CAMBRIDGE – Nu de wereld op koers ligt voor een opwarming van ruim 1,5° Celsius de komende tien jaar kunnen we verwachten dat de klimaatrisico’s zullen toenemen, waardoor miljoenen mensen meer honger zullen lijden, voor biljoenen dollars schade zal worden aangericht en de landen die het minst aan het probleem hebben bijgedragen onevenredig zwaar zullen worden getroffen. Erger nog, er staat een wereldwijde biodiversiteitscrisis voor de deur: ecosystemen worden uitgehold tot het punt van instorting en het uitsterven van soorten versnelt in een angstaanjagend tempo. Ook hier worden de armen onevenredig hard getroffen.
Om deze dubbele crisis aan te pakken in het tempo en op de schaal die nodig zijn, moet de internationale gemeenschap haar benadering wijzigen. Van oudsher werd er afzonderlijk onderhandeld over mondiale overeenkomsten om de klimaatverandering en het biodiversiteitsverlies te bestrijden, hoewel de twee kwesties nauw met elkaar verbonden zijn. Bovendien werd het proces ontsierd door structurele verschillen, machtsonevenwichtigheden, en het laten prevaleren van nationale en commerciële belangen boven het algemeen belang.
Noch menselijke samenlevingen, noch de natuurlijke systemen die hen ondersteunen, werken optimaal als ze van elkaar gescheiden zijn. Complexe, dynamische en op elkaar inwerkende problemen vragen om oplossingen die gebaseerd zijn op systeemdenken en het volledig in kaart brengen van alle gegevens. Maar de relevante datasets zijn enorm en veranderen voortdurend. We kunnen daar onmogelijk op eigen houtje doorheen navigeren. We hebben een copiloot nodig.
CAMBRIDGE – Nu de wereld op koers ligt voor een opwarming van ruim 1,5° Celsius de komende tien jaar kunnen we verwachten dat de klimaatrisico’s zullen toenemen, waardoor miljoenen mensen meer honger zullen lijden, voor biljoenen dollars schade zal worden aangericht en de landen die het minst aan het probleem hebben bijgedragen onevenredig zwaar zullen worden getroffen. Erger nog, er staat een wereldwijde biodiversiteitscrisis voor de deur: ecosystemen worden uitgehold tot het punt van instorting en het uitsterven van soorten versnelt in een angstaanjagend tempo. Ook hier worden de armen onevenredig hard getroffen.
Om deze dubbele crisis aan te pakken in het tempo en op de schaal die nodig zijn, moet de internationale gemeenschap haar benadering wijzigen. Van oudsher werd er afzonderlijk onderhandeld over mondiale overeenkomsten om de klimaatverandering en het biodiversiteitsverlies te bestrijden, hoewel de twee kwesties nauw met elkaar verbonden zijn. Bovendien werd het proces ontsierd door structurele verschillen, machtsonevenwichtigheden, en het laten prevaleren van nationale en commerciële belangen boven het algemeen belang.
Noch menselijke samenlevingen, noch de natuurlijke systemen die hen ondersteunen, werken optimaal als ze van elkaar gescheiden zijn. Complexe, dynamische en op elkaar inwerkende problemen vragen om oplossingen die gebaseerd zijn op systeemdenken en het volledig in kaart brengen van alle gegevens. Maar de relevante datasets zijn enorm en veranderen voortdurend. We kunnen daar onmogelijk op eigen houtje doorheen navigeren. We hebben een copiloot nodig.