BOSTON – Het akelige verhaal van de levensbedreigende complicaties van tennisster Serena Williams na de geboorte van haar dochter herinnert ons aan het feit dat bevallen potentieel dodelijk is voor elke vrouw of baby. Williams kreeg een longembolie – een bloedprop in haar longen. Nadat ze voor zichzelf op had moeten komen ontving ze de levensreddende zorg die ze nodig had. Miljoenen andere vrouwen over de hele wereld ontvangen deze niet.
Elk jaar sterven er meer dan 5,6 miljoen vrouwen en baby’s tijdens de zwangerschap, geboorte, of eerste levensmaand. Laagwaardige zorg tijdens de eerste 48 uur na de geboorte is in het bijzonder een van de grootste oorzaken van geboorte-gerelateerd lijden en sterven. Deze sterfgevallen verwoesten families en gemeenschappen. En wat deze tragedie nog verergert is dat ze vrijwel geheel te voorkomen zijn; 99% van de sterfgevallen bij moeders en 80% van de sterfgevallen bij pasgeboren baby’s kan met juiste zorg voorkomen worden.
We weten immers wat vrouwen en baby’s rond de geboorte doden kan. De grootste moordenaars van vrouwen zijn bloedingen, sepsis, obstructie tijdens de bevalling, en eclampsie. Voor pasgeboren baby zijn de grootste risico’s verstikking (moeilijkheden met de ademhaling), vroeggeboorte, en infectie. Hoe deze doodsoorzaken in te schatten, te behandelen, en te voorkomen weten we al tientallen jaren. In veel gevallen kunnen simpele handelingen zoals handenwassen, huid-op-huid opwarming van de baby, of het bestrijden van een hoge bloeddruk het grote verschil maken.
Mondiaal gezien is de geboorte verplaatst van thuis naar medische voorzieningen waar een ervaren arts veiliger zorg kan bieden. Dit zou betere zorg en betere resultaten moeten betekenen. Op veel plaatsen echter heeft het aanmoedigen van vrouwen om te baren in klinieken in plaats van thuis niet geresulteerd in een lager sterftecijfer. Op te veel plekken zijn klinieken echter niet in staat om maar de meest basale zorg aan te bieden – zoals het monitoren van de bloedruk van een vrouw – en hebben vrouwen te maken met gebrek aan privacy, onhygiënische omstandigheden, en zelfs misbruik door de staf.
De vooruitgang in de reductie van sterfte bij moeders en baby’s, zo is inmiddels helder, vereist het verbeteren en versterken van de zorgcapaciteit en -kwaliteit in voorzieningen voor eerstelijnszorg die diensten voor baren en verlossen aanbieden. Maar hoe dan?
De afgelopen drie jaar hebben we een van de grootste onderzoeken ooit naar moeders en pasgeborenen ondernomen in de Indiase staat Uttar Pradesh om uit te vinden of we het aantal sterfgevallen konden verminderen door het verbeteren van de zorg in voorzieningen in de frontlijn. Deze voorzieningen, waar de meeste moeders bevallen, hadden gemiddeld drie à vier bevallingen per dag, waarvan de meeste werden begeleid door verpleegsters. We vonden dat in de gemiddelde frontlijn-voorziening in minder dan 1% van de geboorten goed de handen gewassen werd, en dat slechts 25% van de vrouwen de juiste medicatie ontving om postnatale bloedingen te voorkomen. In totaal ontbraken er elf van de achttien essentiële handelingen bij de geboorte.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Om de prestaties en uitkomsten te verbeteren hebben we geen staf berispt of ontslagen. De problemen kwamen meestal voort uit gebrek aan de organisatie en coördinatie die moeten garanderen dat de staf de voorraden, training, en supervisie ontvangt die ze nodig hebben. Er bestond nog geen bewezen methode die grootschalig verschil maakte. Maar we hadden een theorie dat het coachen van teams om cruciale praktijken te implementeren zou helpen. We leidden een groep verpleegsters en artsen op om verloskundigen en managers te coachen om de cruciale basisvoorwaarden die te vinden zijn in de Safe Childbirth Checklist van de Wereldgezondheidsorganisatie in praktijk te brengen: voldoende voorraden en stappen om infectie te voorkomen, de identificatie en behandeling van een hoge bloeddruk om eclampsie te voorkomen, en de juiste medicatie om bloedingen te voorkomen.
Het resultaat was een aanzienlijke vooruitgang, maar deze was nog steeds niet afdoende. We namen een opmerkelijke vooruitgang in de zorg waar. Verloskundigen die eerder slechts zeven van de bekende achttien levensreddende stappen tijdens de bevalling beheersten voerden er nu dertien uit. We lieten zien dat het mogelijk is om de kwaliteit van de zorg in een omgeving met weinig hulpmiddelen significant te verbeteren. Toch toonden de resultaten ook aan dat we nog meer moesten doen om een grootschalige reductie in de sterftecijfers te bewerkstelligen.
Deze inspanning kan zwaar en ontmoedigend zijn. Effectieve zorgsystemen moeten in staat zijn om vrijwel alle lacunes in de zorg op te vullen, waaronder in voorraden en apparatuur, basisvaardigheden en capaciteiten, en de communicatie en verbintenissen met zorgfaciliteiten voor zieke moeders en baby’s van een hoger niveau. De relaties tussen klinische voorlopers en aanbieders in de frontlijn, en tussen aanbieders en de families die ze bedienen, moeten respectvol en ondersteunend zijn. Er bestaan hier geen sluiproutes, en dit geldt overal ter wereld, of het nou in Florida is waar Williams baarde, of in Uttar Pradesh waar we het BetterBirth programma uitvoerden.
Hoe we tot een standaard gaan komen? Wij denken dat het antwoord niet fundamenteel zal verschillen van wat we al uitgeprobeerd hebben. We moeten mechanismes opzetten om de lacunes bij elke faciliteit te identificeren en om directie en staf te coachen om deze op te vullen. Maar ondanks dat onze basischecklist doelstellingen voor verbetering omvat en als gereedschap kan dienen om mensen te organiseren en te herinneren aan deze cruciale stappen hebben we geobserveerd dat er meer nodig is om verandering te accelereren, waaronder financiële middelen, politieke wil, en de toewijding van leiders, aanbieders, en gemeenschap om vooruitgang te eisen.
We zijn nu dichter dan ooit tevoren bij het dichten van de gaten die verantwoordelijk zijn voor de meeste sterfgevallen onder moeders en pasgeborenen. We weten dat zich bij vrouwen overal ter wereld complicaties tijdens de bevalling kunnen voordoen. Het goede nieuws is dat we ook weten wat er nodig is om het baren van een kind veiliger te maken. Om de gezondheid en het welbevinden van moeders en hun pasgeboren baby’s te vergroten moeten we die kennis in elke medische voorziening ter wereld naar realiteit weten te vertalen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Israeli Prime Minister Binyamin Netanyahu's decision to fire the country's internal security chief has raised suspicions, given that the move comes just after the launch of an investigation into a new scandal involving his own aides. Israelis are right to worry that they could now be heading for a constitutional crisis.
explains the latest scandal to hit Israel's increasingly illiberal, norm-breaking government.
The Global South is increasingly at risk of growing old before becoming rich, which implies huge social and economic costs. To avert this outcome, the Hevolution Foundation, a nonprofit backed by the Saudi royal family, has begun to support research focused on lengthening healthspans – the period of life spent in good health.
explains why increasing “healthspans” to match lifespans is a moral and economic imperative.
BOSTON – Het akelige verhaal van de levensbedreigende complicaties van tennisster Serena Williams na de geboorte van haar dochter herinnert ons aan het feit dat bevallen potentieel dodelijk is voor elke vrouw of baby. Williams kreeg een longembolie – een bloedprop in haar longen. Nadat ze voor zichzelf op had moeten komen ontving ze de levensreddende zorg die ze nodig had. Miljoenen andere vrouwen over de hele wereld ontvangen deze niet.
Elk jaar sterven er meer dan 5,6 miljoen vrouwen en baby’s tijdens de zwangerschap, geboorte, of eerste levensmaand. Laagwaardige zorg tijdens de eerste 48 uur na de geboorte is in het bijzonder een van de grootste oorzaken van geboorte-gerelateerd lijden en sterven. Deze sterfgevallen verwoesten families en gemeenschappen. En wat deze tragedie nog verergert is dat ze vrijwel geheel te voorkomen zijn; 99% van de sterfgevallen bij moeders en 80% van de sterfgevallen bij pasgeboren baby’s kan met juiste zorg voorkomen worden.
We weten immers wat vrouwen en baby’s rond de geboorte doden kan. De grootste moordenaars van vrouwen zijn bloedingen, sepsis, obstructie tijdens de bevalling, en eclampsie. Voor pasgeboren baby zijn de grootste risico’s verstikking (moeilijkheden met de ademhaling), vroeggeboorte, en infectie. Hoe deze doodsoorzaken in te schatten, te behandelen, en te voorkomen weten we al tientallen jaren. In veel gevallen kunnen simpele handelingen zoals handenwassen, huid-op-huid opwarming van de baby, of het bestrijden van een hoge bloeddruk het grote verschil maken.
Mondiaal gezien is de geboorte verplaatst van thuis naar medische voorzieningen waar een ervaren arts veiliger zorg kan bieden. Dit zou betere zorg en betere resultaten moeten betekenen. Op veel plaatsen echter heeft het aanmoedigen van vrouwen om te baren in klinieken in plaats van thuis niet geresulteerd in een lager sterftecijfer. Op te veel plekken zijn klinieken echter niet in staat om maar de meest basale zorg aan te bieden – zoals het monitoren van de bloedruk van een vrouw – en hebben vrouwen te maken met gebrek aan privacy, onhygiënische omstandigheden, en zelfs misbruik door de staf.
De vooruitgang in de reductie van sterfte bij moeders en baby’s, zo is inmiddels helder, vereist het verbeteren en versterken van de zorgcapaciteit en -kwaliteit in voorzieningen voor eerstelijnszorg die diensten voor baren en verlossen aanbieden. Maar hoe dan?
De afgelopen drie jaar hebben we een van de grootste onderzoeken ooit naar moeders en pasgeborenen ondernomen in de Indiase staat Uttar Pradesh om uit te vinden of we het aantal sterfgevallen konden verminderen door het verbeteren van de zorg in voorzieningen in de frontlijn. Deze voorzieningen, waar de meeste moeders bevallen, hadden gemiddeld drie à vier bevallingen per dag, waarvan de meeste werden begeleid door verpleegsters. We vonden dat in de gemiddelde frontlijn-voorziening in minder dan 1% van de geboorten goed de handen gewassen werd, en dat slechts 25% van de vrouwen de juiste medicatie ontving om postnatale bloedingen te voorkomen. In totaal ontbraken er elf van de achttien essentiële handelingen bij de geboorte.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Om de prestaties en uitkomsten te verbeteren hebben we geen staf berispt of ontslagen. De problemen kwamen meestal voort uit gebrek aan de organisatie en coördinatie die moeten garanderen dat de staf de voorraden, training, en supervisie ontvangt die ze nodig hebben. Er bestond nog geen bewezen methode die grootschalig verschil maakte. Maar we hadden een theorie dat het coachen van teams om cruciale praktijken te implementeren zou helpen. We leidden een groep verpleegsters en artsen op om verloskundigen en managers te coachen om de cruciale basisvoorwaarden die te vinden zijn in de Safe Childbirth Checklist van de Wereldgezondheidsorganisatie in praktijk te brengen: voldoende voorraden en stappen om infectie te voorkomen, de identificatie en behandeling van een hoge bloeddruk om eclampsie te voorkomen, en de juiste medicatie om bloedingen te voorkomen.
Het resultaat was een aanzienlijke vooruitgang, maar deze was nog steeds niet afdoende. We namen een opmerkelijke vooruitgang in de zorg waar. Verloskundigen die eerder slechts zeven van de bekende achttien levensreddende stappen tijdens de bevalling beheersten voerden er nu dertien uit. We lieten zien dat het mogelijk is om de kwaliteit van de zorg in een omgeving met weinig hulpmiddelen significant te verbeteren. Toch toonden de resultaten ook aan dat we nog meer moesten doen om een grootschalige reductie in de sterftecijfers te bewerkstelligen.
Deze inspanning kan zwaar en ontmoedigend zijn. Effectieve zorgsystemen moeten in staat zijn om vrijwel alle lacunes in de zorg op te vullen, waaronder in voorraden en apparatuur, basisvaardigheden en capaciteiten, en de communicatie en verbintenissen met zorgfaciliteiten voor zieke moeders en baby’s van een hoger niveau. De relaties tussen klinische voorlopers en aanbieders in de frontlijn, en tussen aanbieders en de families die ze bedienen, moeten respectvol en ondersteunend zijn. Er bestaan hier geen sluiproutes, en dit geldt overal ter wereld, of het nou in Florida is waar Williams baarde, of in Uttar Pradesh waar we het BetterBirth programma uitvoerden.
Hoe we tot een standaard gaan komen? Wij denken dat het antwoord niet fundamenteel zal verschillen van wat we al uitgeprobeerd hebben. We moeten mechanismes opzetten om de lacunes bij elke faciliteit te identificeren en om directie en staf te coachen om deze op te vullen. Maar ondanks dat onze basischecklist doelstellingen voor verbetering omvat en als gereedschap kan dienen om mensen te organiseren en te herinneren aan deze cruciale stappen hebben we geobserveerd dat er meer nodig is om verandering te accelereren, waaronder financiële middelen, politieke wil, en de toewijding van leiders, aanbieders, en gemeenschap om vooruitgang te eisen.
We zijn nu dichter dan ooit tevoren bij het dichten van de gaten die verantwoordelijk zijn voor de meeste sterfgevallen onder moeders en pasgeborenen. We weten dat zich bij vrouwen overal ter wereld complicaties tijdens de bevalling kunnen voordoen. Het goede nieuws is dat we ook weten wat er nodig is om het baren van een kind veiliger te maken. Om de gezondheid en het welbevinden van moeders en hun pasgeboren baby’s te vergroten moeten we die kennis in elke medische voorziening ter wereld naar realiteit weten te vertalen.
Vertaling Melle Trap