GENÈVE – Tot de meest schokkende beelden van de COVID-19-pandemie behoorden die van mensen die naar lucht snakten, niet in staat waren om te ademen, waarbij het zuurstofgehalte in hun bloed zo sterk was afgenomen dat sommigen stierven in ambulances die voor ziekenhuizen in de rij stonden. In rijkere landen was er een paniekerige haast om de capaciteit van de beademingsapparatuur uit te breiden teneinde het hoofd te kunnen bieden aan de golf van mensen met acute ademnood. In landen als India en Kenia was er een nog wanhopiger stormloop om zuurstofflessen te vinden voor dierbaren. In lage- en middeninkomenslanden beschikten negen van de tien ziekenhuizen niet over de apparatuur om zuurstoftherapie te geven.
Toen ze zagen dat mensen stierven door gebrek aan zuurstof, kwamen het Global Fund to Fight AIDS, Tuberculosis, and Malaria, Unitaid, USAID en andere wereldwijde organisaties in actie. Onder de paraplu van de Accelerator Access to COVID-19 Tools hebben we de Oxygen Emergency Taskforce opgericht om de noodreactie te coördineren, de toegang te verbreden en voorraden veilig te stellen. Sindsdien heeft de taskforce toegezien op een investering van ruim 1 miljard dollar voor zuurstofgerelateerde behoeften, voornamelijk via het Global Fund COVID-19 Response Mechanism (C19RM). Deze middelen zijn besteed aan de aanschaf van zuurstofcilinders en bulkopslagtanks, de installatie van zuurstofproductiemachines (bekend als ‘pressure swing adsorption’-installaties) en het aanbieden van gespecialiseerde training voor gezondheidswerkers.
Tragisch genoeg kwam deze reactie voor te veel mensen te laat, omdat de piek van de pandemie samenviel met een wereldwijd tekort aan zuurstofcilinders. Het duurt vele maanden om een ziekenhuis van een duurzame zuurstoftoevoer te voorzien, aangezien er geavanceerde apparatuur en leidingen moeten worden geïnstalleerd; en het opleiden van gezondheidswerkers om veilig zuurstof te leveren kan niet van de ene op de andere dag worden gedaan.
GENÈVE – Tot de meest schokkende beelden van de COVID-19-pandemie behoorden die van mensen die naar lucht snakten, niet in staat waren om te ademen, waarbij het zuurstofgehalte in hun bloed zo sterk was afgenomen dat sommigen stierven in ambulances die voor ziekenhuizen in de rij stonden. In rijkere landen was er een paniekerige haast om de capaciteit van de beademingsapparatuur uit te breiden teneinde het hoofd te kunnen bieden aan de golf van mensen met acute ademnood. In landen als India en Kenia was er een nog wanhopiger stormloop om zuurstofflessen te vinden voor dierbaren. In lage- en middeninkomenslanden beschikten negen van de tien ziekenhuizen niet over de apparatuur om zuurstoftherapie te geven.
Toen ze zagen dat mensen stierven door gebrek aan zuurstof, kwamen het Global Fund to Fight AIDS, Tuberculosis, and Malaria, Unitaid, USAID en andere wereldwijde organisaties in actie. Onder de paraplu van de Accelerator Access to COVID-19 Tools hebben we de Oxygen Emergency Taskforce opgericht om de noodreactie te coördineren, de toegang te verbreden en voorraden veilig te stellen. Sindsdien heeft de taskforce toegezien op een investering van ruim 1 miljard dollar voor zuurstofgerelateerde behoeften, voornamelijk via het Global Fund COVID-19 Response Mechanism (C19RM). Deze middelen zijn besteed aan de aanschaf van zuurstofcilinders en bulkopslagtanks, de installatie van zuurstofproductiemachines (bekend als ‘pressure swing adsorption’-installaties) en het aanbieden van gespecialiseerde training voor gezondheidswerkers.
Tragisch genoeg kwam deze reactie voor te veel mensen te laat, omdat de piek van de pandemie samenviel met een wereldwijd tekort aan zuurstofcilinders. Het duurt vele maanden om een ziekenhuis van een duurzame zuurstoftoevoer te voorzien, aangezien er geavanceerde apparatuur en leidingen moeten worden geïnstalleerd; en het opleiden van gezondheidswerkers om veilig zuurstof te leveren kan niet van de ene op de andere dag worden gedaan.