WASHINGTON, DC – Om de ontwikkeling te bevorderen en de klimaatverandering tegen te gaan, zullen opkomende economieën en ontwikkelingslanden (EMDEʼs) de komende decennia enorme bedragen moeten investeren in groene infrastructuur. Maar veel van deze landen hebben een beperkte begrotingsruimte, vooral na de schokken van de afgelopen jaren. Om in de infrastructuurbehoeften van de EMDEʼs te voorzien, moeten we dus overtollige particuliere besparingen in de geavanceerde economieën mobiliseren. De vraag is hoe.
De eerste stap om een brug te slaan tussen particuliere besparingen en infrastructuurinvesteringen in de EMDE-landen is inzicht verkrijgen in de behoeften van beleggers. Institutionele beleggers hebben, net als alle andere soorten schuld- en aandelenbeleggers, hun eigen drijfveren, beperkingen en doelstellingen, die allemaal bepalend zijn voor de toewijzing van middelen, waaronder het soort projecten (greenfield vs. brownfield) dat zij steunen, waar en in welk stadium van de projectcyclus (ontwikkeling, bouw of exploitatie). Ontoereikende risicodekking, gebrek aan gegevens en de heterogeniteit van projectstructuren, toezichtkaders en contractuele normen kunnen allemaal een belemmering vormen voor beleggingen.
De uitdaging bestaat erin ʻaantrekkelijke investeringsmogelijkhedenʼ te definiëren en beleggers daar op een meer systematische manier aan te verbinden. Centraal in deze inspanning moet staan het aanbieden van een breed scala aan goed gestructureerde beleggingsproducten, die zijn toegesneden op verschillende soorten institutionele beleggers en hun respectieve risico-rendementsprofielen. Institutionele beleggers (zoals pensioenfondsen) zouden bijvoorbeeld geneigd kunnen zijn om in eerdere stadia van een project (vóór de exploitatie) deel te nemen als de herfinancieringsrisicoʼs zijn gedekt en het bouwrisico is aangepakt.
WASHINGTON, DC – Om de ontwikkeling te bevorderen en de klimaatverandering tegen te gaan, zullen opkomende economieën en ontwikkelingslanden (EMDEʼs) de komende decennia enorme bedragen moeten investeren in groene infrastructuur. Maar veel van deze landen hebben een beperkte begrotingsruimte, vooral na de schokken van de afgelopen jaren. Om in de infrastructuurbehoeften van de EMDEʼs te voorzien, moeten we dus overtollige particuliere besparingen in de geavanceerde economieën mobiliseren. De vraag is hoe.
De eerste stap om een brug te slaan tussen particuliere besparingen en infrastructuurinvesteringen in de EMDE-landen is inzicht verkrijgen in de behoeften van beleggers. Institutionele beleggers hebben, net als alle andere soorten schuld- en aandelenbeleggers, hun eigen drijfveren, beperkingen en doelstellingen, die allemaal bepalend zijn voor de toewijzing van middelen, waaronder het soort projecten (greenfield vs. brownfield) dat zij steunen, waar en in welk stadium van de projectcyclus (ontwikkeling, bouw of exploitatie). Ontoereikende risicodekking, gebrek aan gegevens en de heterogeniteit van projectstructuren, toezichtkaders en contractuele normen kunnen allemaal een belemmering vormen voor beleggingen.
De uitdaging bestaat erin ʻaantrekkelijke investeringsmogelijkhedenʼ te definiëren en beleggers daar op een meer systematische manier aan te verbinden. Centraal in deze inspanning moet staan het aanbieden van een breed scala aan goed gestructureerde beleggingsproducten, die zijn toegesneden op verschillende soorten institutionele beleggers en hun respectieve risico-rendementsprofielen. Institutionele beleggers (zoals pensioenfondsen) zouden bijvoorbeeld geneigd kunnen zijn om in eerdere stadia van een project (vóór de exploitatie) deel te nemen als de herfinancieringsrisicoʼs zijn gedekt en het bouwrisico is aangepakt.