HAMBURG – Op een recente conferentie van Duitse en Amerikaanse literatuurwetenschappers opperde ik dat onze discussies op hoog niveau er alleen toe doen als we het leven van de studenten helpen veranderen. Het is niet genoeg om studenten te vertellen hoe ze de vaardigheden die ze bij het lezen van literatuur ontwikkelen kunnen ‘transponeren’ naar andere delen van hun leven. We moeten hen veeleer helpen betere vertolkers van elkaar te worden, zodat ze betere vrienden, familieleden en burgers kunnen zijn.
Ik had verwacht dat dit argument zou stuiten op scepsis of op de stelling dat het bestuderen van grote literaire werken op zichzelf belangrijk is. Tot mijn verbazing ging de reactie veel verder dan dat en omvatte zij zelfs een beschuldiging dat ik ‘tirannie’ gedoogde. Mij werd verteld dat het idee dat we mensen kunnen leren hoe ze goed moeten leven ten onrechte veronderstelt dat we zelf weten hoe we goed moeten leven en dat we er goed aan zouden doen onze opvattingen aan anderen op te leggen.
Er schuilt enige logica in deze bezorgdheid. Per slot van rekening proberen extreem-rechtse politici in veel landen momenteel hun waarden op te leggen aan studenten door bepaalde vakken en boeken te verbieden. Maar ik pleitte er niet voor dat universiteitsdocenten mensen zouden vertellen hoe ze moeten leven. Mijn punt was simpelweg dat we onze studenten moeten helpen de collegezaal te verbinden met hun dagelijks leven door middel van zinvolle reflectie. De verhitte reactie die ik kreeg spreekt boekdelen over de manier waarop sommige humanisten afstand hebben gedaan van hun historische rol: mensen helpen betekenis te vinden.
HAMBURG – Op een recente conferentie van Duitse en Amerikaanse literatuurwetenschappers opperde ik dat onze discussies op hoog niveau er alleen toe doen als we het leven van de studenten helpen veranderen. Het is niet genoeg om studenten te vertellen hoe ze de vaardigheden die ze bij het lezen van literatuur ontwikkelen kunnen ‘transponeren’ naar andere delen van hun leven. We moeten hen veeleer helpen betere vertolkers van elkaar te worden, zodat ze betere vrienden, familieleden en burgers kunnen zijn.
Ik had verwacht dat dit argument zou stuiten op scepsis of op de stelling dat het bestuderen van grote literaire werken op zichzelf belangrijk is. Tot mijn verbazing ging de reactie veel verder dan dat en omvatte zij zelfs een beschuldiging dat ik ‘tirannie’ gedoogde. Mij werd verteld dat het idee dat we mensen kunnen leren hoe ze goed moeten leven ten onrechte veronderstelt dat we zelf weten hoe we goed moeten leven en dat we er goed aan zouden doen onze opvattingen aan anderen op te leggen.
Er schuilt enige logica in deze bezorgdheid. Per slot van rekening proberen extreem-rechtse politici in veel landen momenteel hun waarden op te leggen aan studenten door bepaalde vakken en boeken te verbieden. Maar ik pleitte er niet voor dat universiteitsdocenten mensen zouden vertellen hoe ze moeten leven. Mijn punt was simpelweg dat we onze studenten moeten helpen de collegezaal te verbinden met hun dagelijks leven door middel van zinvolle reflectie. De verhitte reactie die ik kreeg spreekt boekdelen over de manier waarop sommige humanisten afstand hebben gedaan van hun historische rol: mensen helpen betekenis te vinden.