DUBLIN – Minęło 30 lat, odkąd światowi przywódcy zebrali się w Rio de Janeiro i uzgodnili zestaw środków do globalnej mobilizacji przeciwko spowodowanym przez człowieka zmianom klimatycznym i sprostać bardziej zrównoważonemu modelowi rozwoju. Ich DeklaracjazRio potwierdziła, że „ludzie znajdują się w centrum troski o zrównoważony rozwój. Mają prawo do zdrowego i produktywnego życia w zgodzie z naturą.”
Dziś dziesiątki milionów ludzi, którzy jeszcze nie było w 1992 roku, cierpi z powodu najgorszych problemów kryzysu klimatycznego. W świecie nękanym przez nierówność ekonomiczną i niesprawiedliwość społeczną, COVID-19 ujawnił i zaostrzył niepowodzenia polityki z ostatnich trzech dziesięcioleci. Przywódcy polityczni nie wywiązali się ze swoich poprzednich zobowiązań.
Aby przezwyciężyć bezwładność, decydenci na całym świecie dobrze zrobiliby, gdyby słuchali tych na pierwszej linii frontu kryzysu klimatycznego, którzy demonstrują prawdziwe przywództwo i innowacyjność. Wśród nich są burmistrz Freetown w Sierra Leone YvonneAki-Sawyerr oraz młodzi aktywiści, jak ElizabethWanjiruWathuti z Kenii i MitziJonelleTan z Filipin, z którymi rozmawiałam o przyszłych wyzwaniach podczas wydarzenia Project Syndicate „GenerationGreen” w zeszłym miesiącu.
Te międzypokoleniowe debaty mają kluczowe znaczenie dla napędzania postępu i przestrzegania jednej z głównych zasad Deklaracji z Rio: „Prawo do rozwoju musi być przestrzegane, aby sprawiedliwie zaspokajać potrzeby rozwojowe i środowiskowe obecnych i przyszłych pokoleń.”
Ważnym dziedzictwem z Rio jest utworzenie Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Kwestii Zmian Klimatu (UNFCCC). UNFCCC jest kluczowym organem wielostronnym w wysiłkach społeczności międzynarodowej na rzecz wzmocnienia konsensusu politycznego w sprawie działań w dziedzinie klimatu poprzez coroczne szczyty Konferencji Stron (COP).
Podczas COP26 w Glasgow w listopadzie ubiegłego roku poczyniono pewne postępy w kierunku wzmocnienia ustalonego na szczeblu krajowym wkładu paryskiego porozumienia klimatycznego z 2015 r. w redukcję emisji, zlikwidowania luki w finansowaniu adaptacji do zmian klimatu i zakończenia wykorzystywania węgla. Ale te postępy nie były wystarczające, biorąc pod uwagę egzystencjalne zagrożenie, jakie stwarzają rosnące emisje i temperatury.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Dlatego rok 2022 musi być rokiem odpowiedzialności, w którym wszyscy główni emitenci spełnią obietnice tak zwanego PaktuKlimatycznegozGlasgow. Deklaracja ta utrzymała cel dla ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5° Celsjusza w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej, jak wcześniej uzgodniono w porozumieniu paryskim. Wszystkie kraje uczestniczące w COP26 obiecały, że jeszcze w tym roku zrewidują swoje cele w zakresie redukcji emisji. Mówiąc konkretnie, ci, którzy nadal nie ustalili celów zgodnych z porozumieniem paryskim na 2030 r., powinni to zrobić na COP27 w Sharm El-Sheikh w listopadzie tego roku. Podczas gdy wszystkie kraje muszą przyspieszyć realizację swoich nowych zobowiązań, szczególnie ważne jest, aby zrobiły to bogate gospodarki G20, ponieważ to one odpowiadają za większość globalnych emisji.
Finansowanie klimatyczne pozostaje kolejną kluczową częścią układanki. Minęła ponad dekada, odkąd bogate kraje zobowiązały się na COP15 w Kopenhadze do przekazywania 100 miliardów dolarów rocznie na wsparcie krajów rozwijających się w ich wysiłkach łagodzących i adaptacyjnych. Ten cel nigdy niezostałosiągnięty. W interesie globalnego zaufania i dobrej woli kraje bogate muszą w tym roku wypełnić to zobowiązanie.
COP27 odbędzie się w kraju afrykańskim u wybrzeży Morza Czerwonego. Afryka jest kontynentem najbardziej narażonym na zmiany klimatyczne, pomimo znikomego wkładu krajów afrykańskich w ten problem. W interesie sprawiedliwości i solidarności mam nadzieję, że Afryka przemówi wspólnym głosem, aby zapewnić, że COP27 skupi się na obawach regionu dotyczących adaptacji, finansów orazstratiszkód (L&D) – uznanie, że kraje odczuwają skutki klimatyczne wykraczające poza ich zdolność do przystosować się.
