LOMÉ/BOGOTÁ - Wszędzie wokół nas widać niszczycielskie skutki globalnego ocieplenia. Niekontrolowane pożary pustoszą Amazonię. Podnoszący się poziom mórz grozi zatopieniem wysp na Pacyfiku. Susze i powodzie w Afryce oraz huragany i tajfuny na Karaibach i w Azji Południowo-Wschodniej są coraz częstsze i coraz bardziej intensywne. A jednak kraje najbardziej dotknięte kryzysem klimatycznym - prawie wszystkie z Globalnego Południa - mają jedne z najniższych emisji gazów cieplarnianych na świecie. Pomoc tym wrażliwym krajom w budowaniu odporności nie jest już teraz opcją do wyboru - jest to konieczność.
Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COP29) w Baku w Azerbejdżanie zakończyła się przyjęciem nowego zbiorowego celu ilościowego, w ramach którego kraje rozwinięte zobowiązały się do przekazania co najmniej 300 miliardów dolarów rocznie, a wszystkie podmioty zgodziły się zwiększyć publiczne i prywatne finansowanie dla krajów rozwijających się do 1,3 biliona dolarów rocznie do 2035 roku. Chociaż porozumienie z Baku spotkało się ze zrozumiałym sceptycyzmem, nie mamy innego wyjścia, jak tylko podwoić nasze wysiłki, aby osiągnąć te cele.
Publiczne banki rozwoju - zwłaszcza 27 członków Międzynarodowego Klubu Finansowania Rozwoju (IDFC, któremu współprzewodniczymy), ale także te w szerszej sieci tzw. Finance in Common - odegrają istotną rolę w osiągnięciu tych celów. Członkowie IDFC pochodzą z krajów rozwiniętych i rozwijających się, co pozwala nam przyjąć zrównoważony punkt widzenia. Poza kwestią tego, czy kwoty uzgodnione w Baku są wystarczające, uważamy, że głównym wyzwaniem związanym z finansowaniem działań na rzecz klimatu jest efektywność. Jakość finansowanych projektów, w ramach określonych przez paryskie porozumienie klimatyczne, umożliwi członkom IDFC i innym publicznym bankom rozwoju wniesienie jak największego wkładu w zrównoważoną transformację.
Jeszcze większym wyzwaniem - szczególnie w coraz bardziej podzielonym świecie - jest to, jak wykorzystać pełną siłę globalnego systemu finansowego do walki ze zmianami klimatu. Zwiększenie zielonych inwestycji przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeb krajów o niskich i średnich dochodach nie jest już wystarczające. Zamiast tego celem powinno być przekierowanie wszystkich przepływów finansowych na zieloną transformację w ramach dialogu z Szarm el-Szejk.
Osiągnięcie tego celu będzie wymagało pokonania trzech przeszkód. Po pierwsze, musimy zaprzestać finansowania projektów i sektorów, które nasilają globalne ocieplenie - jest to gigantyczne zadanie, biorąc pod uwagę, że większość przepływów finansowych pozostaje niezgodna z celami porozumienia paryskiego. Po drugie, musimy zacząć reagować na potrzeby krajów najbardziej narażonych na skutki zmian klimatu, gdzie działania adaptacyjne i łagodzące są chronicznie niedofinansowane. Oraz - co jest być może najważniejsze - potrzebujemy radykalnego przeglądu globalnej architektury finansowej.
Ta systemowa transformacja wymaga ścisłej współpracy między podmiotami publicznymi i prywatnymi. Ważną rolę do odegrania mają tu publiczne banki rozwoju. Mają one wyjątkową możliwość katalizowania zmian poprzez wpływanie na politykę publiczną, wzmacnianie lokalnego potencjału, wspieranie transformacji sektorowych i tworzenie warunków do mobilizacji kapitału prywatnego. Takie finansowanie ma kluczowe znaczenie dla zmniejszenia luki między zobowiązaniami ogłoszonymi w Baku a ogromnymi inwestycjami potrzebnymi do łagodzenia zmian klimatu i działań adaptacyjnych w krajach rozwijających się.
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Podczas gdy członkowie IDFC znacząco zainwestowali w globalną transformację energetyczną, ich zdolność do zmian systemów finansowych krajowych oraz regionalnych może być ich największym atutem. Wspieranie rozwoju ambitnych krajowych programów klimatycznych, pomaganie przedsiębiorstwom czy społecznościom w realizacji ich planów transformacji oraz wzmacnianie potencjału lokalnych instytucji finansowych będzie miało większy dalekosiężny efekt niż jakakolwiek kwota bezpośrednich wydatków.
