NEW YORK – Het is oud nieuws dat grote delen van de samenleving zeer ontevreden zijn geworden over wat zij zien als “het establishment,” in het bijzonder de politieke klasse. De protesten van de “Gele Hesjes” in Frankrijk, op gang gebracht door het voornemen van president Emmanuel Macron om de dieselaccijns te verhogen, uit naam van de strijd tegen de klimaatverandering, zijn slechts het jongste voorbeeld van de omvang van deze vervreemding.
Er zijn goede redenen voor de ontevredenheid: vier decennia van beloften van politieke leiders van zowel centrum-links als centrum-rechts, waarin het neoliberale geloof werd beleden dat de mondialisering, de financialisering, de deregulering en de privatisering, en een heel scala aan aanverwante hervormingen tot ongekende voorspoed zouden leiden, zijn onvervuld gebleven. Terwijl een kleine elite het heel goed lijkt te hebben gedaan, zijn grote delen van de bevolking uit de middenklasse weggevallen en in een nieuwe wereld van kwetsbaarheid en onzekerheid terechtgekomen. Zelfs leiders van landen met een lage maar toenemende ongelijkheid hebben de toorn van het publiek gevoeld.
Als we puur naar de cijfers kijken ziet Frankrijk er beter uit dan de meeste andere landen. Maar het zijn niet de cijfers die tellen, het gaat om de perceptie. Zelfs in Frankrijk, dat een deel van het extremisme van het tijdperk Reagan-Thatcher wist te vermijden, gaan de zaken voor velen niet goed. Als de belastingen voor de rijken worden verlaagd en voor gewone burgers worden verhoogd, teneinde de begroting sluitend te krijgen (in opdracht van Brussel of van goed bij kas zittende financiers), hoeft het geen verbazing te wekken dat sommigen kwaad zijn. Het refrein van de Gele Hesjes spreekt hun zorgen uit: “De regering heeft het over het einde van de wereld. Wij maken ons zorgen over het einde van de maand.”
NEW YORK – Het is oud nieuws dat grote delen van de samenleving zeer ontevreden zijn geworden over wat zij zien als “het establishment,” in het bijzonder de politieke klasse. De protesten van de “Gele Hesjes” in Frankrijk, op gang gebracht door het voornemen van president Emmanuel Macron om de dieselaccijns te verhogen, uit naam van de strijd tegen de klimaatverandering, zijn slechts het jongste voorbeeld van de omvang van deze vervreemding.
Er zijn goede redenen voor de ontevredenheid: vier decennia van beloften van politieke leiders van zowel centrum-links als centrum-rechts, waarin het neoliberale geloof werd beleden dat de mondialisering, de financialisering, de deregulering en de privatisering, en een heel scala aan aanverwante hervormingen tot ongekende voorspoed zouden leiden, zijn onvervuld gebleven. Terwijl een kleine elite het heel goed lijkt te hebben gedaan, zijn grote delen van de bevolking uit de middenklasse weggevallen en in een nieuwe wereld van kwetsbaarheid en onzekerheid terechtgekomen. Zelfs leiders van landen met een lage maar toenemende ongelijkheid hebben de toorn van het publiek gevoeld.
Als we puur naar de cijfers kijken ziet Frankrijk er beter uit dan de meeste andere landen. Maar het zijn niet de cijfers die tellen, het gaat om de perceptie. Zelfs in Frankrijk, dat een deel van het extremisme van het tijdperk Reagan-Thatcher wist te vermijden, gaan de zaken voor velen niet goed. Als de belastingen voor de rijken worden verlaagd en voor gewone burgers worden verhoogd, teneinde de begroting sluitend te krijgen (in opdracht van Brussel of van goed bij kas zittende financiers), hoeft het geen verbazing te wekken dat sommigen kwaad zijn. Het refrein van de Gele Hesjes spreekt hun zorgen uit: “De regering heeft het over het einde van de wereld. Wij maken ons zorgen over het einde van de maand.”