GENÈVE – Er klonk een wereldwijde zucht van verlichting toen de Wereldgezondheidsorganisatie in mei 2023 verklaarde dat COVID-19 niet langer een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang was. Maar er is geen ruimte voor zelfgenoegzaamheid. De pandemie was een urgente waarschuwing aangaande zwakke gezondheidszorgsystemen en heeft gediend als een prikkel om ze te versterken in de aanloop naar een mogelijke nieuwe variant of de opkomst van een nieuwe ziekteverwekker.
Vooral de uitdagingen van de vaccinverstrekking hebben inzicht gegeven in wat tot een succesvolle gezondheidszorgcampagne kan leiden. Met name de lagere-inkomenslanden lieten zien hoe je mensen kunt bereiken waar ze zijn door gebruik te maken van innovatieve en op maat gesneden benaderingen, die vaak samenwerking vereisten tussen nationale overheden, lokale organisaties en kwetsbare gemeenschappen. Hun ervaring biedt cruciale lessen nu de wereld zich voorbereidt op de volgende pandemie.
Net als hun rijkere tegenhangers moesten de lagere-inkomenslanden hun volwassen bevolking zo snel mogelijk tegen COVID-19 vaccineren. Dat betekende dat ze bredere bevolkingsgroepen moesten bereiken dan hun bestaande kindervaccinatieprogramma’s aankonden, terwijl ze zich ook moesten richten op degenen met de grootste nood: gezondheidswerkers, mensen met immunodeficiëntie en ouderen.
GENÈVE – Er klonk een wereldwijde zucht van verlichting toen de Wereldgezondheidsorganisatie in mei 2023 verklaarde dat COVID-19 niet langer een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang was. Maar er is geen ruimte voor zelfgenoegzaamheid. De pandemie was een urgente waarschuwing aangaande zwakke gezondheidszorgsystemen en heeft gediend als een prikkel om ze te versterken in de aanloop naar een mogelijke nieuwe variant of de opkomst van een nieuwe ziekteverwekker.
Vooral de uitdagingen van de vaccinverstrekking hebben inzicht gegeven in wat tot een succesvolle gezondheidszorgcampagne kan leiden. Met name de lagere-inkomenslanden lieten zien hoe je mensen kunt bereiken waar ze zijn door gebruik te maken van innovatieve en op maat gesneden benaderingen, die vaak samenwerking vereisten tussen nationale overheden, lokale organisaties en kwetsbare gemeenschappen. Hun ervaring biedt cruciale lessen nu de wereld zich voorbereidt op de volgende pandemie.
Net als hun rijkere tegenhangers moesten de lagere-inkomenslanden hun volwassen bevolking zo snel mogelijk tegen COVID-19 vaccineren. Dat betekende dat ze bredere bevolkingsgroepen moesten bereiken dan hun bestaande kindervaccinatieprogramma’s aankonden, terwijl ze zich ook moesten richten op degenen met de grootste nood: gezondheidswerkers, mensen met immunodeficiëntie en ouderen.