Aby uwolnić ten potencjał, należy spełnić kilka warunków. Po pierwsze, należy wzmocnić mandaty i modele biznesowe wszystkich publicznych banków rozwoju, aby odzwierciedlały te cele. Niezależnie od tego, czy banki te są wielostronne, krajowe czy regionalne, potrzebują środków do działania, co wymaga rozszerzenia ich bazy kapitałowej i ułatwienia im dostępu do zasobów koncesyjnych. Wreszcie, co z pewnością nie jest mniej ważne, musimy ustanowić globalne ramy odpowiedzialności, które klasyfikują przepływy finansowe zgodnie z ich wkładem w zieloną transformację gospodarczą. Pozwoliłoby to bankom rozwoju działać w sposób systematyczny i skoordynowany.
Takie podejście wykraczałoby poza tradycyjne kategorie finansowania działań związanych z klimatem. Oczywiście nadal konieczne będzie śledzenie bezpośrednich skutków finansowania działań związanych z klimatem i zapewnienie ich zgodności z porozumieniem paryskim. Musimy jednak również opracować nowe narzędzia, aby zidentyfikować i zachęcić do tego, co nazywamy „finansowaniem transformacyjnym”: interwencje, które ze względu na swój systemowy charakter lub efekty katalityczne pomagają przekierować znacznie większe przepływy finansowe na działania na rzecz klimatu. Mogłyby one obejmować usuwanie barier rynkowych, tworzenie dużych pul projektów bankowalnych oraz inne środki do zmian strukturalnych.
Odpowiedź na kryzys klimatyczny wymaga mobilizacji całego systemu finansowego. Publiczne banki rozwoju odgrywają wiodącą rolę na tym froncie, ale nie są w stanie samodzielnie opracować kompleksowych ram i wyznaczyć ambitnych celów. Rozwiązania sa dostępne; musimy je wdrażać, zanim będzie za późno.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
US Vice President J.D. Vance's speech at this year's Munich Security Conference made it clear that the long postwar era of Atlanticism is over, and that Europeans now must take their sovereignty into their own hands. With ample resources to do so, all that is required is the collective political will.
explains what the European Union must do now that America has walked away from the transatlantic relationship.
Donald Trump has upended seven decades of US foreign policy in a matter of weeks, leaving global leaders aghast and bewildered. But while his actions may seem unparalleled, there is a precedent for his political blitzkrieg: Mao Zedong, who had an even more impressive penchant for chaos and disruption.
sees obvious and troubling parallels between the US president and Mao Zedong.
LOMÉ/BOGOTÁ - Wszędzie wokół nas widać niszczycielskie skutki globalnego ocieplenia. Niekontrolowane pożary pustoszą Amazonię. Podnoszący się poziom mórz grozi zatopieniem wysp na Pacyfiku. Susze i powodzie w Afryce oraz huragany i tajfuny na Karaibach i w Azji Południowo-Wschodniej są coraz częstsze i coraz bardziej intensywne. A jednak kraje najbardziej dotknięte kryzysem klimatycznym - prawie wszystkie z Globalnego Południa - mają jedne z najniższych emisji gazów cieplarnianych na świecie. Pomoc tym wrażliwym krajom w budowaniu odporności nie jest już teraz opcją do wyboru - jest to konieczność.
Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COP29) w Baku w Azerbejdżanie zakończyła się przyjęciem nowego zbiorowego celu ilościowego, w ramach którego kraje rozwinięte zobowiązały się do przekazania co najmniej 300 miliardów dolarów rocznie, a wszystkie podmioty zgodziły się zwiększyć publiczne i prywatne finansowanie dla krajów rozwijających się do 1,3 biliona dolarów rocznie do 2035 roku. Chociaż porozumienie z Baku spotkało się ze zrozumiałym sceptycyzmem, nie mamy innego wyjścia, jak tylko podwoić nasze wysiłki, aby osiągnąć te cele.
Publiczne banki rozwoju - zwłaszcza 27 członków Międzynarodowego Klubu Finansowania Rozwoju (IDFC, któremu współprzewodniczymy), ale także te w szerszej sieci tzw. Finance in Common - odegrają istotną rolę w osiągnięciu tych celów. Członkowie IDFC pochodzą z krajów rozwiniętych i rozwijających się, co pozwala nam przyjąć zrównoważony punkt widzenia. Poza kwestią tego, czy kwoty uzgodnione w Baku są wystarczające, uważamy, że głównym wyzwaniem związanym z finansowaniem działań na rzecz klimatu jest efektywność. Jakość finansowanych projektów, w ramach określonych przez paryskie porozumienie klimatyczne, umożliwi członkom IDFC i innym publicznym bankom rozwoju wniesienie jak największego wkładu w zrównoważoną transformację.
