WASHINGTON, DC – Het is iedere lezer van het dagelijks nieuws vergeven als hij of zij denkt dat de wereld in verval is. Te midden van zoveel conflicten en maatschappelijke spanningen waarschuwen de Verenigde Naties regelmatig dat slechts zeventien procent van de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) – de economische, sociale en milieudoelen die alle landen zich in 2015 hebben gesteld – op schema liggen om zoals afgesproken in 2030 te worden gehaald. Velen vragen zich af of dergelijke doelen nog wel zin hebben. Maar in plaats van toe te geven aan pessimisme, zouden we er beter aan doen om te onderzoeken waar de wereld goede vooruitgang boekt, waar het vast lijkt te zitten op de automatische piloot, en waar het inderdaad achteruit gaat of een omslagpunt naar erger nadert.
Dit is wat we hebben gedaan in een recent onderzoek, samen met onze collega Odera Onyechi, waarin we de vooruitgang op landenniveau over de hele wereld hebben geschat. Een van onze belangrijkste bevindingen is dat ‘business as usual’ veel trends sinds 2015 treffend beschrijft. Toch moeten de SDG’s worden geëvalueerd zonder de aard van hun ambitie uit het oog te verliezen. Ze werden niet alleen opgesteld om patronen van vooruitgang op de langere termijn in de richting van meer welvarende, inclusieve en duurzame samenlevingen te bestendigen. Ze wilden die vooruitgang ook drastisch versnellen. SDG 5 roept bijvoorbeeld niet alleen op tot een gestage voortzetting van de eeuwenlange reis naar gendergelijkheid. Er wordt opgeroepen tot snelle, transformationele veranderingen om tegen 2030 volledige gendergelijkheid te bereiken – en terecht.
Zelfs als het tempo van de vooruitgang niet voldoende is om te bereiken wat 193 landen hebben toegezegd, betekent dit niet dat alles slechter wordt. Onze studie onderzocht 24 SDG-relevante indicatoren op landenniveau en begon met een basisvraag: zijn de dingen verbeterd sinds 2015? Voor 18 indicatoren vonden we verbeteringen voor de hele mensheid, variërend van de uitbreiding van beschermde zeegebieden tot meer toegang tot water en sanitaire voorzieningen. Dergelijke verbeteringen minimaliseren niet de pijn van de terugval bij de zes resterende indicatoren, vooral die welke verband houden met honger en voedselzekerheid, om nog maar te zwijgen van de verschrikkelijke gevolgen van de COVID-19-pandemie voor de gezondheid en het onderwijs. Maar ze tonen wel aan waarom we de vooruitgang in de richting van de SDG’s systematischer moeten differentiëren.
Wanneer we onderzoeken welke trends zijn veranderd sinds de overeenkomst over de SDG’s in 2015, zijn de resultaten gemêleerder. De duidelijkste versnellingen in de vooruitgang hebben betrekking op de hiv-incidentie, de antiretrovirale dekking voor de behandeling van aids en de toegang tot elektriciteit. De gegevens over de behandeling van aids omvatten buitengewone doorbraken in lage-inkomenslanden met een beperkte infrastructuur, zoals Sierra Leone en de Democratische Republiek Congo (DRC). Voor een wereldwijd probleem dat begin deze eeuw geen enkele systematische beleidsreactie kende, betekent dit een opmerkelijke vooruitgang voor de mensheid.
Voor acht indicatoren vonden we echter geen verandering in het langetermijntempo van de vooruitgang en voor negen andere indicatoren zagen we tekenen van een vertraging. (Voor vier indicatoren hadden we onvoldoende gegevens van vóór 2015 om de veranderingen op de langere termijn te kunnen beoordelen). De conclusie is dat er niet één algemeen verhaal over de SDG’s kan worden verteld. De meeste landen doen het op sommige punten beter en op andere slechter, wat erop duidt dat de wereld een evenwichtigere scorekaart nodig heeft om successen en mislukkingen te kunnen catalogiseren.
Bovendien komen de vertragingen niet altijd als een verrassing. De pandemie veroorzaakte een duidelijke toename op de korte termijn van het aantal mensen dat in extreme armoede leeft, maar het grootste deel van die impact is nu vervaagd. Ondanks alle grote mondiale schokken van de afgelopen jaren blijft dezelfde kernuitdaging bestaan: de extreme armoede blijft geconcentreerd in de landen die toch al moeite hadden om de armoede terug te dringen.
Op sommige vlakken vertelt de schijnbare vooruitgang niet het juiste verhaal. Met betrekking tot het milieu zeggen jaarlijkse veranderingen van het aantal beschermde gebieden of de uitstoot van broeikasgassen bijvoorbeeld niet veel over het risico om een catastrofaal omslagpunt te bereiken. Als je vastzit in een auto die op een klif afstevent, moet je je niet druk maken over de snelheidsmeter; je moet je concentreren op op tijd remmen. Hoewel omslagpunten niet precies kunnen worden voorspeld, zijn er steeds meer aanwijzingen dat veel planetaire grenzen inmiddels al zijn overschreden. De wereld is nog ver verwijderd van het doel om de opwarming van de aarde binnen 1,5° Celsius boven het pre-industriële niveau te houden of de natuur voldoende te beschermen om het risico van massale uitstervingen te stoppen.
Andere individuele SDG-gerelateerde kwesties kunnen bijdragen aan tegenstrijdige verhalen. Neem het probleem van de kindersterfte. Van 2015 tot 2022 daalde het jaarlijkse aantal sterfgevallen onder kinderen jonger dan vijf jaar met ruim een miljoen, van 6,1 miljoen naar 4,9 miljoen. De trends op landenniveau die hieraan ten grondslag lagen, boden een gemengd beeld. Twintig ontwikkelingslanden noteerden snellere verbeteringen, terwijl ruim veertig landen langzamere winst boekten. Als de huidige trends doorzetten, zullen zestig landen de SDG-doelstelling van niet meer dan 25 sterfgevallen per duizend levendgeborenen in 2030 niet halen. Deze tekorten zullen oplopen tot meer dan tien miljoen sterfgevallen in 2030.
Je kunt je zowel verheugd voelen over de vooruitgang als bezorgd over de problemen. Opmerkelijk genoeg kan tegen het einde van het decennium ruim de helft van de extra kindersterfte voorkomen in slechts drie landen – Nigeria, Pakistan en de DRC. Het is dus denkbaar dat gezamenlijke internationale inspanningen lokale leiders kunnen helpen om doorbraken te bereiken die het wereldbeeld fundamenteel zouden kunnen veranderen.
In het algemeen kan een genuanceerde beoordeling van de SDG’s bemoedigend zijn, naast het nuchtere realisme dat de huidige omstandigheden vereisen. Technologische doorbraken – van baanbrekende gezondheidsinterventies tot digitale vangnetten met digitale cash die zelfs in de lastigste omgevingen ter wereld mensen bereiken – blijven nieuwe vormen van vooruitgang aandrijven. Wanneer de instellingen, financiering en transparante bestuurssystemen op elkaar zijn afgestemd, zou de vooruitgang nog steeds snel kunnen gaan.
De wereld zit vol waarschuwingssignalen en een te groot deel van de mensheid blijft een onevenredig zware last dragen. Maar ondanks de grote wereldwijde ontwrichtingen van dit decennium blijven we algemene vooruitgang boeken – zij het veel te langzaam – in de richting van onze gemeenschappelijke indicatoren voor succes. Er is geen reden om de hoop op te geven. Het probleem is niet dat alles slechter wordt. Het is dat veel dingen niet sneller beter worden dan voorheen.
WASHINGTON, DC – Het is iedere lezer van het dagelijks nieuws vergeven als hij of zij denkt dat de wereld in verval is. Te midden van zoveel conflicten en maatschappelijke spanningen waarschuwen de Verenigde Naties regelmatig dat slechts zeventien procent van de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) – de economische, sociale en milieudoelen die alle landen zich in 2015 hebben gesteld – op schema liggen om zoals afgesproken in 2030 te worden gehaald. Velen vragen zich af of dergelijke doelen nog wel zin hebben. Maar in plaats van toe te geven aan pessimisme, zouden we er beter aan doen om te onderzoeken waar de wereld goede vooruitgang boekt, waar het vast lijkt te zitten op de automatische piloot, en waar het inderdaad achteruit gaat of een omslagpunt naar erger nadert.
Dit is wat we hebben gedaan in een recent onderzoek, samen met onze collega Odera Onyechi, waarin we de vooruitgang op landenniveau over de hele wereld hebben geschat. Een van onze belangrijkste bevindingen is dat ‘business as usual’ veel trends sinds 2015 treffend beschrijft. Toch moeten de SDG’s worden geëvalueerd zonder de aard van hun ambitie uit het oog te verliezen. Ze werden niet alleen opgesteld om patronen van vooruitgang op de langere termijn in de richting van meer welvarende, inclusieve en duurzame samenlevingen te bestendigen. Ze wilden die vooruitgang ook drastisch versnellen. SDG 5 roept bijvoorbeeld niet alleen op tot een gestage voortzetting van de eeuwenlange reis naar gendergelijkheid. Er wordt opgeroepen tot snelle, transformationele veranderingen om tegen 2030 volledige gendergelijkheid te bereiken – en terecht.
Zelfs als het tempo van de vooruitgang niet voldoende is om te bereiken wat 193 landen hebben toegezegd, betekent dit niet dat alles slechter wordt. Onze studie onderzocht 24 SDG-relevante indicatoren op landenniveau en begon met een basisvraag: zijn de dingen verbeterd sinds 2015? Voor 18 indicatoren vonden we verbeteringen voor de hele mensheid, variërend van de uitbreiding van beschermde zeegebieden tot meer toegang tot water en sanitaire voorzieningen. Dergelijke verbeteringen minimaliseren niet de pijn van de terugval bij de zes resterende indicatoren, vooral die welke verband houden met honger en voedselzekerheid, om nog maar te zwijgen van de verschrikkelijke gevolgen van de COVID-19-pandemie voor de gezondheid en het onderwijs. Maar ze tonen wel aan waarom we de vooruitgang in de richting van de SDG’s systematischer moeten differentiëren.
Wanneer we onderzoeken welke trends zijn veranderd sinds de overeenkomst over de SDG’s in 2015, zijn de resultaten gemêleerder. De duidelijkste versnellingen in de vooruitgang hebben betrekking op de hiv-incidentie, de antiretrovirale dekking voor de behandeling van aids en de toegang tot elektriciteit. De gegevens over de behandeling van aids omvatten buitengewone doorbraken in lage-inkomenslanden met een beperkte infrastructuur, zoals Sierra Leone en de Democratische Republiek Congo (DRC). Voor een wereldwijd probleem dat begin deze eeuw geen enkele systematische beleidsreactie kende, betekent dit een opmerkelijke vooruitgang voor de mensheid.
Voor acht indicatoren vonden we echter geen verandering in het langetermijntempo van de vooruitgang en voor negen andere indicatoren zagen we tekenen van een vertraging. (Voor vier indicatoren hadden we onvoldoende gegevens van vóór 2015 om de veranderingen op de langere termijn te kunnen beoordelen). De conclusie is dat er niet één algemeen verhaal over de SDG’s kan worden verteld. De meeste landen doen het op sommige punten beter en op andere slechter, wat erop duidt dat de wereld een evenwichtigere scorekaart nodig heeft om successen en mislukkingen te kunnen catalogiseren.
Bovendien komen de vertragingen niet altijd als een verrassing. De pandemie veroorzaakte een duidelijke toename op de korte termijn van het aantal mensen dat in extreme armoede leeft, maar het grootste deel van die impact is nu vervaagd. Ondanks alle grote mondiale schokken van de afgelopen jaren blijft dezelfde kernuitdaging bestaan: de extreme armoede blijft geconcentreerd in de landen die toch al moeite hadden om de armoede terug te dringen.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Op sommige vlakken vertelt de schijnbare vooruitgang niet het juiste verhaal. Met betrekking tot het milieu zeggen jaarlijkse veranderingen van het aantal beschermde gebieden of de uitstoot van broeikasgassen bijvoorbeeld niet veel over het risico om een catastrofaal omslagpunt te bereiken. Als je vastzit in een auto die op een klif afstevent, moet je je niet druk maken over de snelheidsmeter; je moet je concentreren op op tijd remmen. Hoewel omslagpunten niet precies kunnen worden voorspeld, zijn er steeds meer aanwijzingen dat veel planetaire grenzen inmiddels al zijn overschreden. De wereld is nog ver verwijderd van het doel om de opwarming van de aarde binnen 1,5° Celsius boven het pre-industriële niveau te houden of de natuur voldoende te beschermen om het risico van massale uitstervingen te stoppen.
Andere individuele SDG-gerelateerde kwesties kunnen bijdragen aan tegenstrijdige verhalen. Neem het probleem van de kindersterfte. Van 2015 tot 2022 daalde het jaarlijkse aantal sterfgevallen onder kinderen jonger dan vijf jaar met ruim een miljoen, van 6,1 miljoen naar 4,9 miljoen. De trends op landenniveau die hieraan ten grondslag lagen, boden een gemengd beeld. Twintig ontwikkelingslanden noteerden snellere verbeteringen, terwijl ruim veertig landen langzamere winst boekten. Als de huidige trends doorzetten, zullen zestig landen de SDG-doelstelling van niet meer dan 25 sterfgevallen per duizend levendgeborenen in 2030 niet halen. Deze tekorten zullen oplopen tot meer dan tien miljoen sterfgevallen in 2030.
Je kunt je zowel verheugd voelen over de vooruitgang als bezorgd over de problemen. Opmerkelijk genoeg kan tegen het einde van het decennium ruim de helft van de extra kindersterfte voorkomen in slechts drie landen – Nigeria, Pakistan en de DRC. Het is dus denkbaar dat gezamenlijke internationale inspanningen lokale leiders kunnen helpen om doorbraken te bereiken die het wereldbeeld fundamenteel zouden kunnen veranderen.
In het algemeen kan een genuanceerde beoordeling van de SDG’s bemoedigend zijn, naast het nuchtere realisme dat de huidige omstandigheden vereisen. Technologische doorbraken – van baanbrekende gezondheidsinterventies tot digitale vangnetten met digitale cash die zelfs in de lastigste omgevingen ter wereld mensen bereiken – blijven nieuwe vormen van vooruitgang aandrijven. Wanneer de instellingen, financiering en transparante bestuurssystemen op elkaar zijn afgestemd, zou de vooruitgang nog steeds snel kunnen gaan.
De wereld zit vol waarschuwingssignalen en een te groot deel van de mensheid blijft een onevenredig zware last dragen. Maar ondanks de grote wereldwijde ontwrichtingen van dit decennium blijven we algemene vooruitgang boeken – zij het veel te langzaam – in de richting van onze gemeenschappelijke indicatoren voor succes. Er is geen reden om de hoop op te geven. Het probleem is niet dat alles slechter wordt. Het is dat veel dingen niet sneller beter worden dan voorheen.