MARRAKESH – Wetlands, bossen, en oceanen absorberen en slaan koolstof op, wat ze een cruciaal goed maakt voor landen die de doelen voor het reduceren van CO2-uitstoot van het klimaatverdrag van Parijs willen bereiken. Dus hoe kunnen we ze het meest effectief gebruiken?
Het akkoord in Parijs werd afgelopen december door 196 regeringen ondertekend, en ging eerder deze maand in. Nu ontmoeten de deelnemers elkaar in Marrakesh, Marokko voor de jaarlijkse klimaatconferentie van de Verenigde Naties. Verschillende evenementen op de conferentie richten zich specifiek op hoe landen natuurlijke systemen kunnen gebruiken om aan hun CO2 doelstellingen te voldoen.
Terwijl de klimaatuitdaging gigantisch is, is de kans om duurzame ontwikkeling te accelereren en om een betere toekomst voor iedereen op de planeet te garanderen dit ook. Bij het akkoord van Parijs hebben regeringen zich geëngageerd om hun koolstofuitstoot drastisch te verminderen, om de opwarming van de aarde onder de 2 graden Celsius te houden. De ruime meerderheid van de ondertekenende landen hebben al nationale actieplannen gepresenteerd om dit doel te bereiken, en deze plannen zullen elk jaar ambitieuzer worden.
Deze zogenaamde Nationally Determined Contributions omvatten doelstellingen voor hernieuwbare energie en voorstellen voor duurzaam transport, energie efficiency, en onderwijs. Hiernaast zouden landen moeten overwegen om beleid door te voeren om hun natuurlijke kapitaal beter te beheren. De klimaatverdrag van Parijs zelf erkent de belangrijke rol die natuurlijke ecosystemen spelen in het beperken van de hoeveelheid koolstof in de atmosfeer, en regeringen zouden zulke krachtige gereedschappen niet moeten negeren.
Regeringen zullen actie moeten ondernemen om op mensvriendelijke manier bestaande ecosystemen te conserveren – en om beschadigde ecosystemen te herstellen en uit te breiden. Dit geldt in het bijzonder voor wetlands, die alle gebieden omvatten die seizoensgebonden of permanent bedekt zijn met water, zoals meren, overloopgebieden, veen, mangrove, en koraalriffen.
Vooral veengronden zijn belangrijk. Alhoewel ze maar 3% van de totale oppervlakte van de aarde beslaan, slaan ze twee keer zoveel koolstof op als alle bossen samen. De bodem van veengrond bestaat uit koolstof – in de vorm van gecomposteerd plantenmateriaal - dat zich duizenden jaren heeft opgestapeld; en wanneer veengebieden worden afgewaterd of verbrand, komt deze koolstof in de atmosfeer terecht. In feite brengt het afwateren van veengebieden zelfs twee keer zoveel koolstof in de atmosfeer als de vliegtuigindustrie doet.
In 2015 woedden er branden in de beboste veengebieden van Indonesië, die wereldwijd de zorgen aanwakkerden over de hoeveelheid koolstof die er vrij kwam in de atmosfeer, de enorme effecten op de gezondheid nog daargelaten. De regering van Indonesië schat dat branden op veengronden en ontbossing alleen al verantwoordelijk zijn voor meer dan 60% van de uitstoot van broeikasgassen van het land.
Het conserveren en herstellen van veengebieden zou de wereldwijde uitstoot van CO2 significant verminderen, en dat is de reden dat het Nordic Council of Ministers in 2015 heeft toegezegd om de veengronden van de regio te beschermen. Bijna de helft van de veengebieden van de Scandinavische landen is verloren gegaan en deze achteruitgang van ecosystemen draagt bij aan 25% van hun totale koolstofuitstoot.
Het akkoord van Parijs werd in minder dan een jaar in gang gezet. Dit geeft aan dat er een mondiaal momentum bestaat voor concrete actie om de oorzaken van klimaatverandering aan te pakken, zowel als zijn effecten, met desastreuze overstromingen, watertekorten, en droogtes die al veel landen treffen.
Dit gevoel van urgentie is geen verrassing. Volgens VN-Water zijn 90% van alle natuurlijke dreigingen water-gerelateerd, en zullen deze in frequentie en intensiteit groeien terwijl de klimaatverandering verergert. Maar natuurlijke systemen kunnen ze verzachten: wetlands fungeren als sponzen die overstromingen tegen gaan en het doorzetten van droogtes vertragen, en mangroven, zoutvlakten, en koraalriffen fungeren allemaal als buffers tegen stormvloeden. En wetlands, oceanen, en bossen doen nog veel meer dan slechts het absorberen en opslaan van koolstof; ze zorgen ook voor zoet water, en zijn een voedselbron voor bijna drie miljard mensen.
Er bestaat een kant en klaar platform dat landen kunnen gebruiken voor hun toekomstige inspanningen in het conserveren van wetlands. De Ramsar Convention on Wetlands, een intergouvernementeel verdrag waaronder 169 landen zich hebben geëngageerd om hun wetlands te conserveren en duurzaam te beheren is een ideaal vehikel om ze te helpen hun CO2-reductie doelstellingen te behalen, zowel als te voldoen aan de Sustainable Development Goals voor 2030.
Het lange termijn doel van het klimaatverdrag van Parijs is om klimaatneutraliteit te bereiken – dit wil zeggen geen netto koolstofuitstoot – in de tweede helft van deze eeuw. Klimaatneutraliteit is nodig om de opwarming van de aarde beneden de twee graden te houden; om dit te bereiken moeten we de uitstoot verlagen tot het niveau dat deze volledig en met gemak kan worden opgenomen door de natuur. Dit was miljoenen jaren de natuurlijke cyclus totdat de antropomorfe klimaatverandering begon.
Klimaatneutraliteit kan bereikt worden door politieke wil, visionair beleid, nieuwe groene technologieën en bronnen van schone energie, en een verschuiving van biljoenen dollars in investeringen richting duurzame economische sectoren en infrastructuur. In toevoeging vereist het succes van deze maatregelen rendabele investeringen in inspanningen toto natuurbehoud en de uitbreiding van natuurlijk kapitaal. Alleen natuurlijke systemen zoals wetlands en bossen kunnen echt succes - en een schone en welvarende toekomst – garanderen.
Vertaling Melle Trap
MARRAKESH – Wetlands, bossen, en oceanen absorberen en slaan koolstof op, wat ze een cruciaal goed maakt voor landen die de doelen voor het reduceren van CO2-uitstoot van het klimaatverdrag van Parijs willen bereiken. Dus hoe kunnen we ze het meest effectief gebruiken?
Het akkoord in Parijs werd afgelopen december door 196 regeringen ondertekend, en ging eerder deze maand in. Nu ontmoeten de deelnemers elkaar in Marrakesh, Marokko voor de jaarlijkse klimaatconferentie van de Verenigde Naties. Verschillende evenementen op de conferentie richten zich specifiek op hoe landen natuurlijke systemen kunnen gebruiken om aan hun CO2 doelstellingen te voldoen.
Terwijl de klimaatuitdaging gigantisch is, is de kans om duurzame ontwikkeling te accelereren en om een betere toekomst voor iedereen op de planeet te garanderen dit ook. Bij het akkoord van Parijs hebben regeringen zich geëngageerd om hun koolstofuitstoot drastisch te verminderen, om de opwarming van de aarde onder de 2 graden Celsius te houden. De ruime meerderheid van de ondertekenende landen hebben al nationale actieplannen gepresenteerd om dit doel te bereiken, en deze plannen zullen elk jaar ambitieuzer worden.
Deze zogenaamde Nationally Determined Contributions omvatten doelstellingen voor hernieuwbare energie en voorstellen voor duurzaam transport, energie efficiency, en onderwijs. Hiernaast zouden landen moeten overwegen om beleid door te voeren om hun natuurlijke kapitaal beter te beheren. De klimaatverdrag van Parijs zelf erkent de belangrijke rol die natuurlijke ecosystemen spelen in het beperken van de hoeveelheid koolstof in de atmosfeer, en regeringen zouden zulke krachtige gereedschappen niet moeten negeren.
Regeringen zullen actie moeten ondernemen om op mensvriendelijke manier bestaande ecosystemen te conserveren – en om beschadigde ecosystemen te herstellen en uit te breiden. Dit geldt in het bijzonder voor wetlands, die alle gebieden omvatten die seizoensgebonden of permanent bedekt zijn met water, zoals meren, overloopgebieden, veen, mangrove, en koraalriffen.
Vooral veengronden zijn belangrijk. Alhoewel ze maar 3% van de totale oppervlakte van de aarde beslaan, slaan ze twee keer zoveel koolstof op als alle bossen samen. De bodem van veengrond bestaat uit koolstof – in de vorm van gecomposteerd plantenmateriaal - dat zich duizenden jaren heeft opgestapeld; en wanneer veengebieden worden afgewaterd of verbrand, komt deze koolstof in de atmosfeer terecht. In feite brengt het afwateren van veengebieden zelfs twee keer zoveel koolstof in de atmosfeer als de vliegtuigindustrie doet.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
In 2015 woedden er branden in de beboste veengebieden van Indonesië, die wereldwijd de zorgen aanwakkerden over de hoeveelheid koolstof die er vrij kwam in de atmosfeer, de enorme effecten op de gezondheid nog daargelaten. De regering van Indonesië schat dat branden op veengronden en ontbossing alleen al verantwoordelijk zijn voor meer dan 60% van de uitstoot van broeikasgassen van het land.
Het conserveren en herstellen van veengebieden zou de wereldwijde uitstoot van CO2 significant verminderen, en dat is de reden dat het Nordic Council of Ministers in 2015 heeft toegezegd om de veengronden van de regio te beschermen. Bijna de helft van de veengebieden van de Scandinavische landen is verloren gegaan en deze achteruitgang van ecosystemen draagt bij aan 25% van hun totale koolstofuitstoot.
Het akkoord van Parijs werd in minder dan een jaar in gang gezet. Dit geeft aan dat er een mondiaal momentum bestaat voor concrete actie om de oorzaken van klimaatverandering aan te pakken, zowel als zijn effecten, met desastreuze overstromingen, watertekorten, en droogtes die al veel landen treffen.
Dit gevoel van urgentie is geen verrassing. Volgens VN-Water zijn 90% van alle natuurlijke dreigingen water-gerelateerd, en zullen deze in frequentie en intensiteit groeien terwijl de klimaatverandering verergert. Maar natuurlijke systemen kunnen ze verzachten: wetlands fungeren als sponzen die overstromingen tegen gaan en het doorzetten van droogtes vertragen, en mangroven, zoutvlakten, en koraalriffen fungeren allemaal als buffers tegen stormvloeden. En wetlands, oceanen, en bossen doen nog veel meer dan slechts het absorberen en opslaan van koolstof; ze zorgen ook voor zoet water, en zijn een voedselbron voor bijna drie miljard mensen.
Er bestaat een kant en klaar platform dat landen kunnen gebruiken voor hun toekomstige inspanningen in het conserveren van wetlands. De Ramsar Convention on Wetlands, een intergouvernementeel verdrag waaronder 169 landen zich hebben geëngageerd om hun wetlands te conserveren en duurzaam te beheren is een ideaal vehikel om ze te helpen hun CO2-reductie doelstellingen te behalen, zowel als te voldoen aan de Sustainable Development Goals voor 2030.
Het lange termijn doel van het klimaatverdrag van Parijs is om klimaatneutraliteit te bereiken – dit wil zeggen geen netto koolstofuitstoot – in de tweede helft van deze eeuw. Klimaatneutraliteit is nodig om de opwarming van de aarde beneden de twee graden te houden; om dit te bereiken moeten we de uitstoot verlagen tot het niveau dat deze volledig en met gemak kan worden opgenomen door de natuur. Dit was miljoenen jaren de natuurlijke cyclus totdat de antropomorfe klimaatverandering begon.
Klimaatneutraliteit kan bereikt worden door politieke wil, visionair beleid, nieuwe groene technologieën en bronnen van schone energie, en een verschuiving van biljoenen dollars in investeringen richting duurzame economische sectoren en infrastructuur. In toevoeging vereist het succes van deze maatregelen rendabele investeringen in inspanningen toto natuurbehoud en de uitbreiding van natuurlijk kapitaal. Alleen natuurlijke systemen zoals wetlands en bossen kunnen echt succes - en een schone en welvarende toekomst – garanderen.
Vertaling Melle Trap