WASHINGTON, DC – Parallel aan de mondiale strijd tegen het coronavirus is er ook sprake van een concurrentiestrijd tussen twee concurrerende verhalen over hoe de wereld straks zal moeten worden bestuurd. Hoewel het aanpakken van de pandemie urgenter is, zal de vraag welk van deze twee verhalen de overhand zal krijgen verreikende gevolgen hebben.
Het eerste verhaal is eenvoudig genoeg: een mondiale gezondheidscrisis heeft nóg eens de noodzaak van multilateralisme aangetoond en de misplaatstheid blootgelegd van eigengereid nationalisme of isolationisme. Het tweede verhaal biedt een tegenovergestelde visie: de mondialisering en open grenzen leiden tot kwetsbaarheid voor virussen en andere bedreigingen, en de huidige strijd om de controle over aanbodlijnen en levensreddende apparatuur vergt dat ieder land eerst voor zichzelf moet zorgen. Degenen in het eerste kamp zien de pandemie als bewijs dat landen moeten samenwerken om gemeenschappelijke bedreigingen af te wenden; degenen in het tweede kamp zien de pandemie als bewijs dat landen veiliger zijn als ze los van elkaar staan.
Op het eerste gezicht lijkt het waarschijnlijk dat COVID-19 het betoog voor een meer gecoördineerde internationale aanpak zal bekrachtigen. Gezien het feit dat het coronavirus zich niets aantrekt van nationale grenzen, ligt het voor de hand dat het antwoord daar ook niet mag ophouden.
WASHINGTON, DC – Parallel aan de mondiale strijd tegen het coronavirus is er ook sprake van een concurrentiestrijd tussen twee concurrerende verhalen over hoe de wereld straks zal moeten worden bestuurd. Hoewel het aanpakken van de pandemie urgenter is, zal de vraag welk van deze twee verhalen de overhand zal krijgen verreikende gevolgen hebben.
Het eerste verhaal is eenvoudig genoeg: een mondiale gezondheidscrisis heeft nóg eens de noodzaak van multilateralisme aangetoond en de misplaatstheid blootgelegd van eigengereid nationalisme of isolationisme. Het tweede verhaal biedt een tegenovergestelde visie: de mondialisering en open grenzen leiden tot kwetsbaarheid voor virussen en andere bedreigingen, en de huidige strijd om de controle over aanbodlijnen en levensreddende apparatuur vergt dat ieder land eerst voor zichzelf moet zorgen. Degenen in het eerste kamp zien de pandemie als bewijs dat landen moeten samenwerken om gemeenschappelijke bedreigingen af te wenden; degenen in het tweede kamp zien de pandemie als bewijs dat landen veiliger zijn als ze los van elkaar staan.
Op het eerste gezicht lijkt het waarschijnlijk dat COVID-19 het betoog voor een meer gecoördineerde internationale aanpak zal bekrachtigen. Gezien het feit dat het coronavirus zich niets aantrekt van nationale grenzen, ligt het voor de hand dat het antwoord daar ook niet mag ophouden.