MEXICO CITY - Een gezonde bevolking is zowel een oorzaak als een gevolg van economische groei en ontwikkeling. Maar om beide vandaag de dag te bereiken moeten beleidsmakers hun comfortzone verlaten. Een nieuwe reeks mondiale crises – waaronder pandemieën, klimaatverandering en toenemende honger –vraagt om een fundamentele heroverweging van de rol van de ministers van Financiën.
Wíj kunnen het weten. Als voormalige ministers van Financiën zijn wij van mening dat het macro-economisch beleid nu een veel grotere betrokkenheid bij de vakministeries vereist. De ministers van Financiën moeten met name beter in staat zijn de potentiële economische effecten van risico’s voor de volksgezondheid te beoordelen, belastingen in te voeren die de gezondheidsresultaten verbeteren, en begrotings- en regelgevingsbesluiten te nemen die verder gaan dan kortetermijnoverwegingen op het gebied van de overheidsfinanciën. Doen zij dit niet, dan zullen zij niet voorbereid zijn op de volgende gezondheids- en economische crisis.
De verwoestende economische gevolgen van de COVID-19-pandemie hebben aangetoond waarom ministers van Financiën moeten anticiperen op hun reacties op mondiale gezondheidsrisico’s. Verwacht wordt dat de pandemie tegen 2024 aan ruim vijftien miljoen mensen het leven zal hebben gekost, en de wereldeconomie ruim twaalf biljoen dollar aan gederfd bbp. Lockdowns die nog maar enkele jaren geleden ondenkbaar waren, hebben ertoe geleid ruim anderhalf miljard studenten te maken hebben gekregen met de sluiting van scholen en universiteiten, wat ernstige gevolgen op de lange termijn inhoudt voor een generatie kinderen en jonge volwassenen, vooral voor diegenen die geen toegang hebben tot effectief thuisonderwijs.
Simpel gezegd kan de economische impact van de huidige systemische gezondheidscrises zó groot zijn dat de ministers van Financiën er niet langer van uit kunnen gaan dat het nationaal en mondiaal gezondheidsbeleid, met name risico- en paraatheidsbeoordelingen voor verschillende schokken, het exclusieve domein zullen blijven van professionals uit de gezondheidssector. In plaats daarvan moeten de ministers van Financiën meer samenwerken met de gezondheidsleiders om de weerbaarheid van hun land tegen toekomstige crises te vergroten.
In veel landen heeft de minister van Financiën tot nu toe alleen de algemene begrotingen vastgesteld van de vakministeries die verantwoordelijk zijn voor de gezondheidszorg, en de uitvoering overgelaten aan de betrokken departementen. Evenzo hebben de dagelijkse eisen die aan de ministers van Volksgezondheid worden gesteld hen er vaak toe gebracht zich meer te richten op het beheer van openbare ziekenhuizen en gezondheidszorgfaciliteiten dan op de gezondheid van de bevolking, crisispreventie en paraatheid om te reageren. Deze nauwe opvatting van hun respectieve rollen heeft geleid tot suboptimale gezondheids- en economische resultaten.
Ministers van Financiën moeten derhalve directer worden betrokken bij de besluitvorming op sleutelgebieden die van invloed zijn op de volksgezondheid en de economische prestaties. Een multisectorale aanpak is van essentieel belang om de beleidslijnen en begrotingshoofdstukken te identificeren die gevolgen hebben voor de gezondheid op gebieden zoals water en sanitaire voorzieningen, voeding en sport, schone energie, onderwijs voor meisjes en schoolmaaltijdenprogramma’s.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Het afgelopen decennium heeft Zuid-Afrika bijvoorbeeld gratis en belastingvrij maandverband voor schoolmeisjes en vrouwen beschikbaar gesteld, heeft Chili etikettering van voedingsmiddelen ingevoerd en schoolvoedingsprogramma’s gewijzigd, en heeft Mexico suiker in melk in kinderdagverblijven afgeschaft. Uit deze voorbeelden blijkt dat de relatie financiën-gezondheidszorg het ritme aangeeft, maar dat bijdragen uit andere sectoren nodig zijn om de symfonie te voltooien.
Bovendien moet waar voor je geld centraal staan bij de overheidsfinanciering van de gezondheidszorg. Grotere efficiëntie moet hand in hand gaan met meer rechtvaardigheid. De discussie moet niet alleen gaan over kortetermijnbegrotingen, maar ook over gezamenlijk toezicht op de algehele doeltreffendheid van het gezondheidszorgstelsel door middel van betere aanbestedingen, beter financieel beheer en verantwoordingsmechanismen die ertoe moeten bijdragen dat met de middelen voor de gezondheidszorg op duurzame en billijke wijze specifieke resultaten kunnen worden bereikt.
Colombia heeft bijvoorbeeld prijscontroles in zijn gezondheidszorgsector ingevoerd, op basis van gegevens van de wereldmarkten. Mexico heeft de overheidsaankopen van geneesmiddelen geconsolideerd en automatisch geneesmiddelen toegelaten die reeds door Amerikaanse, Europese en Japanse toezichthoudende instanties waren goedgekeurd. Argentinië heeft op nationaal niveau een veilingsysteem ingevoerd om de bejaardenzorg kosteneffectief te maken. Zuid-Afrika en India streven gezamenlijk naar een ontheffing van de TRIPS-overeenkomst (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights) met betrekking tot de preventie, inperking en behandeling van COVID-19 om de tekortkomingen van de markt aan te pakken, met name de exorbitante kosten van essentiële collectieve goederen zoals massavaccinatie.
Afgezien van financiële overwegingen is het formuleren van het juiste overheidsbeleid en de juiste regelgeving van vitaal belang voor het bevorderen van een betere volksgezondheid. In dit verband kunnen de ministers van Financiën belastingen op ongezonde producten invoeren, de uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling in de gezondheidszorg verhogen, de mededingingsregels versterken om de prijzen van geneesmiddelen en medische apparatuur laag te houden, zorgen voor solide regels voor openbare en particuliere zorgverzekeraars, en de directe uitgaven van de huishoudens aan onzakelijke uitgaven binnen de perken houden.
Daartoe hebben Zuid-Afrika, Nigeria, Mexico en Gabon belastingen op met suiker gezoete dranken ingevoerd, hebben Argentinië en Colombia de tabaksaccijnzen verhoogd, en heeft Gabon een accijns op sigaretten ingesteld. Nigeria heeft een telefoonbelasting ingevoerd om de gezondheidszorg te financieren, en Zuid-Afrika is van plan heffingen op vaping en elektronische sigaretten in te voeren om het gebruik daarvan te ontmoedigen, met name onder jongeren.
Tot slot heeft de COVID-19-pandemie aangetoond dat mondiale gezondheidsproblemen niet alleen op nationaal niveau kunnen worden opgelost. Een nieuwe visie op de dialoog tussen de gezondheidssector en de economie moet ook inhouden dat het bestuur en de prestaties van internationale financiële en gezondheidsinstellingen opnieuw worden bekeken, en dat hun samenwerking wordt versterkt. Bovendien moeten deze organisaties preventie- en reactiecapaciteit op gezondheidscrises opnemen in hun macro-economische risicobeoordelingen.
De huidige wereldwijde crises vereisen dat beleidsmakers op het gebied van gezondheid en economie hun samenwerking op nationaal en internationaal niveau opnieuw uitvinden en versterken. Door in dit proces een centrale rol te spelen, kunnen de ministers van Financiën bijdragen tot een wereld die beter bestand is tegen toekomstige gezondheidsgerelateerde economische bedreigingen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
US Treasury Secretary Scott Bessent’s defense of President Donald Trump’s trade tariffs as a step toward “rebalancing” the US economy misses the point. While some economies, like China and Germany, need to increase domestic spending, the US needs to increase national saving.
thinks US Treasury Secretary Scott Bessent is neglecting the need for spending cuts in major federal programs.
China’s prolonged reliance on fiscal stimulus has distorted economic incentives, fueling a housing glut, a collapse in prices, and spiraling public debt. With further stimulus off the table, the only sustainable path is for the central government to relinquish more economic power to local governments and the private sector.
argues that the country’s problems can be traced back to its response to the 2008 financial crisis.
MEXICO CITY - Een gezonde bevolking is zowel een oorzaak als een gevolg van economische groei en ontwikkeling. Maar om beide vandaag de dag te bereiken moeten beleidsmakers hun comfortzone verlaten. Een nieuwe reeks mondiale crises – waaronder pandemieën, klimaatverandering en toenemende honger –vraagt om een fundamentele heroverweging van de rol van de ministers van Financiën.
Wíj kunnen het weten. Als voormalige ministers van Financiën zijn wij van mening dat het macro-economisch beleid nu een veel grotere betrokkenheid bij de vakministeries vereist. De ministers van Financiën moeten met name beter in staat zijn de potentiële economische effecten van risico’s voor de volksgezondheid te beoordelen, belastingen in te voeren die de gezondheidsresultaten verbeteren, en begrotings- en regelgevingsbesluiten te nemen die verder gaan dan kortetermijnoverwegingen op het gebied van de overheidsfinanciën. Doen zij dit niet, dan zullen zij niet voorbereid zijn op de volgende gezondheids- en economische crisis.
De verwoestende economische gevolgen van de COVID-19-pandemie hebben aangetoond waarom ministers van Financiën moeten anticiperen op hun reacties op mondiale gezondheidsrisico’s. Verwacht wordt dat de pandemie tegen 2024 aan ruim vijftien miljoen mensen het leven zal hebben gekost, en de wereldeconomie ruim twaalf biljoen dollar aan gederfd bbp. Lockdowns die nog maar enkele jaren geleden ondenkbaar waren, hebben ertoe geleid ruim anderhalf miljard studenten te maken hebben gekregen met de sluiting van scholen en universiteiten, wat ernstige gevolgen op de lange termijn inhoudt voor een generatie kinderen en jonge volwassenen, vooral voor diegenen die geen toegang hebben tot effectief thuisonderwijs.
Simpel gezegd kan de economische impact van de huidige systemische gezondheidscrises zó groot zijn dat de ministers van Financiën er niet langer van uit kunnen gaan dat het nationaal en mondiaal gezondheidsbeleid, met name risico- en paraatheidsbeoordelingen voor verschillende schokken, het exclusieve domein zullen blijven van professionals uit de gezondheidssector. In plaats daarvan moeten de ministers van Financiën meer samenwerken met de gezondheidsleiders om de weerbaarheid van hun land tegen toekomstige crises te vergroten.
In veel landen heeft de minister van Financiën tot nu toe alleen de algemene begrotingen vastgesteld van de vakministeries die verantwoordelijk zijn voor de gezondheidszorg, en de uitvoering overgelaten aan de betrokken departementen. Evenzo hebben de dagelijkse eisen die aan de ministers van Volksgezondheid worden gesteld hen er vaak toe gebracht zich meer te richten op het beheer van openbare ziekenhuizen en gezondheidszorgfaciliteiten dan op de gezondheid van de bevolking, crisispreventie en paraatheid om te reageren. Deze nauwe opvatting van hun respectieve rollen heeft geleid tot suboptimale gezondheids- en economische resultaten.
Ministers van Financiën moeten derhalve directer worden betrokken bij de besluitvorming op sleutelgebieden die van invloed zijn op de volksgezondheid en de economische prestaties. Een multisectorale aanpak is van essentieel belang om de beleidslijnen en begrotingshoofdstukken te identificeren die gevolgen hebben voor de gezondheid op gebieden zoals water en sanitaire voorzieningen, voeding en sport, schone energie, onderwijs voor meisjes en schoolmaaltijdenprogramma’s.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Het afgelopen decennium heeft Zuid-Afrika bijvoorbeeld gratis en belastingvrij maandverband voor schoolmeisjes en vrouwen beschikbaar gesteld, heeft Chili etikettering van voedingsmiddelen ingevoerd en schoolvoedingsprogramma’s gewijzigd, en heeft Mexico suiker in melk in kinderdagverblijven afgeschaft. Uit deze voorbeelden blijkt dat de relatie financiën-gezondheidszorg het ritme aangeeft, maar dat bijdragen uit andere sectoren nodig zijn om de symfonie te voltooien.
Bovendien moet waar voor je geld centraal staan bij de overheidsfinanciering van de gezondheidszorg. Grotere efficiëntie moet hand in hand gaan met meer rechtvaardigheid. De discussie moet niet alleen gaan over kortetermijnbegrotingen, maar ook over gezamenlijk toezicht op de algehele doeltreffendheid van het gezondheidszorgstelsel door middel van betere aanbestedingen, beter financieel beheer en verantwoordingsmechanismen die ertoe moeten bijdragen dat met de middelen voor de gezondheidszorg op duurzame en billijke wijze specifieke resultaten kunnen worden bereikt.
Colombia heeft bijvoorbeeld prijscontroles in zijn gezondheidszorgsector ingevoerd, op basis van gegevens van de wereldmarkten. Mexico heeft de overheidsaankopen van geneesmiddelen geconsolideerd en automatisch geneesmiddelen toegelaten die reeds door Amerikaanse, Europese en Japanse toezichthoudende instanties waren goedgekeurd. Argentinië heeft op nationaal niveau een veilingsysteem ingevoerd om de bejaardenzorg kosteneffectief te maken. Zuid-Afrika en India streven gezamenlijk naar een ontheffing van de TRIPS-overeenkomst (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights) met betrekking tot de preventie, inperking en behandeling van COVID-19 om de tekortkomingen van de markt aan te pakken, met name de exorbitante kosten van essentiële collectieve goederen zoals massavaccinatie.
Afgezien van financiële overwegingen is het formuleren van het juiste overheidsbeleid en de juiste regelgeving van vitaal belang voor het bevorderen van een betere volksgezondheid. In dit verband kunnen de ministers van Financiën belastingen op ongezonde producten invoeren, de uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling in de gezondheidszorg verhogen, de mededingingsregels versterken om de prijzen van geneesmiddelen en medische apparatuur laag te houden, zorgen voor solide regels voor openbare en particuliere zorgverzekeraars, en de directe uitgaven van de huishoudens aan onzakelijke uitgaven binnen de perken houden.
Daartoe hebben Zuid-Afrika, Nigeria, Mexico en Gabon belastingen op met suiker gezoete dranken ingevoerd, hebben Argentinië en Colombia de tabaksaccijnzen verhoogd, en heeft Gabon een accijns op sigaretten ingesteld. Nigeria heeft een telefoonbelasting ingevoerd om de gezondheidszorg te financieren, en Zuid-Afrika is van plan heffingen op vaping en elektronische sigaretten in te voeren om het gebruik daarvan te ontmoedigen, met name onder jongeren.
Tot slot heeft de COVID-19-pandemie aangetoond dat mondiale gezondheidsproblemen niet alleen op nationaal niveau kunnen worden opgelost. Een nieuwe visie op de dialoog tussen de gezondheidssector en de economie moet ook inhouden dat het bestuur en de prestaties van internationale financiële en gezondheidsinstellingen opnieuw worden bekeken, en dat hun samenwerking wordt versterkt. Bovendien moeten deze organisaties preventie- en reactiecapaciteit op gezondheidscrises opnemen in hun macro-economische risicobeoordelingen.
De huidige wereldwijde crises vereisen dat beleidsmakers op het gebied van gezondheid en economie hun samenwerking op nationaal en internationaal niveau opnieuw uitvinden en versterken. Door in dit proces een centrale rol te spelen, kunnen de ministers van Financiën bijdragen tot een wereld die beter bestand is tegen toekomstige gezondheidsgerelateerde economische bedreigingen.
Vertaling: Menno Grootveld