NAIROBI – Nu de wereld zich inspant om de doelstelling van een netto nuluitstoot te halen, richten de meeste regioʼs hun aandacht op de energiesector. Maar in Afrika bezuiden de Sahara vormt brandstof om te koken een grotere uitdaging. Als Afrika zijn emissiereductiedoelstellingen wil halen, moeten de Afrikanen een schone, betaalbare manier vinden om voedsel te bereiden.
En die brandstoffen schaden niet alleen de planeet. De huishoudelijke vervuiling die wordt veroorzaakt door traditionele brandstoffen om te koken draagt bij tot ruim vijfhonderdduizend vroegtijdige sterfgevallen per jaar in de regio. Zij leidt ook tot achterblijvende groei en een verhoogd risico op infecties van de luchtwegen bij kinderen jonger dan vijf. En aangezien de bevolking van Afrika bezuiden de Sahara jaarlijks met 2,7 procent toeneemt, zullen de problemen in verband met brandstof om te koken alleen maar verergeren zolang er geen veiligere, schonere optie wordt gevonden.
Er zijn verschillende nieuwe brandstoffen voorgesteld, van bio-ethanol tot elektriciteit uit zonnepanelen. Maar om te bepalen wat het beste alternatief is, moeten degenen die de brandstof gebruiken bij de discussie worden betrokken. Mensen zullen geen groenere kookbrandstof gaan gebruiken als die niet betaalbaar en makkelijk verkrijgbaar is.
Zogenaamd design thinking is één manier om hun mening te laten meespelen. Deze aanpak, die in veel ontwikkelingslanden met succes wordt toegepast, berust op samenwerking tussen projectmanagers, technici en lokale gemeenschappen om de juiste oplossing voor een bepaald probleem te vinden.
In Brazilië heeft het Wereld Natuur Fonds (WWF) design thinking gebruikt om banen te creëren in afgelegen dorpen die in de frontlinie liggen van de strijd tegen klimaatverandering en biodiversiteitsverlies. WWF-teamleden gingen in gesprek met lokale leiders om te bepalen hoe bewoners konden worden ingezet om bedreigde bossen te behouden door het gebruik van traditionele technieken voor het beheer van hulpbronnen. Evenzo heeft de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties met inheemse volkeren samengewerkt aan een witboek waarin wordt beschreven hoe traditionele productiemethoden een platform bieden voor duurzame voedselsystemen.
As the US presidential election nears, stay informed with Project Syndicate - your go-to source of expert insight and in-depth analysis of the issues, forces, and trends shaping the vote. Subscribe now and save 30% on a new Digital subscription.
Subscribe Now
Leiders in Afrika bezuiden de Sahara kunnen zich op deze voorbeelden baseren om gemeenschappen te betrekken bij de zoektocht naar schonere brandstoffen om mee te koken. Sommige experimenten vinden al plaats. Een jeugdgroep in Kibera, de grootste sloppenwijk van Afrika, recyclet biologisch afbreekbaar voedselafval tot een vorm van brandstof om te koken die geen kooldioxide-uitstoot veroorzaakt. Maar bewoners merkten op dat de biogasproductie tijdens het gistingsproces een vieze geur voortbrengt – een ernstig probleem in dit dichtbevolkte gebied. De bewoners stelden voor natuurlijke geurverdrijvers zoals azijn rond de vergistingsbekkens te plaatsen.
Het Africa Biogas Partnership Program laat zien hoe een goed idee beter kan worden gemaakt door design thinking. Dit programma bood huishoudens op het platteland biovergisters aan om afval om te zetten in brandstof om te koken. Hoewel het programma met succes het brandstofverbruik en het aantal gevallen van ademhalingsziekten verminderde, konden veel boeren die afhankelijk waren van financiering om de biovergisters te kopen, de leningen niet op tijd terugbetalen. De biovergisters verbeterden de levenskwaliteit van de boeren en hun gezinnen, maar ze droegen niet bij tot extra inkomsten. Door de boeren bij de ontwikkeling van het programma te betrekken, had dit probleem van tevoren kunnen worden onderkend en hadden de ontwikkelingsorganisaties een subsidieprogramma kunnen opzetten om de aanloopkosten te compenseren.
Betaalbare, groene brandstof om te koken zal Afrika bezuiden de Sahara nog op een andere manier ten goede komen: de productie ervan kan banen opleveren voor de miljoenen jonge Afrikanen die op het punt staan de arbeidsmarkt te betreden. Het aantal Afrikanen onder 24 jaar zal naar verwachting tegen 2050 met ruim 50 procent zijn gestegen. Het komende decennium zullen ieder jaar tien tot twaalf miljoen jonge Afrikanen de arbeidsmarkt betreden, waar momenteel slechts 3,1 miljoen van hen een plaats kunnen vinden.
Het aantal mensen dat wereldwijd werkzaam is in de sector hernieuwbare energie is de afgelopen tien jaar gestaag gegroeid. De sector biedt mogelijkheden voor zowel geschoolde als ongeschoolde arbeidskrachten en heeft een beter genderevenwicht dan de traditionele energieproductie. Maar hoewel in 2020 twaalf miljoen mensen werkzaam waren in de productie van groene energie, woont slechts 2,5 procent van hen in Afrika bezuiden de Sahara.
Tegen 2050 zal de Afrikaanse bevolking naar verwachting verdubbelen tot een kwart van de wereldbevolking. Steden zullen goed zijn voor meer dan 80 procent van die groei – en de meeste van deze mensen zullen in overvolle sloppenwijken wonen. Met de juiste initiatieven kan groene energie een bron van hoop zijn voor de armen in de steden. Op het platteland van Afrika levert de installatie van zonnepanelen nieuwe banen op. In stedelijke omgevingen kunnen investeringen in industrieën zoals biogasproductie de koolstofuitstoot verminderen en de werkgelegenheid vergroten.
De Afrikaanse leiders en hun internationale partners moeten de plaatselijke gemeenschappen betrekken bij het identificeren, ontwerpen en uitvoeren van de juiste oplossingen voor het probleem van het wijdverbreide gebruik van gevaarlijke brandstoffen om te koken. Voor de gezondheid van de Afrikaanse bevolking – en van de planeet – is niets minder nodig.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Moody’s recent decision to downgrade France’s credit outlook underscores the urgent need to pass a budget that tackles the ballooning deficit. But without a parliamentary majority, Prime Minister Michel Barnier will have to overcome resistance from the left, the right, and within his own centrist coalition.
warns that the absence of a parliamentary majority is likely to impede efforts to restore sustainable growth.
NAIROBI – Nu de wereld zich inspant om de doelstelling van een netto nuluitstoot te halen, richten de meeste regioʼs hun aandacht op de energiesector. Maar in Afrika bezuiden de Sahara vormt brandstof om te koken een grotere uitdaging. Als Afrika zijn emissiereductiedoelstellingen wil halen, moeten de Afrikanen een schone, betaalbare manier vinden om voedsel te bereiden.
Ruim 80 procent van de mensen in Afrika bezuiden de Sahara gebruikt houtskool, kerosine of brandhout om te koken. Deze brandstoffen produceren zwarte koolstof, na kooldioxide een van de grootste oorzaken van de klimaatverandering.
En die brandstoffen schaden niet alleen de planeet. De huishoudelijke vervuiling die wordt veroorzaakt door traditionele brandstoffen om te koken draagt bij tot ruim vijfhonderdduizend vroegtijdige sterfgevallen per jaar in de regio. Zij leidt ook tot achterblijvende groei en een verhoogd risico op infecties van de luchtwegen bij kinderen jonger dan vijf. En aangezien de bevolking van Afrika bezuiden de Sahara jaarlijks met 2,7 procent toeneemt, zullen de problemen in verband met brandstof om te koken alleen maar verergeren zolang er geen veiligere, schonere optie wordt gevonden.
Er zijn verschillende nieuwe brandstoffen voorgesteld, van bio-ethanol tot elektriciteit uit zonnepanelen. Maar om te bepalen wat het beste alternatief is, moeten degenen die de brandstof gebruiken bij de discussie worden betrokken. Mensen zullen geen groenere kookbrandstof gaan gebruiken als die niet betaalbaar en makkelijk verkrijgbaar is.
Zogenaamd design thinking is één manier om hun mening te laten meespelen. Deze aanpak, die in veel ontwikkelingslanden met succes wordt toegepast, berust op samenwerking tussen projectmanagers, technici en lokale gemeenschappen om de juiste oplossing voor een bepaald probleem te vinden.
In Brazilië heeft het Wereld Natuur Fonds (WWF) design thinking gebruikt om banen te creëren in afgelegen dorpen die in de frontlinie liggen van de strijd tegen klimaatverandering en biodiversiteitsverlies. WWF-teamleden gingen in gesprek met lokale leiders om te bepalen hoe bewoners konden worden ingezet om bedreigde bossen te behouden door het gebruik van traditionele technieken voor het beheer van hulpbronnen. Evenzo heeft de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties met inheemse volkeren samengewerkt aan een witboek waarin wordt beschreven hoe traditionele productiemethoden een platform bieden voor duurzame voedselsystemen.
Go beyond the headlines with PS - and save 30%
As the US presidential election nears, stay informed with Project Syndicate - your go-to source of expert insight and in-depth analysis of the issues, forces, and trends shaping the vote. Subscribe now and save 30% on a new Digital subscription.
Subscribe Now
Leiders in Afrika bezuiden de Sahara kunnen zich op deze voorbeelden baseren om gemeenschappen te betrekken bij de zoektocht naar schonere brandstoffen om mee te koken. Sommige experimenten vinden al plaats. Een jeugdgroep in Kibera, de grootste sloppenwijk van Afrika, recyclet biologisch afbreekbaar voedselafval tot een vorm van brandstof om te koken die geen kooldioxide-uitstoot veroorzaakt. Maar bewoners merkten op dat de biogasproductie tijdens het gistingsproces een vieze geur voortbrengt – een ernstig probleem in dit dichtbevolkte gebied. De bewoners stelden voor natuurlijke geurverdrijvers zoals azijn rond de vergistingsbekkens te plaatsen.
Het Africa Biogas Partnership Program laat zien hoe een goed idee beter kan worden gemaakt door design thinking. Dit programma bood huishoudens op het platteland biovergisters aan om afval om te zetten in brandstof om te koken. Hoewel het programma met succes het brandstofverbruik en het aantal gevallen van ademhalingsziekten verminderde, konden veel boeren die afhankelijk waren van financiering om de biovergisters te kopen, de leningen niet op tijd terugbetalen. De biovergisters verbeterden de levenskwaliteit van de boeren en hun gezinnen, maar ze droegen niet bij tot extra inkomsten. Door de boeren bij de ontwikkeling van het programma te betrekken, had dit probleem van tevoren kunnen worden onderkend en hadden de ontwikkelingsorganisaties een subsidieprogramma kunnen opzetten om de aanloopkosten te compenseren.
Betaalbare, groene brandstof om te koken zal Afrika bezuiden de Sahara nog op een andere manier ten goede komen: de productie ervan kan banen opleveren voor de miljoenen jonge Afrikanen die op het punt staan de arbeidsmarkt te betreden. Het aantal Afrikanen onder 24 jaar zal naar verwachting tegen 2050 met ruim 50 procent zijn gestegen. Het komende decennium zullen ieder jaar tien tot twaalf miljoen jonge Afrikanen de arbeidsmarkt betreden, waar momenteel slechts 3,1 miljoen van hen een plaats kunnen vinden.
Het aantal mensen dat wereldwijd werkzaam is in de sector hernieuwbare energie is de afgelopen tien jaar gestaag gegroeid. De sector biedt mogelijkheden voor zowel geschoolde als ongeschoolde arbeidskrachten en heeft een beter genderevenwicht dan de traditionele energieproductie. Maar hoewel in 2020 twaalf miljoen mensen werkzaam waren in de productie van groene energie, woont slechts 2,5 procent van hen in Afrika bezuiden de Sahara.
Tegen 2050 zal de Afrikaanse bevolking naar verwachting verdubbelen tot een kwart van de wereldbevolking. Steden zullen goed zijn voor meer dan 80 procent van die groei – en de meeste van deze mensen zullen in overvolle sloppenwijken wonen. Met de juiste initiatieven kan groene energie een bron van hoop zijn voor de armen in de steden. Op het platteland van Afrika levert de installatie van zonnepanelen nieuwe banen op. In stedelijke omgevingen kunnen investeringen in industrieën zoals biogasproductie de koolstofuitstoot verminderen en de werkgelegenheid vergroten.
De Afrikaanse leiders en hun internationale partners moeten de plaatselijke gemeenschappen betrekken bij het identificeren, ontwerpen en uitvoeren van de juiste oplossingen voor het probleem van het wijdverbreide gebruik van gevaarlijke brandstoffen om te koken. Voor de gezondheid van de Afrikaanse bevolking – en van de planeet – is niets minder nodig.
Vertaling: Menno Grootveld