Jeszcze większym wyzwaniem - szczególnie w coraz bardziej podzielonym świecie - jest to, jak wykorzystać pełną siłę globalnego systemu finansowego do walki ze zmianami klimatu. Zwiększenie zielonych inwestycji przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeb krajów o niskich i średnich dochodach nie jest już wystarczające. Zamiast tego celem powinno być przekierowanie wszystkich przepływów finansowych na zieloną transformację w ramach dialogu z Szarm el-Szejk.
Osiągnięcie tego celu będzie wymagało pokonania trzech przeszkód. Po pierwsze, musimy zaprzestać finansowania projektów i sektorów, które nasilają globalne ocieplenie - jest to gigantyczne zadanie, biorąc pod uwagę, że większość przepływów finansowych pozostaje niezgodna z celami porozumienia paryskiego. Po drugie, musimy zacząć reagować na potrzeby krajów najbardziej narażonych na skutki zmian klimatu, gdzie działania adaptacyjne i łagodzące są chronicznie niedofinansowane. Oraz - co jest być może najważniejsze - potrzebujemy radykalnego przeglądu globalnej architektury finansowej.
Ta systemowa transformacja wymaga ścisłej współpracy między podmiotami publicznymi i prywatnymi. Ważną rolę do odegrania mają tu publiczne banki rozwoju. Mają one wyjątkową możliwość katalizowania zmian poprzez wpływanie na politykę publiczną, wzmacnianie lokalnego potencjału, wspieranie transformacji sektorowych i tworzenie warunków do mobilizacji kapitału prywatnego. Takie finansowanie ma kluczowe znaczenie dla zmniejszenia luki między zobowiązaniami ogłoszonymi w Baku a ogromnymi inwestycjami potrzebnymi do łagodzenia zmian klimatu i działań adaptacyjnych w krajach rozwijających się.
Winter Sale: Save 40% on a new PS subscription
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Podczas gdy członkowie IDFC znacząco zainwestowali w globalną transformację energetyczną, ich zdolność do zmian systemów finansowych krajowych oraz regionalnych może być ich największym atutem. Wspieranie rozwoju ambitnych krajowych programów klimatycznych, pomaganie przedsiębiorstwom czy społecznościom w realizacji ich planów transformacji oraz wzmacnianie potencjału lokalnych instytucji finansowych będzie miało większy dalekosiężny efekt niż jakakolwiek kwota bezpośrednich wydatków.
Aby uwolnić ten potencjał, należy spełnić kilka warunków. Po pierwsze, należy wzmocnić mandaty i modele biznesowe wszystkich publicznych banków rozwoju, aby odzwierciedlały te cele. Niezależnie od tego, czy banki te są wielostronne, krajowe czy regionalne, potrzebują środków do działania, co wymaga rozszerzenia ich bazy kapitałowej i ułatwienia im dostępu do zasobów koncesyjnych. Wreszcie, co z pewnością nie jest mniej ważne, musimy ustanowić globalne ramy odpowiedzialności, które klasyfikują przepływy finansowe zgodnie z ich wkładem w zieloną transformację gospodarczą. Pozwoliłoby to bankom rozwoju działać w sposób systematyczny i skoordynowany.
Takie podejście wykraczałoby poza tradycyjne kategorie finansowania działań związanych z klimatem. Oczywiście nadal konieczne będzie śledzenie bezpośrednich skutków finansowania działań związanych z klimatem i zapewnienie ich zgodności z porozumieniem paryskim. Musimy jednak również opracować nowe narzędzia, aby zidentyfikować i zachęcić do tego, co nazywamy „finansowaniem transformacyjnym”: interwencje, które ze względu na swój systemowy charakter lub efekty katalityczne pomagają przekierować znacznie większe przepływy finansowe na działania na rzecz klimatu. Mogłyby one obejmować usuwanie barier rynkowych, tworzenie dużych pul projektów bankowalnych oraz inne środki do zmian strukturalnych.
Odpowiedź na kryzys klimatyczny wymaga mobilizacji całego systemu finansowego. Publiczne banki rozwoju odgrywają wiodącą rolę na tym froncie, ale nie są w stanie samodzielnie opracować kompleksowych ram i wyznaczyć ambitnych celów. Rozwiązania sa dostępne; musimy je wdrażać, zanim będzie za późno.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer