld aan dat mensen van kleur hogere percentages COVID-19-infectie en -sterfte kenden dan witte mensen. De ongelijkheid is terug te voeren op sociale gezondheidsdeterminanten, de niet-medische factoren die een cruciale rol spelen bij klinische resultaten. Het lijden onder institutionele en structurele discriminatie, minder kennis over gezondheidszaken of culturele en taalbarrières maken het moeilijk om een zo lang en gezond mogelijk leven te leiden.