COP26 pozostawił niedokończone sprawy dotyczące L&D, ponieważ Stany Zjednoczone, wspierane przez Unię Europejską, odłożyły utworzenie nowego mechanizmu finansowego na odbudowę społeczności w następstwie katastrof związanych z klimatem. Przedstawiciele krajów zobowiązali się jednak do prowadzenia dalszych dyskusji na ten temat, co oznacza, że COP27 stanowi wielką szansę na osiągnięcie przełomu.
Skuteczny fundusz L&D ma coraz większe znaczenie dla krajów podatnych na zmiany klimatu. Na COP26 rząd szkocki i belgijski region Walonii podjęły pierwszy krok, zobowiązującsię odpowiednio do 2,7 miliona dolarów i 1 miliona dolarów na L&D (wraz z funduszami uzupełniającymi od organizacji filantropijnych). Ale te pieniądze obecnie nie mają dokąd pójść.
Kolejnym zachęcającym wydarzeniem jest umowa zawarta przez RPA, UE, Wielką Brytanię, USA, Francję i Niemcy w celu wsparcia „sprawiedliwego przejścia” RPA od węgla. Teraz trzeba na tym bazować – i naśladować w innych miejscach.
Duch multilateralizmu, który ożywiał szczyt w Rio i jego wyniki, pozostaje dziś niezbędny, mimo że klimat geopolityczny jest pełen napięć, wzajemnej podejrzliwości i słabych instytucji. Jak mój kolega BanKi-moonpowiedział publiczności „Zielonego pokolenia”: „Wszyscy mamy do odegrania rolę w rozwiązywaniu kryzysu klimatycznego – zwłaszcza ci, którzy mają moc potrzebną do wprowadzenia zmian.”
Aby uhonorować dziedzictwo szczytu w Rio i wyjść naprzeciw potrzebom tych, którzy już żyją ze skutkami kryzysu klimatycznego oraz ograniczyć jego reperkusje dla przyszłych pokoleń, wszyscy musimy starać się iść do przodu szybciej, aby chronić nasz wspólny dom. A rok 2022 musi być punktem zwrotnym.
Do komentarza dołączony jest film, który można obejrzeć tutaj.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Iran’s mass ballistic missile and drone attack on Israel last week raised anew the specter of a widening Middle East war that draws in Iran and its proxies, as well as Western countries like the United States. The urgent need to defuse tensions – starting by ending Israel’s war in Gaza and pursuing a lasting political solution to the Israeli-Palestinian conflict – is obvious, but can it be done?
The most successful development stories almost always involve major shifts in the sources of economic growth, which in turn allow economies to reinvent themselves out of necessity or by design. In China, the interplay of mounting external pressures, lagging household consumption, and falling productivity will increasingly shape China’s policy choices in the years ahead.
explains why the Chinese authorities should switch to a consumption- and productivity-led growth model.
Designing a progressive anti-violence strategy that delivers the safety for which a huge share of Latin Americans crave is perhaps the most difficult challenge facing many of the region’s governments. But it is also the most important.
urge the region’s progressives to start treating security as an essential component of social protection.
DUBLIN – Minęło 30 lat, odkąd światowi przywódcy zebrali się w Rio de Janeiro i uzgodnili zestaw środków do globalnej mobilizacji przeciwko spowodowanym przez człowieka zmianom klimatycznym i sprostać bardziej zrównoważonemu modelowi rozwoju. Ich Deklaracja z Rio potwierdziła, że „ludzie znajdują się w centrum troski o zrównoważony rozwój. Mają prawo do zdrowego i produktywnego życia w zgodzie z naturą.”
Dziś dziesiątki milionów ludzi, którzy jeszcze nie było w 1992 roku, cierpi z powodu najgorszych problemów kryzysu klimatycznego. W świecie nękanym przez nierówność ekonomiczną i niesprawiedliwość społeczną, COVID-19 ujawnił i zaostrzył niepowodzenia polityki z ostatnich trzech dziesięcioleci. Przywódcy polityczni nie wywiązali się ze swoich poprzednich zobowiązań.
Aby przezwyciężyć bezwładność, decydenci na całym świecie dobrze zrobiliby, gdyby słuchali tych na pierwszej linii frontu kryzysu klimatycznego, którzy demonstrują prawdziwe przywództwo i innowacyjność. Wśród nich są burmistrz Freetown w Sierra Leone Yvonne Aki-Sawyerr oraz młodzi aktywiści, jak Elizabeth Wanjiru Wathuti z Kenii i Mitzi Jonelle Tan z Filipin, z którymi rozmawiałam o przyszłych wyzwaniach podczas wydarzenia Project Syndicate „Generation Green” w zeszłym miesiącu.
Te międzypokoleniowe debaty mają kluczowe znaczenie dla napędzania postępu i przestrzegania jednej z głównych zasad Deklaracji z Rio: „Prawo do rozwoju musi być przestrzegane, aby sprawiedliwie zaspokajać potrzeby rozwojowe i środowiskowe obecnych i przyszłych pokoleń.”
Ważnym dziedzictwem z Rio jest utworzenie Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Kwestii Zmian Klimatu (UNFCCC). UNFCCC jest kluczowym organem wielostronnym w wysiłkach społeczności międzynarodowej na rzecz wzmocnienia konsensusu politycznego w sprawie działań w dziedzinie klimatu poprzez coroczne szczyty Konferencji Stron (COP).
Podczas COP26 w Glasgow w listopadzie ubiegłego roku poczyniono pewne postępy w kierunku wzmocnienia ustalonego na szczeblu krajowym wkładu paryskiego porozumienia klimatycznego z 2015 r. w redukcję emisji, zlikwidowania luki w finansowaniu adaptacji do zmian klimatu i zakończenia wykorzystywania węgla. Ale te postępy nie były wystarczające, biorąc pod uwagę egzystencjalne zagrożenie, jakie stwarzają rosnące emisje i temperatury.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Dlatego rok 2022 musi być rokiem odpowiedzialności, w którym wszyscy główni emitenci spełnią obietnice tak zwanego Paktu Klimatycznego z Glasgow. Deklaracja ta utrzymała cel dla ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5° Celsjusza w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej, jak wcześniej uzgodniono w porozumieniu paryskim. Wszystkie kraje uczestniczące w COP26 obiecały, że jeszcze w tym roku zrewidują swoje cele w zakresie redukcji emisji. Mówiąc konkretnie, ci, którzy nadal nie ustalili celów zgodnych z porozumieniem paryskim na 2030 r., powinni to zrobić na COP27 w Sharm El-Sheikh w listopadzie tego roku. Podczas gdy wszystkie kraje muszą przyspieszyć realizację swoich nowych zobowiązań, szczególnie ważne jest, aby zrobiły to bogate gospodarki G20, ponieważ to one odpowiadają za większość globalnych emisji.
Finansowanie klimatyczne pozostaje kolejną kluczową częścią układanki. Minęła ponad dekada, odkąd bogate kraje zobowiązały się na COP15 w Kopenhadze do przekazywania 100 miliardów dolarów rocznie na wsparcie krajów rozwijających się w ich wysiłkach łagodzących i adaptacyjnych. Ten cel nigdy nie został osiągnięty. W interesie globalnego zaufania i dobrej woli kraje bogate muszą w tym roku wypełnić to zobowiązanie.
COP27 odbędzie się w kraju afrykańskim u wybrzeży Morza Czerwonego. Afryka jest kontynentem najbardziej narażonym na zmiany klimatyczne, pomimo znikomego wkładu krajów afrykańskich w ten problem. W interesie sprawiedliwości i solidarności mam nadzieję, że Afryka przemówi wspólnym głosem, aby zapewnić, że COP27 skupi się na obawach regionu dotyczących adaptacji, finansów oraz strat i szkód (L&D) – uznanie, że kraje odczuwają skutki klimatyczne wykraczające poza ich zdolność do przystosować się.
COP26 pozostawił niedokończone sprawy dotyczące L&D, ponieważ Stany Zjednoczone, wspierane przez Unię Europejską, odłożyły utworzenie nowego mechanizmu finansowego na odbudowę społeczności w następstwie katastrof związanych z klimatem. Przedstawiciele krajów zobowiązali się jednak do prowadzenia dalszych dyskusji na ten temat, co oznacza, że COP27 stanowi wielką szansę na osiągnięcie przełomu.
Skuteczny fundusz L&D ma coraz większe znaczenie dla krajów podatnych na zmiany klimatu. Na COP26 rząd szkocki i belgijski region Walonii podjęły pierwszy krok, zobowiązując się odpowiednio do 2,7 miliona dolarów i 1 miliona dolarów na L&D (wraz z funduszami uzupełniającymi od organizacji filantropijnych). Ale te pieniądze obecnie nie mają dokąd pójść.
Kolejnym zachęcającym wydarzeniem jest umowa zawarta przez RPA, UE, Wielką Brytanię, USA, Francję i Niemcy w celu wsparcia „sprawiedliwego przejścia” RPA od węgla. Teraz trzeba na tym bazować – i naśladować w innych miejscach.
Duch multilateralizmu, który ożywiał szczyt w Rio i jego wyniki, pozostaje dziś niezbędny, mimo że klimat geopolityczny jest pełen napięć, wzajemnej podejrzliwości i słabych instytucji. Jak mój kolega Ban Ki-moonpowiedział publiczności „Zielonego pokolenia”: „Wszyscy mamy do odegrania rolę w rozwiązywaniu kryzysu klimatycznego – zwłaszcza ci, którzy mają moc potrzebną do wprowadzenia zmian.”
Aby uhonorować dziedzictwo szczytu w Rio i wyjść naprzeciw potrzebom tych, którzy już żyją ze skutkami kryzysu klimatycznego oraz ograniczyć jego reperkusje dla przyszłych pokoleń, wszyscy musimy starać się iść do przodu szybciej, aby chronić nasz wspólny dom. A rok 2022 musi być punktem zwrotnym.
Do komentarza dołączony jest film, który można obejrzeć tutaj.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer