CAMBRIDGE – Na een onmiddellijke en meedogenloze reactie van de financiële markten heeft de Britse premier Liz Truss gelukkig afgezien van het voorstel van haar regering om het belastingtarief voor de hoogste inkomens van het land te verlagen. Niettemin moet de ervaring met haar onverstandige ʻmini-begrotingʼ een waarschuwing zijn voor beleidsmakers in de hele wereld wanneer zij maatregelen nemen om huishoudens te helpen die worden getroffen door de stijgende energieprijzen en de inflatie in het algemeen.
Hoewel het drama op de financiële markten van het Verenigd Koninkrijk de meeste aandacht kreeg, was dat niet eens het voornaamste probleem met de strategie van Truss. Het fundamentelere probleem is tegenwoordig dat alle beleid dat bedoeld is om één groep te helpen – of het nu gaat om belastingverlagingen voor de rijken, lagere omzetbelastingen (in Florida), forfitaire belastingverlagingen (in Californië), verlichting van de schuldenlast van studenten of energiesubsidies – uiteindelijk ten koste moet gaan van andere groepen.
Deze economische logica is eenvoudig en genadeloos. Als een land de belastingen verlaagt of de uitkeringen verhoogt voor één groep, stelt het de leden van die groep in staat hun consumptie te verhogen. Als de totale productie kan stijgen om aan deze extra consumptie te voldoen, komt alles goed: de economie zal meer produceren, de bevoordeelde groep zal meer consumeren, en alle anderen zullen ongedeerd blijven. Het probleem vandaag is dat de productie niet zal stijgen, louter omdat sommige groepen overdrachten ontvangen. In de meeste geavanceerde economieën is het werkloosheidspercentage zo laag als het in decennia niet is geweest, wordt de capaciteit nagenoeg volledig benut en doen de centrale banken er alles aan om de vraag te beperken. Als één groep in staat wordt gesteld meer uit te geven, zullen anderen minder moeten uitgeven.
CAMBRIDGE – Na een onmiddellijke en meedogenloze reactie van de financiële markten heeft de Britse premier Liz Truss gelukkig afgezien van het voorstel van haar regering om het belastingtarief voor de hoogste inkomens van het land te verlagen. Niettemin moet de ervaring met haar onverstandige ʻmini-begrotingʼ een waarschuwing zijn voor beleidsmakers in de hele wereld wanneer zij maatregelen nemen om huishoudens te helpen die worden getroffen door de stijgende energieprijzen en de inflatie in het algemeen.
Hoewel het drama op de financiële markten van het Verenigd Koninkrijk de meeste aandacht kreeg, was dat niet eens het voornaamste probleem met de strategie van Truss. Het fundamentelere probleem is tegenwoordig dat alle beleid dat bedoeld is om één groep te helpen – of het nu gaat om belastingverlagingen voor de rijken, lagere omzetbelastingen (in Florida), forfitaire belastingverlagingen (in Californië), verlichting van de schuldenlast van studenten of energiesubsidies – uiteindelijk ten koste moet gaan van andere groepen.
Deze economische logica is eenvoudig en genadeloos. Als een land de belastingen verlaagt of de uitkeringen verhoogt voor één groep, stelt het de leden van die groep in staat hun consumptie te verhogen. Als de totale productie kan stijgen om aan deze extra consumptie te voldoen, komt alles goed: de economie zal meer produceren, de bevoordeelde groep zal meer consumeren, en alle anderen zullen ongedeerd blijven. Het probleem vandaag is dat de productie niet zal stijgen, louter omdat sommige groepen overdrachten ontvangen. In de meeste geavanceerde economieën is het werkloosheidspercentage zo laag als het in decennia niet is geweest, wordt de capaciteit nagenoeg volledig benut en doen de centrale banken er alles aan om de vraag te beperken. Als één groep in staat wordt gesteld meer uit te geven, zullen anderen minder moeten uitgeven.